Διάχυτη είναι η ανησυχία στις γειτονιές του Περιστερίου, με τους κατοίκους να πραγματοποιούν περιπολίες ακόμη και με τα αυτοκίνητα, με απώτερο σκοπό να εντοπίσουν τον επιδειξία που ακολουθεί νεαρές κοπέλες με κατεβασμένα τα παντελόνια, προκειμένου να τους επιτεθεί!
Ανδρες όλων των ηλικιών συσπειρώνονται σε ομάδες και αναζητούν τα ίχνη του επιδειξία, που έχει σπείρει τον φόβο και τον τρόμο, την ώρα που οι Αρχές επανεξετάζουν το υπάρχον υλικό, προκειμένου να διαπιστώσουν αν τελικά πρόκειται για έναν ή για δύο δράστες. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι μαρτυρίες για τον «δράκο» του Περιστερίου δεν έχουν τέλος, με γυναίκες να σπεύδουν η μία μετά την άλλη στην Αστυνομία, ώστε να καταγγείλουν την ανατριχιαστική τους εμπειρία. Ενδεικτικά είναι τα λεγόμενα μιας κατοίκου που δέχτηκε επίθεση από τον επιδειξία την ώρα που πήγαινε στη δουλειά της.
«Ηταν πρωί, γύρω στις 05.10. Είχα ξεκινήσει να κατέβω κάτω για να φύγω για τη δουλειά μου και να πάω στο μετρό της Ανθούπολης. Αρχισα να κατεβαίνω προς την Αγίας Μαρίνας. Από μακριά άκουσα βήματα. Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν κάποιος εκείνη την ώρα, γιατί δεν κυκλοφορεί κόσμος. Δεν περπατάει κανείς, δεν έχει κίνηση. Το μόνο που συναντάω καμιά φορά είναι κάποιοι που βγάζουν τα σκυλιά τους για μια βόλτα. Παρ’ όλα αυτά, δεν επαναπαύτηκα και είπα να επιταχύνω το βήμα μου για να φτάσω πιο γρήγορα, ό,τι κι αν ήταν» ανέφερε η γυναίκα και συνέχισε:
«Τα βήματα άρχισαν να ακούγονται πιο γρήγορα. Βέβαια, αυτός έτρεχε. Ετρεχε για να με προλάβει. Πάω να στρίψω, κοιτάζω πίσω μου, γιατί άκουγα ότι το άτομο με είχε πλησιάσει. Με είχε φτάσει πάρα πολύ γρήγορα. Καθώς γυρνάω, σε απόσταση αναπνοής, βλέπω έναν άνδρα μελαχρινό, μέτριου ύψους, με μούσια, μαύρα μαλλιά και πολύ αδύνατο. Εκανε διάφορες πράξεις πάνω του και προσπαθούσε να κατεβάσει το παντελόνι του. Το μόνο που έκανα ήταν να τρέξω γρήγορα για να προλάβω να φτάσω στον κεντρικό δρόμο. Δεν με πρόλαβε, έφυγε. Γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου, και είχε φύγει. Πήρα τηλέφωνο το 100. Εδωσα την περιγραφή και τους είπα τι συνέβη. Αν είχε προλάβει να με φτάσει πιο πριν, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Ακόμα και το πρωί συνεχίζω να κοιτάζω γύρω μου στον δρόμο. Δεν νιώθω ήρεμη».
