Τα σχέδια των Μιχάλη και Γιάννη Στασινόπουλου για τον πολυσχιδή όμιλο που εδρεύει πλέον στο Βέλγιο!
Σε ένα πακέτο τσιγάρων άρχισε να γράφεται μέρος του αρχείου της εταιρίας. Σε ένα απλό τετράδιο γινόταν η παρακολούθηση των ταμειακών της ροών. Ο Μιχάλης Στασινόπουλος εφάρμοσε ένα πρώτο σχέδιο κοστολογίου. Αυτές ήταν οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν η παράδοση και η κουλτούρα του ομίλου Βιοχάλκο, μαζί όμως με τον τρόπο ζωής της οικογένειας Στασινοπούλου, που αποφεύγει με κάθε τρόπο τα φώτα της δημοσιότητας.
Η συγκεκριμένη στάση έχει αποστερήσει τον όμιλο από μια επικοινωνιακή και φιλική στις αγορές κεντρική φιγούρα. Και με δεδομένες τις χρηματοδοτικές του ανάγκες η θεραπεία αυτού του προβλήματος είναι επιτακτική. Το χρηματοδοτικό άλλωστε είναι ο λόγος που επικαλέστηκε ο όμιλος για να αφελληνίσει την έδρα του. Μπορεί άραγε η νέα γενιά και ειδικότερα τα αδέλφια Μιχάλης και Γιάννης Στασινόπουλος να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, καθώς πλησιάζουν πια το πεντηκοστό έτος της ηλικίας τους; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο πολύπλοκος και πολυσχιδής όμιλος Βιοχάλκο, ο μεγαλύτερος μετά τη Motor Oil ιδιωτικός ελληνικός βιομηχανικός όμιλος, χρειάζεται αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση.
Ενα βασικό βήμα ήταν η μεταφορά της έδρας της Βιοχάλκο στο Βέλγιο το 2013. Ηταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, που αιφνιδίασε τραπεζίτες και επιχειρηματίες, προκάλεσε δε αμηχανία και εκνευρισμό στην τότε κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά, με τον οποίο, λένε, ο Νίκος Στασινόπουλος συνήθιζε να παίζει τένις πριν από 35 χρόνια. Ηταν η «κόκκινη γραμμή» που χρειάστηκε να τραβήξει η διοίκησή της, η οποία απάντησε στις κατηγορίες περί εγκατάλειψης της χώρας λέγοντας ότι έτσι θα ήταν πολύ ευκολότερη η πρόσβαση σε ξένα κεφάλαια για να αναδιαρθρωθεί ο δανεισμός της.
Εξωστρέφεια
Η κάθετη πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας σε συνδυασμό με το οικονομικό περιβάλλον που δεν ευνοεί επενδύσεις, την υψηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων, το αυξημένο χρηματοπιστωτικό και ενεργειακό κόστος και τη γραφειοκρατία -τις γνωστές πληγές της ελληνικής οικονομίας- έχει οδηγήσει τον όμιλο σε μεγάλη εξωστρέφεια, με το 80% των πωλήσεων να πραγματοποιείται στο εξωτερικό. Η επέκταση του ομίλου σε καινούργιες αγορές είναι απαραίτητη για να επέλθει ισορροπία με τα χαμένα έσοδα της ελληνικής αγοράς, που τα τελευταία 20 χρόνια είχαν στηριχτεί στην τεράστια ανάπτυξη της οικοδομής. Αλλωστε η Βιοχάλκο ήταν από πολύ νωρίς προσανατολισμένη στις εξαγωγές – οι πρώτες έγιναν το 1959 στην Ολλανδία με προϊόντα ορειχάλκου.
Σήμερα η τρίτη κυρίως γενιά της οικογένειας Στασινόπουλου καλείται να διαχειριστεί διάφορα προβλήματα: τις περικοπές δαπανών, που αποτελούν αναπόφευκτη προτεραιότητα, την πολυετή αναμονή τραπεζών και επενδυτών για αναδιάρθρωσή του ομίλου, τη δυσαρέσκεια και τις ρήξεις που η τελευταία προκαλεί με τους μικρομετόχους (μια και θεωρείται αδύνατον να διατηρηθεί ο σημερινός αριθμός εισηγμένων), την αποπληρωμή των χρεών, τη στήριξη των μετοχών, καθώς και τη δαιδαλώδη δομή του ομίλου. Οι φήμες λένε ότι παλαιότερα, όταν ο Νίκος Στασινόπουλος θέλησε να βάλει τον όμιλο στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, δεν τα κατάφερε, διότι οι Αγγλοι δεν κατανοούσαν πλήρως τη μετοχική διάρθρωση. Το σχήμα των εταιριών που ελέγχει τα εργοστάσια του ομίλου χάνεται σε ένα λαβύρινθο, του οποίου τον μίτο γνωρίζουν μόνο τα μέλη της οικογένειας.
