O Ηλίας Κόζας λίγες μέρες μετά την Eurovision γυρίζει πίσω τον χρόνο και θυμάται στιγμές που τον σημάδεψαν.
Ζωή είναι να ζωγραφίζεις έναν πίνακα, όχι να αθροίζεις ένα ποσό, υποστήριζε ο Αμερικανός συγγραφέας Oliver W. Holmes και ο Ηλίας Κόζας φαίνεται ότι από μικρός αποφάσισε να χρησιμοποιήσει στον καμβά της ζωής του πολλά χρώματα προκειμένου να δημιουργήσει όμορφες ζωγραφιές. Λίγες μέρες μετά την εμφάνισή του στον τελικό της Eurovision με το συγκρότημά του, τους Koza Mostra, και τον Αγάθωνα (κατέκτησαν τη 6η θέση), μίλησε στο «Live» της «Espresso της Κυριακής» για τα παιδικά του χρόνια, τις συχνές μετακομίσεις από πόλη σε πόλη λόγω της δουλειάς του πατέρα του και την πρώτη του γνωριμία με τη μουσική. Μια γνωριμία που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή και να τον οδηγήσει σε μονοπάτια μαγικά και συνάμα συναρπαστικά. Ο ίδιος θυμάται τις δυσκολίες που συνάντησε στα πρώτα του βήματα ως μουσικού και εξομολογείται πόσο πολύ του στάθηκε η σύντροφος της ζωής του, όταν εκείνος υπήρξε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα άνεργος. Οπως και να ‘χει, η ζωή του Ηλία Κόζα μέχρι σήμερα έχει έντονες αναμνήσεις και γερές δόσεις περιπέτειας.
Παιδί ανήσυχο, δραστήριο, αλλά και ντροπαλό, ο Ηλίας χρειάστηκε λόγω της δουλειάς του πατέρα του να μετακομίζει συχνά από πόλη σε πόλη. «Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσα στις Σέρρες κι έχω καταγωγή από την Προσοτσάνη Δράμας, από την πλευρά του πατέρα μου. Η μαμά μου είναι από τη Γερμανία. Λόγω της δουλειάς του πατέρα μας, ήταν στρατιωτικός-μουσικός, είχαμε αρκετές μεταθέσεις. Οπως καταλαβαίνετε, για ένα μικρό παιδί δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο. Εκεί που συνήθιζες και έκανες φίλους, εκεί έπρεπε να φύγεις. Η πρώτη φορά, θυμάμαι, μου στοίχισε. Ημασταν στο Διδυμότειχο, ήμουν στη Γ’ Δημοτικού, είχα κάνει τις παρέες μου και είχα δεθεί με τους φίλους μου, αλλά έπρεπε να φύγουμε για τις Σέρρες. Ζορίστηκα, αλλά ευτυχώς ήμουν προσαρμοστικός. Εχω όμως καλές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Πέρασα ωραία με πολύ παιχνίδι. Ξέγνοιαστα χρόνια. Ημουν πειραχτήρι, έκανα φάρσες, έπαιζα ποδόσφαιρο, τένις και γενικότερα ήμουν ένα παιδί ανήσυχο, άτακτο και όπου γάμος και χαρά, πρώτος (σ.σ.: γέλια)» θυμάται.
Οι γονείς του ήταν, όπως λέει, «αυστηροί όταν έπρεπε». «Εβαζαν τα όρια και όπου έπρεπε και όσο έπρεπε ήταν αυστηροί και μαζί μου και με τον Ηρακλή, τον αδελφό μου. Στο σπίτι είχα τα πρώτα μουσικά ακούσματα και πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Είχαν και οι δύο αγάπη για τη μουσική. Ο πατέρας μου μας μύησε στα ελληνικά και η μητέρα μου στα ευρωπαϊκά ακούσματα». Στο σχολείο ήταν καλός μαθητής και ζωηρός στην τάξη. «Δεν έκανα κοπάνες. Ημουν δραστήριος, συμμετείχα σε όλα. Από τη χορωδία μέχρι την ομάδα ποδοσφαίρου. Οι περισσότεροι καθηγητές με συμπαθούσαν και είχα πολλή ζωντάνια μέσα στην τάξη. Στα γραπτά το έχανα λίγο (σ.σ.: γέλια). Δεν ήμουν από τα παιδιά όμως που έλεγαν ότι θα γίνουν μουσικοί, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε. Θεωρούσα όμως ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω από αυτό το επάγγελμα. Ετσι λοιπόν ακολούθησα τη σχολή Τουριστικών Επιχειρήσεων, που ήταν και η πρώτη μου επιλογή. Μετά διαπίστωσα ότι εκεί τα πράγματα δεν είναι όπως τα φανταζόμουν» περιγράφει ο δημιουργός.
