Ο Γιώργος Οικονόμου (επίτιμος πρόεδρος του OGAE Greece), που παρακολουθεί τον ευρωπαϊκό μουσικό διαγωνισμό από το 1977, αποκαλύπτει όλα όσα έχει ζήσει
Ξέρει τη Eurovision απέξω κι ανακατωτά. Ο Γιώργος Οικονόμου είναι ο πρώτος Ελληνας master fan του διαγωνισμού, ο άνθρωπος που διατηρεί αρχειακό υλικό περίπου τεσσάρων δεκαετιών, εκείνος που ίδρυσε το ελληνικό fan club του θεσμού, το οποίο έχει εξελιχθεί πλέον σε OGAE Greece, με τον ίδιο να διατηρεί τον τίτλο του επίτιμου προέδρου και υπευθύνου δημοσίων σχέσεων. Οι συγκινήσεις που βίωσε ταξιδεύοντας στην Ευρώπη σχεδόν κάθε χρόνο για να παρακολουθήσει live το φαντασμαγορικό πάρτι υπήρξαν μεγάλες. Μπορεί τα συναισθήματά του να γίνονταν γλυκόπικρα τις φορές που η Ελλάδα δεν τα τα κατάφερνε τόσο καλά στη βαθμολογία, ωστόσο για έναν φανατικό οπαδό του θεσμού η εμπειρία της συμμετοχής είναι πάνω απ’ όλα. Ο ίδιος μιλά στην «Espresso» για όλα όσα έζησε και αποκαλύπτει άγνωστες στιγμές, όταν έσβηναν τα φώτα από τη σκηνή.
Από τον
Ηλία Μαραβέγια
Μέσα στο χρονικό διάστημα που ο Γιώργος παρακολουθεί από κοντά την Eurovision έχει ζήσει πολλά, από διοργανώσεις με πλαστικές καρέκλες μέχρι εκδρομές με αερόστατα. Κι όλα αυτά έχοντας γύρω του λαμπερούς ανθρώπους, όπως η Σελίν Ντιόν, ο Τζόνι Λόγκαν και η Ελενα Παπαρίζου.
«Η πρώτη χρονιά που είδα Eurovision ήταν το 1977, όταν η Ελλάδα τερμάτισε πέμπτη με το “Μάθημα Σολφέζ”. Τότε δεν ήξερα ακόμη περί τίνος πρόκειται. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της θείας μου για φαγητό και η ξαδέλφη μου, που ήταν πιο μεγάλη, μας έβαλε να δούμε τον διαγωνισμό και να ψηφίζουμε τα τραγούδια. Ετσι μπήκε το… μικρόβιο 
στο αίμα μου» λέει ο Γιώργος Οικονόμου στην «Espresso» ξετυλίγοντας το κουβάρι των Εurovision-ικών αναμνήσεών του.
Την επόμενη χρονιά αγόρασε μαγνητόφωνο και έγραψε το μουσικό event, αρχίζοντας έτσι να φτιάχνει το αρχείο του. Στη συνέχεια βρήκε τις διευθύνσεις των κρατικών τηλεοπτικών δικτύων των άλλων χωρών και τους έστειλε ταχυδρομικώς το αίτημά του να του αποστέλλουν υλικό από τις συμμετοχές κάθε χρονιάς, τα δισκάκια με τα τραγούδια και αυτόγραφα των καλλιτεχνών.
«Το 1987, φοιτητής πια σε πανεπιστήμιο στην Αθήνα, έστειλα γράμμα στην ΕΡΤ ζητώντας να γίνω μέλος στην επιτροπή κοινού που ψήφιζε για τη Eurovision και το αίτημά μου έγινε δεκτό. Ηταν η χρονιά που εκπροσωπηθήκαμε από τους Bang με το τραγούδι “Stop” και νίκησε ο Τζόνι Λόγκαν με το “Hold me now”.
