Ο Βασίλης Μαλούχος μιλάει για τον τραγικό χαμό των δύο γιων του, τις κλίκες που τον άφησαν εκτός τηλεόρασης και για τον ατομιστή (όπως τον χαρακτηρίζει) αδερφό του
Η φράση «γέλα, παλιάτσο» -λέγεται για τους ηθοποιούς, οι οποίοι κάνουν τον κόσμο να γελάει, ενώ εκτός σκηνής ζουν στιγμές… αρχαίας τραγωδίας- του ταιριάζει γάντι. Ο Βασίλης Μαλούχος, ο οποίος υπηρέτησε επάξια την κωμωδία, βίωσε στα προσωπικά του το δράμα του πατέρα που και οι δύο γιοι του μπλέχτηκαν στα δίχτυα των ναρκωτικών και στο τέλος έφυγαν από τη ζωή με τραγικό τρόπο: το 2000 ο 27χρονος Μάριος-Κλείτος αυτοκτόνησε με ποτάσα και εννέα χρόνια αργότερα ο 33χρονος Θεόδωρος-Αλέξανδρος έπεσε θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος.
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
«Στάθηκα άτυχος στη ζωή μου…» λέει ο ίδιος στην «Espresso» τονίζοντας πως, εκτός του ότι έχασε τα δύο βλαστάρια του, δεν είχε την πορεία που του άξιζε ούτε στους δύο γάμους του ούτε στα επαγγελματικά του.
Τον συναντήσαμε στο διαμέρισμά του, σε μια πολυκατοικία κοντά στον Αγιο Λουκά Πατησίων, όπου μένει μαζί με τη Ζωή Σαρδέλλη, κόρη της πρώτης ξαδέρφης του. «Από τότε που -μέσα σε ένα εξάμηνο- η Ζωή έχασε και τους δύο γονείς της, της συμπαρίσταμαι σαν να είναι κόρη μου» λέει για εκείνη και δεν κρύβει πως έχει πολλά χρόνια να δει την πραγματική κόρη του, την οποία απέκτησε από τον πρώτο γάμο του και ζει στο εξωτερικό.
Ο Βασίλης Μαλούχος ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που λένε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν διστάζει να αποκαλέσει «ατάλαντους και μικρόψυχους» όλους εκείνους που ανήκουν σε κλίκες και κινούν τα νήματα της καλλιτεχνικής ζωής αφήνοντας στην απέξω όσους δεν τους κάνουν τα χατίρια. «Βρίσκομαι πολλά χρόνια εκτός τηλεόρασης -και όχι μόνο- γιατί ήμουν πάντα αυθόρμητος, ειλικρινής και δεν υπήρξα ποτέ κόλακας κανενός.
Ούτε καν της Αλίκης Βουγιουκλάκη στις μεγάλες δόξες της, τότε που όλοι την… προσκυνούσαν» τονίζει και μας αποκαλύπτει πως η αείμνηστη «εθνική σταρ», τότε που δυσκολευόταν να κάνει παιδί, του ζητούσε επίμονα να υιοθετήσει την κόρη του, με αποτέλεσμα στο τέλος να ψυχραθούν! Δεν διστάζει μάλιστα να αποκαλέσει τον επίσης ηθοποιό αδερφό του Γιάννη (οι δυο τους έμοιαζαν εκπληκτικά) ατομιστή, ενώ δεν κρύβει πως αν συνεργάζονταν ως… Μαλουχάκια, θα είχαν κάνει θαύματα!
Με σύνταξη 681 ευρώ
Τα βάζει, ακόμα, με όλους τους πολιτικούς, που τάχα για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση έχουν πετσοκόψει τις συντάξεις των Ελλήνων που δούλεψαν χρόνια χύνοντας αίμα και ιδρώτα για να πληρώσουν τα ένσημά τους. «Ζω με μια σύνταξη του ΙΚΑ των 681 ευρώ πετσοκομμένη. Δηλαδή κάνω τη δίαιτα του χαμαιλέοντα και, όπως λέει ο Αμλετ, “τρώω αέρα με κρέμα ελπίδες”» δηλώνει με το σαρκαστικό χιούμορ του για το πώς τα βγάζει πέρα σήμερα.