Ως μέλος μουσικού γκρουπ, ο Ηλίας Κόζας έπαιζε αρχικά πλήκτρα. «Ναι, μετά ήρθε το τραγούδι και μάλιστα σιγά-σιγά. Δεν μου άρεσε η φωνή μου (σ.σ: γέλια), όχι ότι τώρα τρελαίνομαι (σ.σ.: γέλια). Ηταν δύσκολα και παραμένουν δύσκολα τα πράγματα για τους νέους στις επαρχιακές πόλεις, που θέλουν να εκφραστούν με αυτό τον τρόπο. Μετά τον στρατό λοιπόν άρχισα να ασχολούμαι πιο επαγγελματικά. Με το γκρουπ στο οποίο συμμετείχα συνεργαστήκαμε για δύο χρόνια με τους Αγαμους Θύτες. Γνώρισα αξιόλογα άτομα και γίναμε φίλοι. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι ο επαγγελματικός μου δρόμος είναι η μουσική, αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου και δημιουργήθηκε η μπάντα. Οι Κoza Mostra».
Αν και ο δρόμος που επέλεξε δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, πίστεψε στον εαυτό του και είχε υπομονή. «Ενιωθα ότι ήταν η στιγμή της ζωής μου. Είχα μεγάλη πίστη στον εαυτό μου. Ισως επειδή ήξερα ότι θα το κάνω όπως γουστάρω εγώ. Πίστευα σε αυτά που έγραφα. Ζορίστηκα. Εμεινα άνεργος και δούλευα σπίτι 24 ώρες το 24ωρο και με συντηρούσε η αρραβωνιαστικιά μου. Μας πήρε ενάμιση χρόνο για να βγάλουμε τον πρώτο μας δίσκο. Εχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά έχουμε και όρεξη μεγάλη. Για να πω την αλήθεια, αρχικά δεν είχα σκοπό να μπούμε σε εταιρεία. Εγώ βρήκα τους ανθρώπους που ήθελα και φτιάξαμε την μπάντα μας. Ολοι μας έχουμε στερηθεί πράγματα, αλλά και όλοι μας πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε. Και μη νομίζετε ότι είμαστε μόνο εμείς που βλέπετε στη σκηνή. Είναι και μια ομάδα από πίσω, τα παιδιά της παραγωγής, ο ηχολήπτης, που εργαζόμαστε πολύ και σκληρά για να έχουμε άρτιο αποτέλεσμα. Ξέρετε ότι στο παρελθόν έχουμε κάνει live μπροστά σε μόλις δώδεκα άτομα; Δεν μας πείραζε. Δίναμε τον καλύτερό μας εαυτό και θέλαμε να περάσουν καλά. Από στόμα σε στόμα γίναμε πιο αναγνωρίσιμοι και έρχονταν σιγά-σιγά να μας ακούσουν. Αυτή βέβαια είναι και η καλύτερη διαφήμιση. Πίστευα ακόμη και τότε ότι θα τα καταφέρουμε. Κάνουμε τρομερή παρέα, είμαστε δεμένη ομάδα και πιστεύω ότι στην εξέλιξή μας έπαιξε βασικό ρόλο η μεταξύ μας καλή σχέση. Ακόμη και με την Eurovision, αν δεν το πιστεύαμε, δεν θα το κάναμε» ξεκαθαρίζει.
Η συμμετοχή τους στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού έφερε την Ελλάδα στην 6η θέση. «Είχα γράψει το τραγούδι για τον δίσκο και είχαμε ήδη προτείνει στον Αγάθωνα να συνεργαστούμε και είχε δεχθεί. Οταν λοιπόν μας προσέγγισαν και μας ζήτησαν να πάμε στον διαγωνισμό, τους είπα ότι θα πηγαίναμε μόνο με το “Alcohol is free”. Πιστεύαμε ότι θα πηγαίναμε καλά, αλλά δεν περιμέναμε τόση αγάπη από τον κόσμο. Αυτό είναι το σημαντικό. Δεν μας στενοχώρησε που δεν υπήρχε οικονομική άνεση. Δεν χρειαζόμαστε πολλά, μας τάισαν η εμπιστοσύνη και η αγάπη του κόσμου. Δεν μας ένοιαζε η θέση, και ο κόσμος αυτό μας έλεγε. Πιστεύω ότι μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα».
