Σου γράφω γιατί είσαι αυτό που χρειάζομαι και γιατί μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, σπάνιο για εμένα. Αυτό που χρειάζομαι είναι η γνώμη κάποιου που δεν προσπαθεί να με συμβουλέψει ενώ στην ουσία με κριτικάρει. Το θέμα μου είναι σύνηθες: Είμαι τέσσερα χρόνια με ένα (έρμο) παιδί, μένουμε μαζί τα τρία, κι αυτό γιατί ήμασταν από διαφορετικά μέρη, και στην ώρα της κρίσης είπαμε να μείνουμε μαζί αντί να χωρίσουμε λόγω απόστασης, γιατί νιώσαμε ότι αξίζει να το προσπαθήσουμε.
Το ένα έφερε το άλλο και το επισημοποιήσαμε, κυρίως λόγω των γονιών μας. Ελα σου όμως που τώρα, ένα βήμα πριν από τον γάμο, νιώθω ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου; Τον αγαπώ, αλήθεια. Αλλά όχι με πάθος. Δεν λιώνω όταν με κοιτάει, αλλά νιώθω ότι είναι ο μόνος που με αγάπησε ποτέ με τα καλά και τα κακά μου, κι εγώ το ίδιο εκείνον. Τώρα πια, όμως, αυτή η χλιαρότητα έχει αρχίσει να με χαλάει και το πάθος μου λείπει πολύ. Εχουμε περάσει πολλά μαζί και δεν θέλω να χωρίσουμε, ούτε να εγκαταλείψω όσα έχουμε χτίσει για να κυνηγήσω τον τρελό έρωτα που ίσως δεν έρθει ποτέ. Τι να κάνω, όμως;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Καταρχάς, με το καλό και καλά στέφανα… κυρ-Στέφανε απόψε θα το κάψουμε! Μπερδέματα μυαλού από τα καλά, τα δυνατά το δικό σου, δεν αμφιβάλλω. Από την άλλη, θυμάμαι και τον εαυτό μου όταν παντρεύτηκα -προ αμνημονεύτων αιώνων-, ενώ ήταν έρωτας στη δική μου περίπτωση, ήμαστε ήδη μαζί τέσσερα χρόνια, το πάθος είχε φύγει σίγουρα και πολλές αμφιβολίες είχαν αρχίσει να υπάρχουν, κάπως έτσι λοιπόν ένιωθα και εγώ για το τι πάω να κάνω! Ομως ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες λίγο πριν από τον γάμο μια τέτοια ανησυχία στις σκέψεις σε πιάνει, πιστεύω, ούτως ή άλλως. Μάλλον είναι το άγχος της τάχα μονιμότητας και του παντοτινού, και καλά, που έχει το μυστήριο του γάμου. Μετά σκέφτεσαι πως τα διαζύγια βγαίνουν πολύ εύκολα πλέον και κάπου εκεί ηρεμείς και λες «ας το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό». Αλλά, όπως λέει και η διαφήμιση, «και αν σου κάτσει;» Γιατί παίζει να πάει και καλά, τελικά.
Σκέψου πόσες φορές πιστέψαμε σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που τελικά δεν πήγαν και πόσες φορές δεν πιστεύαμε σε κάτι και τελικά δεν έτυχε αλλά πέτυχε! Πλέον με ένα διαζύγιο και αρκετά μεγαλύτερη ηλικιακά από τότε, γέμισα με έξτρα γνώσεις, και θα σου πω πως, ανάλογα τον άνθρωπο φυσικά, το πάθος που δεν έχετε μεταξύ σας από μόνο του δεν είναι θέμα. Αλλωστε, οι μακροχρόνιες σχέσεις το πρώτο πράγμα που χάνουν είναι το πάθος. Ειδικά μετά τη συγκατοίκηση που αρχίζεις να τον πλένεις και να τον σιδερώνεις και να τον βλέπεις το πρωί να σηκώνεται και να χασμουριέται σαν το λιοντάρι της Metro Goldwyn-Mayer και να βγάζει έναν ήχο που νομίζεις ότι θα πέσουν τα σοβατεπιά, ποιο πάθος να μείνει; Γιατί τους ξέρεις και τους άντρες… σαν πάρουν θάρρος, μετά κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Οπότε, το να έχεις, όπως λες, μια αρκετά καλή φιλική σχέση με τον μελλοντικό σύζυγό σου –με όσα έμαθα μέχρι τώρα– πιστεύω ότι είναι το βασικό χαρακτηριστικό για μακροημέρευση .
Την οποία όλη θέλουμε και αυτό είναι το ζητούμενο όταν πάμε να παντρευτούμε. Αυτό το παραμύθι θέλουμε, το «για πάντα» το ρημάδι, που πλέον είναι μάλλον ακατόρθωτο. Εγώ, πάλι, χωρίς νερό μπορώ… χωρίς έρωτα νομίζω δεν μπορώ να ζήσω και μάλλον ούτε να κάτσω να μακροημερεύσω πουθενά. Αρα, κάτσε και σκέψου τα δύο απλά που σου έθεσα. Θες τον έρωτα, το πάθος, το λάθος και όλο το σετ αυτό; Δεν πας να τον παντρευτείς, του εξηγείσαι και τέλος. Θες να μπεις στο καταφύγιο του γάμου με το καλό παιδί, το ήρεμο, το σωστό, να κάνετε παιδάκια και να είστε το μικρό σπίτι στο λιβάδι; Παντρεύεσαι! Ο,τι και αν αποφασίσεις πάντως… μην το κλαις! Αλλωστε, δεν θα πας και φυλακή. Και λάθος να κάνεις λύνεται και μάλιστα σχετικά εύκολα, όσο δεν υπάρχουν τέκνα! Οπότε σκέψου αν θέλεις τα τέκνα ή αν θες να αρχίσεις την αναζήτηση κάποιου άλλου «τέκνου» ή «τεκνού»! Βάλε τον τόνο εσύ!
Σούζη Στεφανίδη