“Μετά τον θάνατο των παιδιών μου δεν ξέρω πώς ζω… Καμιά φορά αναρωτιέμαι: «Γιατί όλα αυτά σε εμένα;»“
Μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια…
Γεννήθηκα το 1936 στη Δημητσάνα. Είμαστε πέντε αδέλφια, τέσσερα αγόρια κι ένα κορίτσι. Πρώτος γεννήθηκε ο αδελφός μου ο Γιώργος, που ήταν δημοσιογράφος, και μετά η αδελφή μου η Βασιλική. Κανείς από τους δύο δεν ζει πια. Υστερα ήρθε στη ζωή ο Γιάννης, επίσης ηθοποιός, μετά εγώ και τελευταίος ο Διονύσης, ο οποίος ζει στη Γερμανία. Τον πατέρα μου, που ήταν δικηγόρος, τον σκότωσαν το 1944 οι αντάρτες, μαζί με άλλους προεστούς του χωριού. Τότε η μάνα μου ήταν λεχώνα στον Διονύση.
Από τον πατέρα μου δεν έχω πολλές εικόνες, γιατί όταν πέθανε ήμουν μικρός. Τον θυμάμαι μία φορά, όταν πήγαμε σε ένα πλούσιο πελάτη του σε κάποιο χωριό, κι εγώ ήμουν πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Επίσης τον έχω στο μυαλό μου κι εκείνη τη φορά που ήμουν μαζί του στα δικαστήρια. Τον άκουγα να αγορεύει με τη βροντερή φωνή του και είχα φοβηθεί.
Ο χαμός του πατέρα σου στον Εμφύλιο τι προβλήματα δημιούργησε στην οικογένεια;
Κυρίως επιβίωσης, γιατί δεν ήμασταν αγρότες, ζούσαμε από τη δικηγορία του πατέρα μου και η μητέρα μου μας πήρε κι ήρθαμε να μείνουμε στην αδελφή της στην Αθήνα, στην Αχαρνών. Η πρώτη μου δουλειά στην πρωτεύουσα ήταν μαζί με τον αδελφό μου τον Γιάννη. Είχαμε έναν ταμπλά και πουλούσαμε τσιγάρα. Μετά αφήσαμε τα τσιγάρα και κάναμε το «ντούο ορφάνια», όπως μας έλεγαν.
Δηλαδή παιδικό καλλιτεχνικό ντουέτο…
Ας το πούμε… Ημασταν στα δέκα εγώ και στα δώδεκα ο Γιάννης. Γυρίζαμε και παίζαμε μουσική στις ταβέρνες. Ο Γιάννης έπαιζε μαντολίνο κι εγώ τραγούδαγα. Με την ευκαιρία να σου πω ότι στη Δημητσάνα υπήρχε ωδείο και ο μπαμπάς μάς είχε στείλει όλους να μάθουμε μουσικά όργανα. Ο Γιάννης μάθαινε μαντολίνο κι εγώ -παρότι ήμουνα μικρός- βιολί, το οποίο ήταν μεγαλύτερο από εμένα.
«Ο αδερφός μου Γιάννης ήταν ατομιστής. Οταν πήγαμε σε μια τουρνέ στην επαρχία, έγραψε στο πρόγραμμα ότι αυτός είναι θιασάρχης κι εμένα με έβαλε με τους άλλους ηθοποιούς»
Κράτησε πολύ αυτό το ντουέτο;
Κοίτα, πολλές φορές που πήγαινα με το δισκάκι να μαζέψω λεφτά με έπιανε από το αυτί το γκαρσόνι. Ηθελε να μας διώξει από το μαγαζί για να μην ενοχλούμε τους πελάτες. Το ντουέτο το κάναμε για περίπου ένα χρόνο και μετά -αφού βέβαια πηγαίναμε σε νυχτερινό γυμνάσιο και πλέον μέναμε σε ένα άλλο, δικό μας σπίτι, που μας το είχε δώσει η Πρόνοια στο Παλαιό Φάληρο- δουλέψαμε σε διάφορες δουλειές.