»Λίγους μήνες αργότερα ήρθε σε επαφή μαζί μου ο υπεύθυνος του fan club της Eurovision στην Ολλανδία, τα μέλη του οποίου έβγαζαν μέχρι και περιοδικό για τον διαγωνισμό στη χώρα τους. Ετσι μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω κι εγώ fan club στην Ελλάδα».
Η διαπίστευση
Εβαλα αγγελίες σε έντυπα της εποχής και δεν αργήσαμε να συγκεντρωθούμε περίπου 200 άτομα. Μάλιστα βγάλαμε κι εμείς περιοδικό, το “euro-ρυθμός”, που κυκλοφορούσε τέσσερις φορές τον χρόνο».
Το 1988 ο Γιώργος ζήτησε και πήρε διαπίστευση από την ΕΡΤ για να παρακολουθήσει πρώτη φορά τον διαγωνισμό από κοντά, στην Ιρλανδία, ως μέλος της ελληνικής αποστολής. «Ταξίδεψα με την ιδιότητα του δημοσιογράφου μαζί με την τότε εκπρόσωπό μας Αφροδίτη Φρυδά, η οποία είχε πει το τραγούδι “Κλόουν”. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήμουν ο μόνος που κρατούσε ελληνική σημαία στην αίθουσα. Ηταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Εκείνη τη χρονιά γνώρισα από κοντά τη Σελίν Ντιόν, νικήτρια της εν λόγω διοργάνωσης, και τη Λάρα Φαμπιάν.
Ο «διάδοχος»
«Εκτοτε και μέχρι το 2009, οπότε έγινε ο διαγωνισμός στη Μόσχα με τη συμμετοχή του Σάκη Ρουβά, δεν έλειψα σχεδόν καθόλου από τη Eurovision.
»Τα τελευταία έξι χρόνια δεν πηγαίνω, αλλά είναι πάντοτε εκεί ο σημερινός πρόεδρος του OGAE Greece Αντώνης Καρατζίκος, ο οποίος έχει αναλάβει πολύ δύσκολο ρόλο, αλλά κάνει καταπληκτική δουλειά και είναι εξαιρετικά ενεργός στα θέματα του συλλόγου μας».
Για τον Γιώργο η χειρότερη διοργάνωση του διαγωνισμού που έζησε από κοντά ήταν στη Ρώμη το 1991, όταν η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από την «Ανοιξη» με τη Σοφία Βόσσου.
«Οι Ιταλοί δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τον διαγωνισμό. Ο τελικός είχε γίνει στην Τσινετσιτά, περίπου 20 χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη, κι επειδή ήταν Πρωτομαγιά, δεν λειτουργούσαν ούτε καν τα πούλμαν που ήταν υπεύθυνα για τη μεταφορά των αποστολών.
»Είχαμε εγκλωβιστεί εκεί και δεν μπορούσαμε να φύγουμε ούτε με ταξί, γιατί ο κόσμος ήταν πολύς και τα επαγγελματικά οχήματα λίγα. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση οι καρέκλες στις οποίες κάθονταν οι επίσημοι, μεταξύ των οποίων και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, ήταν πλαστικές, όπως αυτές στα θερινά σινεμά. Επίσης δεν υπήρχε δάπεδο κανονικό. Κάτω ήταν χώμα και είχαν στρώσει στη μέση ένα κόκκινο χαλί σαν διάδρομο».
Σε κάποιες άλλες διοργανώσεις πάντως οι εκπλήξεις για τους προσκεκλημένους ήταν συναρπαστικές. «Τα ωραιότερα τα έχω ζήσει στη βόρεια Ευρώπη, κρουαζιέρες σε φιόρδ έξω από το Δουβλίνο, εκδηλώσεις σε κάστρα της Ιρλανδίας, εκδρομές με αερόστατα, αυτά δεν γίνονται πια» σημειώνει ο πρώτος Ελληνας master fan του θεσμού.
