Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη μιλά για τον νέο ρόλο της ως βασίλισσας Ελισάβετ, και αποκαλύπτει τα μυστικά του έρωτά της με τον Σπύρο Καλογήρου, που κράτησε 50 χρόνια
Η δύναμη της ψυχής της είναι ίδια -και μεγαλύτερη ακόμη- από το ταλέντο της, με το οποίο μάς ψυχαγωγεί εδώ και 60 χρόνια. Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη, σύζυγος του δημοφιλούς ηθοποιού Σπύρου Καλογήρου, με διάφορα προβλήματα υγείας που την έχουν αναγκάσει να χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις της αναπηρικό αμαξίδιο, όχι μόνο δεν το βάζει κάτω, αλλά προχωρά στο μεγάλο προσωπικό της στοίχημα
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
Η δημοφιλής ηθοποιός επιστρέφει στο σανίδι πρωταγωνιστώντας σε μια ανατρεπτική κωμωδία που έχει τον τίτλο «Βασίλισσα Ελισάβετ 100ή, 200ή, 300ή», το κείμενο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Νίκος Ζιάγκος. Εκτός από τον ίδιο, παίζουν μαζί της, μεταξύ άλλων, οι Γιώργος Λαμπάτος και Γιάννης Ζαραφωνίτης.
«Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι» λέει στην «Espresso» η Ευαγγελία Σαμιωτάκη και εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν στο να επιστέψει στη σκηνή. «Ζω στο εξοχικό μου, στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, και πραγματικά είμαι μέσα σε έναν παράδεισο.
»Ομως θέλω να επανέλθω στο θέατρο, γιατί είμαι δημιουργικός άνθρωπος, να θυμηθώ τα νιάτα μου. Αυτό σίγουρα θα μου δώσει αισιοδοξία και ζωή».
Οσο για το πώς θα παίζει, αφού πλέον κυκλοφορεί μόνο με καροτσάκι, μας αποκαλύπτει ότι το καροτσάκι, με την άδεια του σκηνογράφου και του σκηνοθέτη, θα μετατραπεί σε… κινούμενο θρόνο. Η πρεμιέρα του έργου, που ανεβαίνει στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, θα δοθεί στα τέλη Οκτωβρίου.
Τα τελευταία χρόνια η Ευαγγελία Σαμιωτάκη έκανε τρεις πολύ σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις. «Από την πρώτη έχασα το ένα μου δάχτυλο στο αριστερό μου πόδι, μετά έκανα μπαλονάκι στο δεξί μου γόνατο και η τρίτη ήταν όταν έπεσα και έσπασα το χέρι μου».
Πρόβλημα υγείας
«Το δεξί πόδι μου έχει πάθει διαβητική ανεπάρκεια, δηλαδή είναι αδύνατα τα νεύρα του, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σταθώ όρθια.
»Και ξέρεις τι λένε για τους γέρους και το πέσιμο» λέει με χιούμορ και δεν κρύβει πως μετά τον θάνατο του αγαπημένου της συζύγου και συνοδοιπόρου της στο θέατρο Σπύρου Καλογήρου έπεσε σε κατάθλιψη. «Ημουν κλεισμένη στο σπίτι μου, σε σκοτάδι, και δεν ήθελα να δω κανέναν.
»Ομως πήγα σε έναν καλό νευρολόγο και το αντιμετώπισα με φάρμακα. Τώρα είμαι αισιόδοξη και κάθε μέρα που ξημερώνει λέω “είμαι καλά”» τονίζει.
«Το μπόι που είχα ήταν εκείνο που εντυπωσίαζε, και όχι τόσο η ομορφιά μου. Μάλιστα με λέγανε Καρυάτιδα»
Ηθελες από μικρή να γίνεις ηθοποιός;
Ναι. Στη Θήβα, όπου μεγάλωσα, έπαιρνα τα σεντόνια της μαμάς μου και στην αυλή του σπιτιού μας κατασκεύαζα σκηνή. Με αυλαία, παρακαλώ! Η μαμά μου φώναζε, αλλά εγώ έκανα τα δικά μου. Μάλιστα είχα επιχειρηματικό πνεύμα, γιατί έκοβα και εισιτήρια.