Η ιστορία ξεκινά το 1937, όταν στην οδό Πειραιώς ιδρύεται το πρώτο εργοστάσιο, η Ελληνική Βιομηχανία Χαλκού, που παράγει σωλήνες, οικιακά σκεύη και υδραυλικά είδη. Ιδρυτές του, οι Αρκάδες αδελφοί Μιχάλης, Γιάννης και Ηλίας Στασινόπουλος. Στον πόλεμο του ’40 το εργοστάσιο μετατρέπεται σε πολεμική βιομηχανία. Παίρνει τα παλιά φυσίγγια και τα κάνει ξανά σφαίρες λειτουργώντας όλο το 24ωρο, ακόμη και τις Κυριακές. Στην Κατοχή το εργοστάσιο έκλεισε. Λειτούργησε ξανά το 1946 και άρχισε να κατασκευάζει για ιδία χρήση μηχανήματα για την κατεργασία αλουμινίου. Το 1947 μπαίνει στο χρηματιστήριο. Το 1949, με δάνειο 600.000 δολαρίων από το Σχέδιο Μάρσαλ, η εταιρία αγόρασε καινούργια μηχανήματα και επέκτεινε τα κτίρια της βιομηχανικής παραγωγής.
Οι δυσκολίες των ετών που ακολούθησαν (δυσκολία στην απόσβεση του δανείου, υποτίμηση της δραχμής, επιφυλακτικότητα των μετόχων) έκαναν τον Μιχάλη -χημικό στις σπουδές του, αλλά δραστήριο και διορατικό επιχειρηματία- να πάρει το ρίσκο της αγοράς της πλειοψηφίας των άλλων μετόχων και να κρατήσει μόνος του το υπερχρεωμένο εργοστάσιο. Η τηλεγραφική διεύθυνση της εταιρίας, Βιοχάλκο, έδωσε στο εργοστάσιο το νέο όνομά του.
Το 1955 η εταιρεία εκσυγχρονίζεται με την εισαγωγή καινούργιων μηχανημάτων μεταπολεμικής παραγωγής. Το 1956 αρχίζει η ανανέωση του εργοστασίου της οδού Πειραιώς. Το 1960 η βελγική χαλυβουργική κοινοπραξία Socobelge αγοράζει το 33% και μπαίνει μέτοχος στη Βιοχάλκο επενδύοντας 1.000.000 δολάρια, ποσό αστρονομικό για την εποχή. Με αυτό αγοράστηκε το οικόπεδο στον Κηφισό, όπου στεγάστηκε η μετέπειτα ΕΛΒΑΛ κι έτσι δημιουργήθηκε αυτόνομο εργοστάσιο για την παραγωγή προϊόντων αλουμινίου. Στο εργοστάσιο της Πειραιώς έμεινε μόνον ο τομέας της παραγωγής προϊόντων χαλκού. Σήμερα ο χώρος αυτός είναι πλέον μουσείο και στεγάζει το Ελληνικό Κέντρο Μετάλλου.
Ο Νίκος και ο Ευάγγελος
Με τον θάνατο του Μιχάλη Στασινόπουλου, το 1964, τα ηνία της επιχείρησης αναλαμβάνουν οι γιοι του Νίκος και Ευάγγελος. Ο Νίκος έχει μανία με τα μέταλλα. Γοητεύεται να συζητά για υψικαμίνους, χαρακτηριστικά μετάλλων, μηχανήματα κατεργασίας, εργοστάσια. Ο Ευάγγελος είναι εξίσου ισχυρή προσωπικότητα, αλλά δικό του πάθος είναι τα «χαρτιά», δηλαδή οι μετοχές. Αυτός είναι ο διαχειριστής των μετοχών του ομίλου. Οι πληροφορίες λένε ότι στην Ελβετία, όπου ζει μόνιμα, έχει ένα δωμάτιο γεμάτο οθόνες και υπολογιστές, και από εκεί παίζει στις διεθνείς αγορές. Είναι ανύπαντρος και έχει έρθει στην Αθήνα μόνο μία φορά, στην κηδεία της μητέρας του. Ο Νίκος και η σύζυγός του Αλεξάνδρα έχουν δύο γιους, τον Μιχάλη και τον Γιάννη. Πρόσφατα ο Νίκος Στασινόπουλος παρέδωσε στον Μιχάλη το 3,93% των μετοχών και στον Γιάννη το 3,92%. Ο ίδιος ελέγχει το 32,27% και ο Ευάγγελος το 42,81%.