Για τον ίδιο βέβαια η πιο συγκινητική στιγμή όλων αυτών των χρόνων καταγράφηκε το 2005, όταν η Ελλάδα έγινε το «Number One» με την Ελενα Παπαρίζου. «Θυμάμαι ότι έχασα το κινητό μου από τα χοροπηδητά στο Κίεβο. Σήκωσα όλο το στάδιο για να το βρω αλλά μάταια…» αναφέρει.
*Info: Για να γίνει κάποιος μέλος του OGAE αρκεί να συμπληρώσει μια αίτηση και να καταβάλει τη συμβολική ετήσια συνδρομή της τάξης των 30 ευρώ.
Τα (φετινά) φαβορί και outsider
Αύριο το βράδυ, λίγο μετά της 22.00, η Μαρία Ελενα Κυριάκου θα δοκιμαστεί στον πρώτο ημιτελικό της 60ής Eurovision, στη Βιένη, εκπροσωπώντας τη χώρα μας με το τραγούδι «One last breath», το οποίο θα διαγωνιστεί στην έκτη θέση.
«Η κοπέλα είναι φωνάρα και το κομμάτι αξιοπρεπέστατο. Θεωρώ ότι θα περάσουμε στον τελικό» λέει ο Γιώργος Οικονόμου και συνεχίζει: «Σε αντίθετη περίπτωση, θα έχει παιχτεί πολιτικό παιχνίδι. Συμβαίνουν κι αυτά στη Eurovision. Πολλοί από τους Εurofans, με τους οποίους μιλάμε στα sites, έχουν τη λανθασμένη εντύπωση από τα media των χωρών τους ότι οι Ελληνες παίρνουμε τα λεφτά τους και γλεντάμε» λέει.
Πάντως τα γραφεία στοιχημάτων δεν μας παίζουν αυτή τη στιγμή πολύ ψηλά. «Στη συνολική κατάταξη είμαστε λίγο πάνω από την 15η θέση. Ωστόσο αλλάζουν αυτά μετά την παρουσίαση των τραγουδιών στους ημιτελικούς. Ετσι είχε γίνει και με την Κοντσίτα πέρυσι. Πριν από τον ημιτελικό παιζόταν 1 προς 15 και μέσα σε ένα βράδυ ανέβηκε στο 1 προς 3».
Για τον ίδιο πιθανοί νικητές της φετινής Eurovision είναι η Ιταλία με το «Grande Amore» και η Αυστραλία, που συμμετέχει πρώτη φορά ως guest με το κομμάτι «Tonight again». «Εχει πιθανότητες για νίκη η Αυστραλία, διότι γίνεται ντόρος, επειδή είναι μια χώρα εκτός Ευρώπης. Η Ιταλία, από την άλλη, συμμετέχει με ένα κομμάτι κλασικό, καθώς διαγωνίζεται στη Βιένη, η οποία είναι η πηγή της κλασικής μουσικής. Επιπλέον πρόκειται για συγκρότημα κι έχει καιρό να νικήσει group στη Eurovision, από το 2006 με τους Lordi στην Αθήνα. Φαβορί όμως θεωρώ και το τραγούδι της Εσθονίας, ένα ντουέτο παρόμοιο με το περσινό της Ολλανδίας που βγήκε δεύτερο. Τη Σουηδία την παίζουν πάλι φαβορί φέτος, αλλά η γνώμη μου είναι ότι δεν θα βρίσκεται στην τριάδα».
Οσο για τα outsider; «Την έκπληξη μπορεί να κάνουν η Ρουμανία, η Νορβηγία, ίσως η Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν και η Ολλανδία που έχει πάρει φόρα από πέρυσι. Η Κύπρος, τέλος, είναι σε δύσκολο όμιλο, στον δεύτερο ημιτελικό με 17 χώρες αντί για 16. Γενικά θα χαρακτήριζα απρόβλεπτο το τραγούδι της» καταλήγει.