Πώς κόλλησες το μικρόβιο της υποκριτικής;
Μικρή δεν είχα δει θέατρο, αλλά έβλεπα πολλές ταινίες, γιατί ο μπαμπάς μου είχε σινεμά. Μου άρεσε να παρακολουθώ τη Σίρλεϊ Τεμπλ, που ήταν παιδί-θαύμα και ίσως από εκεί να κόλλησα. Πάντως, όταν είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός, είχα μεγάλες αντιδράσεις, γιατί τότε η λέξη θεατρίνα δεν ακουγόταν καλά στον κόσμο.
Ηταν συνώνυμη με τη γυναίκα ελευθέρων ηθών…
Κάπως έτσι. Ειδικά ο πατέρας μου δεν ήθελε καθόλου, αλλά εγώ επειδή ήμουνα μοναχοπαίδι και οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ το εκμεταλλεύτηκα και έκανα απεργία πείνας για να τον πείσω. Ερχόταν ο πατέρας μου και ρωτούσε τη μητέρα μου «Εφαγε το παιδί, Ελευθερία;». «Οχι, Κώστα μου, πάλι δεν έφαγε, τι να κάνω» του απαντούσε εκείνη, όμως κρυφά μού έφερνε φαγητό. Ετσι ο μπαμπάς μου -λόγω της μεγάλης αδυναμίας που μου είχε- δέχτηκε τελικά να γίνω ηθοποιός, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα σπουδάσω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ότι θα παίζω στη συνέχεια στη σκηνή του Εθνικού. Πράγματι, μετά τη σχολή με κράτησαν και έμεινα στο Εθνικό 17 χρόνια. Για να καταλάβεις, ισάριθμα καλοκαίρια έπαιζα συνεχώς στην Επίδαυρο, άλλοτε στον Χορό κι άλλοτε με ρόλους σε κωμωδίες του Αριστοφάνη. Τότε που ξεκίνησα ο Αλέξης Σολωμός δημιούργησε την Αττική κωμωδία και είχα την τύχη, γιατί πίστευε ότι είμαι αριστοφανική ηθοποιός, να παίξω μαζί του σε όλα τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη. Μάλιστα όταν σε κάποιο έργο δεν υπήρχε ρόλος για εμένα τον κατασκεύαζε εκείνος. Για παράδειγμα, στους «Βατράχους» δεν είχε ρόλο και μου λέει: «Δεν γίνεται, θα παίξεις γιατί είσαι το γούρι μου». Ετσι δημιούργησε τον ρόλο της Περσεφόνης, η οποία δεν έλεγε πολλά, αλλά είχε ένα αστείο γελάκι που άρεσε στον κόσμο.
Η εθνική μας σταρ ήταν ανασφαλής με τους άντρες. Πίστευε ότι την αγαπάνε γιατί είναι η Βουγιουκλάκη, και όχι γιατί είναι η Αλίκη. Αυτό δεν το ξεπέρασε ποτέ.
Εχεις ταυτιστεί με τη Λαμπιτώ στην κωμωδία «Λυσιστράτη», αφού την έχεις υποδυθεί πολλές φορές και μάλιστα με τις καλύτερες κριτικές.
