Ο Χρήστος (που του αρέσει να ζωγραφίζει) εξομολογείται τους λόγους που τον έκαναν να ζει στον δρόμο, αναζητώντας τη δική του «προσωπική κάθαρση»
Η εικόνα μιας στοίβας από χαρτόνια σκεπασμένα με κουβέρτες, δίπλα σε ρούχα και τσάντες πάνω στο πεζούλι, μοιάζει παράταιρη με το μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο πεζοδρόμιο της Σταδίου. Για τον Χρήστο από την Ικαρία, όμως, αυτό είναι το… σπιτικό του, το «λιμάνι» ενός ανθρώπου που έμεινε στο περιθώριο της ζωής, αφού, όπως λέει, πέρασε τη μισή στη φυλακή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΖΙΝΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Φωτό: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Αν και προσπαθεί να ξεπεράσει το άγριο παρελθόν, αρνείται να αφήσει τον δρόμο και να βρεθεί σε κάποιον χώρο φιλοξενίας. «Δεν θέλω να υποχρεωθώ σε κανέναν» λέει και καθαρίζει πρόχειρα ένα μαξιλάρι καλωσορίζοντας την «Espresso» στο «σαλόνι» του, στον κεντρικό δρόμο της Αθήνας! Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που του άφησε κάποιος πολίτης (ο οποίος συχνά τον βοηθά, προσφέροντας ρούχα κ.λπ.), αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στη μικρή γωνιά, όπου ο ίδιος ζει τα τελευταία δύο χρόνια. Τα άσπρα γέvια και το σκοτεινό πρόσωπό του ξεγελούν. Δείχνει γερασμένος, όμως ο Χρήστος είναι 43 χρόνων. «Είμαι φορέας του AIDS. Εκανα χρόνια χρήση ναρκωτικών. Τώρα είμαι σε πρόγραμμα και τα πάω πολύ καλά» τόνισε.
Εως πριν από λίγα χρόνια, η ζωή του ήταν διαφορετική. Πήρε κακή τροπή από δικές του λάθος επιλογές, όπως περιγράφει: «Εχω σκοτώσει κάποιον που θεώρησα ότι αδίκησε φίλους! Εκανα ληστείες, για να βοηθήσω ανθρώπους που γνώριζα ότι χρειάζονται χρήματα. Αλλα τώρα πάνε αυτά… Τελείωσαν!»
Κανείς δεν ξέρει αν όσα λέει είναι αλήθεια ή πρόκειται για παραλήρημα που τον κάνει να μπερδεύει τα λόγια του. «Εχω γράψει και βιβλίο για όλα όσα έζησα» υποστηρίζει. Και προσθέτει: «Ομως, δεν με άφησαν να 
το κυκλοφορήσω». Δείχνει κάποιες σημειώσεις του, ίσως κάποιον μπούσουλα για το σύγγραμα που δεν εκδόθηκε ποτέ, αλλά και στίχους τραγουδιών. Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι να ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω συνέχεια, τα πάντα».
Η αυτοκτονία της συζύγου του
Το βλέμμα του συννεφιάζει όταν αποκαλύπτει πού οδήγησαν οι επιλογές του. Και όχι μόνο τον ίδιο. «Ημουν παντρεμένος. Η γυναίκα μου αυτοκτόνησε μην μπορώντας να αντέξει την κατάστασή μου! Από τότε αισθάνομαι φρικτές τύψεις… Πολλές και για τα πάντα» αναφέρει ο Χρήστος.
Πάντως, το ύφος και η διάθεσή του αλλάζουν καθώς θυμάται τι τον περιμένει όταν τελειώσει η προσωπική του κάθαρση. «Εχω μια κόρη και ένα εγγονάκι, μια κούκλα! Οσο είμαι στο πρόγραμμα, δεν θέλω να έχω κάποια επαφή. Αφού “καθαρίσω”».
Κάποιοι περαστικοί που τον γνωρίζουν τον χαιρετούν και εκείνος τους καλημερίζει με το όνομά τους. Μια κυρία τού αφήνει μια σακούλα με σάντουιτς. Δύο κορίτσια τού δίνουν μια τσάντα με ρούχα και του εύχονται καλές γιορτές. «Είδες; Ολοι με ξέρουν. Μου δίνουν τρόφιμα, παπούτσια, παντελόνια, μπλούζες. Εγώ τα μαζεύω εδώ και αργότερα πάω και τα μοιράζω σε άλλους άστεγους. Συναντιόμαστε στην καβάτζα μας, ένα σπίτι στα Εξάρχεια, που έχει νερό και πλενόμαστε. Μας το έχει παραχωρήσει ένας πολύ καλός κύριος» σημειώνει.