Ανθρωπος που χαρακτηρίζεται ήπιος, γλυκός και μειλίχιος, έχοντας το πείσμα του πατέρα του, ο Νίκος Στασινόπουλος δεν πτοείται από τις δυσκολίες και τον ανταγωνισμό. Κυνηγάει τις ευκαιρίες, ξέρει ποιους στόχους να βάζει και πώς να τους υλοποιεί με μεθοδικές κινήσεις. Εχει τη φήμη ότι αντιλαμβάνεται εγκαίρως την τροπή των γεγονότων, κάτι που του επιτρέπει να προετοιμάζεται κατάλληλα. 
Οι καλές σχέσεις που είχε αναπτύξει με τις τράπεζες, βοηθούσης και της οικονομικής ευμάρειας, είχαν θέσει γερές βάσεις για την ανάπτυξη του ομίλου. Η Βιοχάλκο εισήγαγε από νωρίς συστήματα πιστοποίησης και ήταν η πρώτη εταιρία στην Ελλάδα που το 1997 εφάρμοσε τον έλεγχο ραδιενέργειας σε όλο τον εισερχόμενο σίδηρο.
«Ποδήλατο που σταματά να τρέχει πέφτει» έλεγε ο πατέρας Μιχάλης και ο Νίκος Στασινόπουλος, ο «κύριος Νίκος», όπως τον αποκαλούν με σεβασμό οι υπάλληλοί του, και σήμερα, στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, δεν σταματά. Θεωρεί άλλωστε ότι οι επιχειρήσεις διοικούνται από τους «νοικοκυραίους», δηλαδή τους ιδιοκτήτες τους, και όχι από τους «νοικάρηδες», τους θεσμικούς επενδυτές.
Ετσι η νέα γενιά των ιδιοκτητών, οι -παρά κάτι 50άρηδες- Μιχάλης και Γιάννης Στασινόπουλος, δραστηριοποιούνται στον όμιλο από το 1995. Και οι δύο έχουν σπουδάσει στο Λονδίνο οικονομικά, με μεταπτυχιακά στα ναυτιλιακά και στο διεθνές εμπόριο. 
Ο Μιχάλης δραστηριοποιείται στον τομέα του χαλκού και του αλουμινίου, και ο Γιάννης στον τομέα του χάλυβα. Ασχολούνται επίσης με επενδύσεις σε ακίνητα (εμπορικό κέντρο River West στη λεωφόρο Κηφισού και ένα νέο εμπορικό κέντρο στην Κόρινθο, που θα εγκαινιαστεί το φθινόπωρο), μια και η ακίνητη περιουσία του ομίλου είναι ούτως ή άλλως πολύ σημαντική.
Οι ρουκέτες της 17Ν (!) και η εσωστρέφεια
Οπως οι γονείς τους, έτσι και οι υιοί Στασινόπουλοι αποφεύγουν τη δημοσιότητα και απέχουν από κοσμικές εκδηλώσεις.
Ο Μιχάλης Στασινόπουλος μένει σε ένα απλό σπίτι στο Ψυχικό, οι δημόσιες εμφανίσεις του μετριούνται κυριολεκτικά στα δάχτυλα, ο δε αστικός μύθος αναφέρει ότι για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η οικογένεια διαθέτει εξοχικό στην Πάτμο και οι οικογενειακές διακοπές εκεί είναι η πολυτέλεια που επιτρέπει στον εαυτό του (παίζοντας καθημερινά και μια παρτίδα τάβλι), ενώ στον δευτερότοκο Γιάννη αρέσει να ψαρεύει τόνο με το αλιευτικό σκάφος του «Bertram».
Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Στασινόπουλους, μία από τις πλουσιότερες οικογένειες στην Ελλάδα, για «επιδεικτικό βίο». Ισως την εσωστρέφειά της να επέτεινε και η επίθεση της 17Ν με ρουκέτες στα γραφεία του ομίλου το 1991.
Οι Στασινόπουλοι είναι επίσης εξαιρετικά διακριτικοί και όσον αφορά τη φιλανθρωπική δράση τους. Το Κοινωφελές Ιδρυμα Μιχαήλ Ν. Στασινόπουλος, που ιδρύθηκε το 1969 στη μνήμη του πατριάρχη της οικογένειας Μιχάλη, στην Τεγέα Αρκαδίας, τόπο καταγωγής της οικογένειας, έχει πλούσιο έργο σε πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις για τα τοπικά ήθη και έθιμα, την τέχνη και την παράδοση. Εχει επίσης χρηματοδοτήσει την κατασκευή ή συντήρηση πολλών σχολείων της Πελοποννήσου, όπως και τις ανασκαφές αρχαιοτήτων στον Δήμο Τεγέας.