Ο Αλέξης Σολωμός με αποκαλούσε «Εθνική Λαμπιτώ». Την πρωτόπαιξα την περίοδο 1963-64 στο Εθνικό, με τον Σολωμό και τη Μαίρη Αρώνη στον ρόλο της Λυσιστράτης. Πάλι με το Εθνικό την επανέλαβα με την Αννα Συνοδινού και την Αλέκα Κατσέλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και με το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας, όταν πρωταγωνίστρια ήταν η Αλέκα Παΐζη. Περνάνε τα χρόνια και ο Σολωμός ανεβάζει τη «Λυσιστράτη» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει με επιμονή: «Σε θέλω για τη Λαμπιτώ». Αν και τότε είχα κλείσει να παίξω στο θέατρο Σμαρούλα και ως επιχειρηματίας που ήμουνα είχα προπληρώσει όλα τα ενοίκια στον θεατρώνη Βαγγέλη Λιβαδά, τα παράτησα και πήγα. Πάντως για μένα από όλες τις ηθοποιούς που έχουν παίξει τη Λυσιστράτη η καλύτερη ήταν η Μαίρη Αρώνη, γιατί είχε θεϊκή κίνηση και, όταν χρειαζόταν, ήταν πολύ θηλυκό. Κάτι που δεν μπορούσαν να είναι η Συνοδινού και οι άλλες.
Με το χέρι στην καρδιά θέλω να μου πεις αν τελικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν τόσο κακή όσο είπαν κάποιοι καλοθελητές στον ρόλο της Λυσιστράτης στην Επίδαυρο.
Η Αλίκη ήταν αξιοθαύμαστη, γιατί είχε μεγάλη αγάπη για τον ρόλο και ήθελε να πετύχει. Σκέψου ότι είχαμε πρόβα στις πέντε κι εκείνη από τις τέσσερις έκανε την πρόβα μόνη της.
Ηταν σαν παιδάκι και καθόταν σούζα στον Σολωμό. Της έκανε παρατήρηση και του απαντούσε «μάλιστα, δάσκαλε, ό,τι πείτε, δάσκαλε».
Ποια; Η Βουγιουκλάκη που ήταν μεγάλη σταρ! Ακόμη κι εμένα με ρώταγε διάφορα και, όταν πήγαμε στην Επίδαυρο, μου έλεγε ότι περίμενε πότε θα βγω για να την καλύψω, αισθανόταν σιγουριά όταν ήμουνα κι εγώ μαζί της στη σκηνή.
Ελεγαν ότι ήταν ανασφαλής…
Ηταν ανασφαλής με τους άντρες. Πίστευε ότι την αγαπάνε γιατί είναι η Βουγιουκλάκη και όχι γιατί είναι η Αλίκη. Αυτό δεν το ξεπέρασε ποτέ. Η Αλίκη ήταν πολύ καλή κοπέλα, ψυχούλα. Την αγαπούσα πολύ. Με θεωρούσε πολύ επιτυχημένη ως γυναίκα και μητέρα και με θαύμαζε. «Πες μου, ρε ψηλή, τι του κάνεις του Σπύρου και σε αγαπάει τόσο πολύ;» με ρωτούσε.
Τι ήταν αυτό που έκανε μοναδική την Αλίκη;
Είχε γεννηθεί με άστρο. Τότε που γυρίζανε τη «Μανταλένα» είχα πάει κι εγώ στην Αντίπαρο και καθόμουν με τη μητέρα της και συζητούσαμε για την Αλίκη. Μου είχε πει ότι όταν γεννήθηκε η κόρη της, έβαλε τρία πιατάκια με ζάχαρη, με γλυκό και με μέλι για τις τρεις Μοίρες που πάνε να μυρώσουν τα νεογέννητα. Οπως μου αποκάλυψε η Εμμυ, η μαμά της, το πρωί τα πιατάκια ήταν άδεια, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον καλόπιασε τις Μοίρες και έδωσαν καλή τύχη στο παιδί της.
Η δική σου η μοίρα ήταν καλή;
Πολύ καλή! Ευγνωμονώ τον Θεό γιατί έχω εισπράξει πολλή αγάπη στη ζωή μου. Από τους παππούδες μου και τις γιαγιάδες μου, από τους γονείς μου, από τον άντρα μου και από τον γιο μου και την εγγονή μου. Είμαι πλήρης. Μόνο πλήρης ημερών δεν είμαι (γέλια). Η αγάπη είναι το παν στη ζωή μας. Γι’ αυτό λέω και στις άλλες μητέρες να δίνουν αγάπη στα παιδιά τους για να μην έχουν ανασφάλειες, κόμπλεξ και απωθημένα στη ζωή τους.
