Μόλις έξι μήνες μετά τον θάνατο του σπουδαίου λαϊκού ερμηνευτή πέθανε (85 ετών) και η σύζυγός του
«Θα πάω να βρω τον Σπύρο μου σύντομα». Αυτό έλεγε ξανά και ξανά η Ζωή Ζαγοραίου μετά τον θάνατο του πολυαγαπημένου της συζύγου (στις 20 του περασμένου Οκτώβρη) που τη βύθισε στη θλίψη. Και η «Ζωίτσα» του «μάγκα απ’ τον Βοτανικό» ήταν συνεπής σε αυτό το μακάβριο «ραντεβού». Ανήμερα της συμπλήρωσης έξι μηνών από τον θάνατο του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή και συντρόφου της για πάνω από 50 χρόνια, την Κυριακή 19 Απριλίου, «έφυγε» και εκείνη για το «μεγάλο ταξίδι», σε ηλικία 85 ετών, αφού αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Η είδηση του θανάτου της συγκλόνισε τους καλλιτέχνες, που τη γνώρισαν όχι μόνο ως πιστή σύντροφο του Ζαγοραίου, αλλά και ως «μούσα» του στο πάλκο. Αλλωστε, ήταν εκείνος που την επέβαλε στον χώρο του τραγουδιού, εκείνος που «πάντρεψε» τις φωνές τους σε μεγάλα, διαχρονικά σουξέ.
«Ηταν το πιο ταιριαστό ζευγάρι που έχω δει ποτέ» λέει στην «Espresso» η Καίτη Γκρέυ, η οποία διατηρούσε φιλικές σχέσεις με την οικογένεια και συμπληρώνει: «Αν και ο Σπύρος είχε πολλές θαυμάστριες που τον φλέρταραν, δεν κοίταξε ποτέ καμία άλλη». Το έλεγε και ο ίδιος: «Εγώ τη Ζωίτσα μου δεν τη “λερώνω”».
Η Ζωή Μοσχονησιώτη, όπως ήταν το πατρικό της, γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιατικής καταγωγής. Το 1957, όταν ήταν 27 ετών, γνώρισε τον Σπύρο Ζαγοραίο. Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος, ωστόσο ο πατέρας και η μητέρα της δεν ενέκριναν τον τραγουδιστή, κυρίως λόγω της αναπηρίας του (είχε χάσει το αριστερό χέρι του από έκρηξη χειροβομβίδας όταν ήταν 13 ετών).
Το ζευγάρι κλέφτηκε
Το ερωτευμένο ζευγάρι κλέφτηκε και εγκαταστάθηκε στην Αγία Βαρβάρα, με τον Σπύρο να εργάζεται ως φωτογράφος και τραγουδιστής παράλληλα για να τα φέρουν βόλτα. «Αν δεν ήταν ο Σπύρος στη ζωή μου, τότε δεν θα ήταν κανένας άλλος» δήλωσε ύστερα από πολλά χρόνια η Ζωή, δείχνοντας τη βαθιά 
αγάπη για τον άνθρωπο της και επισημαίνοντας έτσι πως αν δεν είχε παντρευτεί αυτόν τότε δεν θα το είχε κάνει με κανέναν άλλο. Κάποια στιγμή ο Σπύρος Ζαγοραίος αποφασίζει να καθίσει στο πάλκο δίπλα του την αγαπημένη του γυν αίκα και να την «επιβάλει» με τον τρόπο του στην ελληνική δισκογραφία. Αν και η Ζωή δεν είχε ιδέα από μουσική και τραγούδι, άρχισε να του κάνει σιγόντο, και μάλιστα η ξεχωριστή -όπως αποδείχτηκε- φωνή της ακούγεται σε πολλές μεγάλες επιτυχίες του καλλιτέχνη, όπως τα «Προσευχή», «Ντόλτσε βίτα», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Εγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Μπάρμπα Θωμάς», «Μου λέτε να μην κλαίω». Ετσι κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο δυνατά δίδυμα στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του 1960.
Η Ζωή συνέχισε να του κάνει «δεύτερη φωνή» για πάρα πολλά χρόνια. «Ηταν η καλύτερη τραγουδίστρια και η καλύτερη σύζυγος. Εγώ και η Ζωίτσα μου ζήσαμε τα καλύτερα χρόνια μας. Ηρθαμε βέβαια και σε δύσκολη θέση πολλές φορές, αλλά καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε και στα άσχημα» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο Σπύρος Ζαγοραίος.
Και πόσο πιο άσχημο από το να «φεύγει» πρώτα το παιδί από τους γονείς του; Το 2007 ο Σπύρος και η Ζωή «αποχαιρέτησαν» το μοναχοπαίδι τους, τον Γιώργο τους, που νικήθηκε από τον καρκίνο. Το «δεύτερο» χτύπημα που «διέλυσε» τη Ζωή -και την οδήγησε στην κατάθλιψη- ήταν η απώλεια του συζύγου της. Μάλιστα ήταν απούσα από το «τελευταίο αντίο» στον άντρα της, αφού η κατάστασή της δεν της επέτρεπε να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία και την ταφή του επί 57 χρόνια συνοδοιπόρου της.
Ωστόσο έξι μήνες μετά το ζευγάρι αντάμωσε και πάλι στο Γ’ Νεκροταφείο, αφού από τις 20 Απριλίου -όταν έγινε η κηδεία της- η πιστή σύζυγος, η αφοσιωμένη συνεργάτιδα του Σπύρου Ζαγοραίου αναπαύεται πλέον δίπλα του.
Νίκος Νικόλιζας