«Περάσαμε πολύ ωραία στο Μάλμε. Είχε πλάκα. Μας γούσταραν και μας άρεσε. Δεν είχαμε άγχος και το διασκεδάσαμε. Ο Αγάθωνας έδωσε ρέστα, ειδικά με την επικοινωνία στις ξένες γλώσσες. Αγγλικά δεν ξέρει, του κάναμε τη μετάφραση, αλλά πετούσε κι αυτός τις φράσεις του όπως ήθελε! Τους τρελάναμε όλους. Για εμάς ήταν ξεκάθαρο από την αρχή πως πήραμε μέρος στον διαγωνισμό επειδή γνωρίζαμε ότι δεν θα πληρώσει ο φορολογούμενος Ελληνας τίποτα. Και για να το ξεκαθαρίσουμε: Δεν είπαμε ποτέ ότι περιμέναμε να πληρωθούμε, γιατί το ξέραμε από την αρχή και ήταν επιλογή μας. Ποτέ δεν ζητήσαμε χρήματα». Η δήλωσή του ότι επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη με λεωφορείο του ΚΤΕΛ προκάλεσε ποικίλα σχόλια: «Για μας το θέμα αυτό έχει λήξει. Ούτε θέλαμε να δημιουργήσουμε ντόρο, ούτε τίποτα άλλο. Το σημαντικότερο είναι ότι περάσαμε όμορφα και πήγαν όλα καλά. Ας κρατήσουμε τη θετική πλευρά. Εμείς πήγαμε να δείξουμε ότι η Ελλάδα δεν σταματάει να παράγει, ότι η Ελλάδα μπορεί. Νιώθουμε ότι τα καταφέραμε και το πιο καλό είναι τα λόγια που ακούσαμε από τον κόσμο και μας έδωσαν μεγάλη χαρά…»
Η γυναίκα που έγινε η… Χαρά της ζωής του
Ο Ηλίας Κόζας είναι αρραβωνιασμένος με τη Χαρά. Ενα κορίτσι που το ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που το είδε. Η Χαρά στέκεται πάντα στο πλευρό του με διακριτικότητα. Ζουν τον έρωτα και την αγάπη, απλά. «Είναι ψυχολόγος και γι’ αυτό μάλλον με αντέχει (σ.σ.: γέλια). Με στήριξε και με στηρίζει πολύ. Είναι πάντα ο πρώτος άνθρωπος που ζητάω τη γνώμη του για τα πάντα. Γνωριστήκαμε σε ένα μαγαζί όπου παίζαμε εμείς και εκείνη εργαζόταν στο σέρβις. Από την πρώτη στιγμή που την είδα, έπαθα πλάκα. Αλλά πέρασε ενάμισης χρόνος για να βρω το θάρρος να την πλησιάσω. Ηθελα να καταλάβει ότι για εμένα ήταν ξεχωριστή. Ημουν πιο ντροπαλός από ποτέ. Δεν ήξερα τον τρόπο για να την προσεγγίσω. Ναι, είμαστε σε φάση που προετοιμάζουμε τον γάμο που μάλλον θα γίνει μετά το καλοκαίρι. Οταν της ζήτησα να παντρευτούμε έκανα σαν βλάκας (σ.σ.: γέλια). Είχαμε πάει για Πρωτοχρονιά σε ένα εξοχικό στο βουνό και της έκανα πρόταση γάμου έξω από την τουαλέτα. Φυσικά και γονάτισα, φυσικά και της έδωσα δαχτυλίδι, το οποίο πρέπει να σας πω ότι για να το αγοράσω έκανα αιματηρές οικονομίες (σ.σ.: γέλια). Ντρεπόμουν πολύ και άρχισα να της λέω ότι δεν το έχω ξανακάνει και ότι δεν ξέρω αν θα βρω τα σωστά λόγια και άλλα τέτοια. Εννοείται ότι είπε αμέσως “ναι”. Θέλω να κάνουμε οικογένεια και παιδιά. Θέλω πάρα πολύ να γίνω μικρός σε ηλικία μπαμπάς. Μου αρέσουν τα παιδιά και θέλω να μεγαλώσουμε μαζί» λέει με χαμόγελο.
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
1. Αγαπημένος προορισμός: Δεν έχω αγαπημένο μέρος. Καλή παρέα να υπάρχει και όλα τα μέρη είναι όμορφα.
2. Αγαπημένο ποτό: Μπίρα
3. «Είμαι τρομερά φανατικός φίλος του ποδοσφαίρου».
4. «Δεν θέλω να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί είναι η οικογένειά μου, είναι ο τόπος μου».
5. Εχει έναν μικρότερο αδελφό, τον Αλέξανδρο, ο οποίος ασχολείται με το μόντελινγκ.
6. Στα μπουζούκια έχει πάει ελάχιστες φορές.
7. Το καλοκαίρι θα κάνουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
8. Εχει εργαστεί ως σερβιτόρος σε καφέ, αλλά και ως υπάλληλος ξενοδοχείων.
9. Θεωρεί ότι τα μπουζούκια δεν είναι ο χώρος που εκφράζει το συγκρότημα. «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, απλώς δεν μας πάει ως μπάντα, γιατί είμαστε πιο συναυλιακοί. Ισως να μην ταιριάζαμε σε έναν τέτοιο χώρο, αλλά δεν αποκλείουμε κάποια συνεργασία που θα μας ιντριγκάρει».
10. Ως έφηβος ήταν ντροπαλός με τα κορίτσια, αλλά και πειραχτήρι.
11. Στο σχολείο ήταν μέλος σε μουσικό γκρουπ.
12. Εκανε πολλά χρόνια μαθήματα πιάνου και έμαθε μόνος του κιθάρα.
13. Ως συγκρότημα λαμβάνουν χιλιάδες μηνύματα στο Facebook και απαντούν σε όλα.