«Επί τρεις μήνες έκλαιγα επειδή δεν με φλέρταρε ο Σπύρος! Αργότερα μου είπε πως του άρεσα από την αρχή»
Η εμφάνισή σου, που, όπως λέμε, είναι «θεωρητική», τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σου;
Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν νέα δεν υπήρχαν πολλά ψηλά κορίτσια, όπως συμβαίνει σήμερα. Το μπόι που είχα ήταν εκείνο που εντυπωσίαζε και όχι τόσο η ομορφιά μου. Με λέγανε Καρυάτιδα. Μάλιστα μία φορά που περπατούσα στην 3ης Σεπτεμβρίου με τον Σπύρο μου και τον Κώστα Ρηγόπουλο περνούσε ένα τραμ και ο οδηγός του μόλις με είδε έκανε «ααα» και πάτησε φρένο. Σαν το τραγούδι του Τσιτσάνη, που λέει «σε βλέπουν και φρενάρουνε τα τραμ».
Με τον Σπύρο Καλογήρου πώς γνωριστήκατε;
Τον είδα στη σχολή του Εθνικού, ερχόταν για δουλειές επειδή παράλληλα διατηρούσε καλλιτεχνικό φωτογραφείο στην Αγίου Μελετίου, και τον ερωτεύτηκα σφοδρά. Ηταν ήδη πολύ γνωστός ηθοποιός από τις ταινίες του κι εγώ ήμουνα φανατική θαυμάστριά του. Η αλήθεια είναι πως είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού εγώ τότε ήμουν 18 χρόνων κι εκείνος 36, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ. Και τι δεν έκανα για να με προσέξει. Με διάφορα προσχήματα έδιωχνα τον παππού μου που ερχόταν για να με πάρει από τη σχολή, μπας και με συνοδεύσει ο Σπύρος, αλλά εκείνος δεν μου έδινε σημασία. Επί τρεις μήνες έκλαιγα και χτυπιόμουν λόγω της αδιαφορίας του. Αργότερα μου είπε πως του άρεσα από την πρώτη στιγμή αλλά φοβήθηκε, γιατί με θεώρησε πολύ ψηλή και πολύ όμορφη και είπε «αυτή η γυναίκα θα με ταλαιπωρήσει». Δηλαδή κράτησε πισινή από φόβο. Κάποια στιγμή όμως δεν άντεξε και μου αποκάλυψε τον έρωτά του μέσω ενός ποιήματος που είχε γράψει για μένα και μου το απήγγειλε.
Σε ζήλευε;
Τα πρώτα χρόνια, μέχρι να στεριώσει καλά ο γάμος μας, ζήλευε, αλλά δεν το έδειχνε.
Εγραψε πολλά ποιήματα εμπνευσμένα από τη σχέση σας;
Ναι, ήταν πολύ ρομαντικός. Στο πρώτο αλλά και στο τελευταίο ποίημα που είχε γράψει για μένα με παρομοίαζε με λουλούδι. Λες και με αυτόν τον τρόπο έκλεινε έναν κύκλο. Στο πρώτο του ποίημα με αποκαλεί «τουλίπα» και στο τελευταίο «μαγιάτικο τριαντάφυλλο». Θα σας πω το πρώτο.
«Ηταν του Μάη δειλινό σαν πέρασε βουβή, καμαρωτή, πανέμορφη, ψηλή σαν μια τουλίπα, κι ενώ η φύση έπαιρνε το χρώμα το μαβί, μ’ αρέσεις της εφώναξα, πρόλαβα και της είπα.
Εκείνη κοντοστάθηκε, έγειρε το κεφάλι, το χέρι της μου πρότεινε για να σταθώ σιμά της, και μια χορδή ερωτική άρχισε ευθύς να πάλλει, σαν μου ‘δωσε και φίλησα τα ροδοπέταλά της. Ηταν εκείνη που ‘ψαχναν να βρουν τα δυο μου μάτια. Εκείνη που την έβλεπα μόνο στα όνειρά μου. Εκείνη που, αν μου τάξουνε ολόχρυσα παλάτια, θα μένει πάντα και θα ζει βαθιά μες στην καρδιά μου».
