Σούζη μου, δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να ακουστώ σαν έφηβη σε γραφείο. Γουστάρω το αφεντικό μου. Σοβαρά. Οχι λίγο. Οχι «πέρασε μια ιδέα». Μιλάμε για σκέψεις τύπου «μήπως να κάνω δήθεν λάθος στα αρχεία για να τον φωνάξω από πάνω μου να μου δείξει;» (προσποιητά λάθος, γιατί είμαι και καλή στη δουλειά).
Είναι 42, παντρεμένος αλλά «σε διάσταση», όπως λέει – κλασικό, το ξέρω. Εγώ 30, χωρίς σχέση. Από την πρώτη μέρα υπήρχε μια περίεργη ένταση. Ηταν πολύ ευγενικός, με παρατηρούσε διακριτικά, έκανε χαλαρό χιούμορ μόνο σε μένα. Στην αρχή το είδα σαν επαγγελματική συμπάθεια. Τώρα δεν το βλέπω πια έτσι. Κάθε φορά που με κοιτάζει, νιώθω ότι υπάρχει κάτι… Ξέρεις, αυτό το «ξέρουμε και οι δύο, αλλά δεν το λέμε». Μια φορά πήγαμε όλοι για after work drinks. Καθόμασταν κοντά, τα λέγαμε, και όταν σηκώθηκα να φύγω μου έπιασε το χέρι ελαφρά και μου είπε «θα τα πούμε αύριο;». Δεν ξέρω αν το φαντάστηκα, αλλά κάτι είχε εκεί.
Από τότε, κάτι έχει αλλάξει. Μου φέρεται πιο μαλακά, μου φέρνει καφέ, με κοιτάει από το τζάμι όταν περνάει. Και εγώ… καίγομαι. Δεν έχουμε κάνει τίποτα. Αλλά είμαι κοντά στο να του πω «καλημέρα» με το στόμα και «πάρε με τώρα» με το βλέμμα. Το σκέφτομαι συνέχεια. Και με τρομάζει και με τρελαίνει. Δεν ξέρω αν θα το κόψω πριν γίνει ζημιά ή αν θα το αφήσω και… ό,τι γίνει. Γιατί κι αυτό το «ό,τι» έχει αρχίσει να με τρώει. Τι κάνω, Σούζη; Πες μου εσύ, που τα βλέπεις απέξω, χωρίς συναίσθημα.
Σε φιλώ, Κατερίνα.
Κατερίνα μου, αχ… τα αφεντικά! Το αιώνιο guilty crush των πιο επικίνδυνων ονείρων. Ξεκινάει με ένα «σε πέρασα για εκτυπωτή» και καταλήγει με σένα να σκέφτεσαι αν τα συμβόλαια γράφονται και με τη γλώσσα σώματος. Αλλά πάμε λίγο ψύχραιμα: ναι, είναι λογικό να τον γουστάρεις. Εχει εξουσία, κύρος, σιγουριά, πέντε βλέμματα που λένε «σε καταλαβαίνω» χωρίς να μιλάς – και όλα αυτά μέσα στο 8ωρο. Πόσο να αντέξεις και εσύ; Αλλά είναι και λίγο παγίδα. Γιατί δεν είναι απλά «τύπος στο γραφείο». Είναι το αφεντικό σου. Που σημαίνει ότι, αν γίνει κάτι, χάνεις την ουδετερότητα, την επαγγελματική σου ισορροπία, πιθανόν και την ελευθερία σου.
Και κυρίως την ελευθερία να φύγεις, αν δεν πάει καλά. Και το άλλο, το «σε διάσταση»; Συγγνώμη, αλλά ας το πούμε κι αυτό: το «σε διάσταση» είναι το «ψιλοτρώω κρέας» των σχέσεων. Το θέμα δεν είναι αν τον γουστάρεις. Είναι αν αξίζει να χάσεις την ψυχραιμία και την αξιοπρέπειά σου, μόνο και μόνο για μια ένταση που δεν έχει ξεκαθαρίσει τίποτα. Ούτε εκείνος σε έχει φλερτάρει καθαρά ούτε έχεις εσύ δεδομένα. Εχεις vibes. Και με τα vibes δεν χτίζεις σχέση. Φαντασίωση, ναι. Ελπίδα, ναι. Αλλά όχι σχέση.
Οπότε, τι κάνεις; Δεν ανοίγεις την πόρτα αν δεν σου τη χτυπήσει ξεκάθαρα. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να μπει σ’ αυτό, χωρίς να έχεις έξοδο. Και αν είναι όντως κάτι αληθινό, θα σου το πει. Καθαρά. Οχι με βλέμματα από το τζάμι και διφορούμενες φράσεις. Μέχρι τότε, κράτα την καρδιά σου ζεστή και το μυαλό σου λίγο πιο μπροστά απ’ το στόμα. Με κατανόηση και… επαγγελματική ψυχραιμία.
Σούζη Στεφανίδη