Εχω φτιάξει έναν ωραίο οικογενειακό τάφο και είναι έτοιμη και η μεριά μου. Θα με βάλουνε αριστερά, όπως κοιμόμουν τόσα χρόνια με τον άντρα μου, που με περιμένει.
Ποιο είναι το ιδιαίτερο στοιχείο του χαρακτήρα σου;
Νομίζω πως είναι η δυναμικότητά μου. Πάντα πετυχαίνω αυτό που θέλω. Επίσης είναι και η υπερηφάνεια μου, το να μπορώ μόνη μου να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Ησουν και θεατρική επιχειρηματίας.
Για 17 χρόνια και το καυχιέμαι, ήμουν πολύ επιτυχημένη. Αν πέτυχε η σχέση μας με τον Σπύρο οφειλόταν στο ότι το πάνω χέρι το είχα εγώ στα οικονομικά κι εκείνος στα καλλιτεχνικά. Ο Σπύρος δεν ήξερε ποτέ αν χάνω ή αν κερδίζω -βέβαια τα βιβλιάριά μας στην τράπεζα ήταν και στα δύο ονόματα- και μάλιστα διαπραγματευόταν μαζί μου το μεροκάματό του. Στην τελευταία περιοδεία που κάναμε στην Αμερική, δύο χρόνια προτού φύγει από τη ζωή, μου είπε! «Για να έρθω θα μου δώσεις τόσα». Και του τα έδωσα.
Την ευτυχία τη φέρνουν τα χρήματα;
Οχι, αλλά τη βοηθάνε. Τις αναποδιές τις αντιμετωπίζεις καλύτερα αν έχεις λεφτά.
Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη και η πιο δυστυχισμένη στιγμή της ζωής σου;
Η πιο ευτυχισμένη είναι η γέννηση του γιου μας, η πιο δυστυχισμένη ο χαμός του Σπύρου.
Ο γιος σας είναι οικονομολόγος και βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ναι, ο Κωνσταντίνος έχει απέχθεια για το θέατρο, γιατί το σανίδι τού έχει στερήσει τους γονείς του. Γύριζε από το σχολείο, μας αναζητούσε με χαρά και του έλεγε η γιαγιά του που τον κράταγε ότι ήμασταν στο θέατρο. Με το ζόρι κι από υποχρέωση ερχόταν να μας δει στις πρεμιέρες μας.
Ο Σπύρος έφυγε με κάποιο παράπονο;
Ηθελε να παίξει κάποιους ρόλους που δεν πρόλαβε. Τον Κολοκοτρώνη, τον Αλή Πασά και τον βασιλιά στο έργο «Ο βασιλιάς πεθαίνει» του Πίντερ, που όταν το είχε ανεβάσει ο Κουν, ο Σπύρος έκανε τον φρουρό.
Τι περιμένεις από δω και πέρα;
Να φύγω με σώας τας φρένας και με όλα εκείνα που χρειάζονται για να μην έχει ο άνθρωπος ένα τραγικό ή γελοίο τέλος. Πάντως έχω φροντίσει για την αξιοπρέπεια που ζητάω και αν δεν ήταν όλοι αυτοί οι φόροι, με την οικονομική κρίση, τον ΕΝΦΙΑ κι όλα αυτά, θα ζούσα πάρα πολύ καλά. Επίσης έχω φτιάξει έναν πολύ ωραίο οικογενειακό τάφο στο νεκροταφείο του Μαρκόπουλου Ωρωπού και είναι έτοιμη και η μεριά μου. Θα με βάλουνε στην αριστερή μεριά, τη μεριά στην οποία κοιμόμουνα τόσα χρόνια με τον άντρα μου. Με περιμένει ο Σπύρος μου!