Στα δεκαέξι μου εργάστηκα σε ένα γνωστό δικηγορικό γραφείο της εποχής, στου Προκοπέα, που του έγραφα στη γραφομηχανή τα δικόγραφα. Τότε το χαρτζιλίκι μου το ξόδευα στα βιβλία. Μάλιστα είχα φτιάξει μια βιβλιοθήκη με μια σφραγιδούλα που είχε το όνομά μου: «Βιβλιοθήκη Βασίλη Μαλούχου». Θυμάμαι στον αριθμό 1 ήταν το βιβλίο «Ο ταξικός χαρακτήρ της φιλοσοφίας».
Η ενασχόληση με τα καλλιτεχνικά πώς προέκυψε;
Καταρχάς να πούμε ότι με τα καλλιτεχνικά μπλέχτηκε πρώτος ο Γιάννης. Ξεκίνησε με μια ερασιτεχνική σκηνή, του Αλεξάκη, όπου διακρίθηκε, και στη συνέχεια γράφτηκε στη δραματική σχολή Μιχαηλίδη για να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός. Ακολούθησα εγώ, πηγαίνοντας στη δραματική του Ωδείου Αθηνών -τη μετέπειτα σχολή του Εθνικού- με τον μεγάλο δάσκαλο Δημήτρη Ροντήρη και συμμαθητές τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, τον Τρύφωνα Καρατζά, τον Γιώργο Μάζη, την Εφη Παπαθεοδώρου.
Θυμάμαι ότι στη σχολή ήταν ένας τριτοετής σπουδαστής, ο Γιάννης Κοντούλης, μεγαλύτερος σε ηλικία από εμάς, ο οποίος ήταν από αρχοντική οικογένεια και στη Νίκαια είχε αναπτύξει μεγάλη θεατρική δραστηριότητα μέσω ενός τοπικού φιλολογικού συλλόγου. Εκεί -αν και πρωτοετείς σπουδαστές ακόμη- ο Κοντούλης μάς καλούσε και παίζαμε σε σπουδαία κλασικά έργα, οπότε αποκτήσαμε μεγάλη θεατρική εμπειρία.
Πότε πρωτανέβηκες στη σκηνή με επαγγελματικό θίασο;
Ημουν φαντάρος στη Θεσσαλονίκη και σε μια έξοδό μου πήγα να δω την παράσταση του Δημήτρη Μυράτ «Ενας βλάκας και μισός». Μόλις με είδε εκείνος, που με ήξερε λόγω του αδελφού μου του Γιώργου, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος στα καλλιτεχνικά, μου πρότεινε να αντικαταστήσω τον ηθοποιό Βασίλη Μαυρομάτη, ο οποίος έπαιζε στο έργο, αλλά θα έφευγε για να παρουσιαστεί στον Στρατό. Του απάντησα πως ήταν θέμα του διοικητού μου και τελικά ο Μυράτ κατάφερε να πάρει άδεια και να παίξω, ενώ παράλληλα τα πρωινά πήγαινα στο στρατόπεδο.
Φαντάρος και ηθοποιός μαζί, μια χαρά ήταν…
Μόνο που παραλίγο να πάρω το απολυτήριο του Στρατού στη Θεσσαλονίκη, γιατί κάποια ήθελε να μείνω εκεί με το ζόρι! Τι συνέβη; Φαντάρος στη συμπρωτεύουσα γνωρίστηκα με μια Θεσσαλονικιά θεατρίνα, ονόματι Τριανταφυλλίδη, η οποία έδινε παραστάσεις στα στρατιωτικά θέατρα. Με πήρε στις παραστάσεις της, χωρίς να μου δίνει φράγκο. Μόνο μού αγόρασε ένα κοστούμι. Οταν μου ήρθε μετάθεση για την Αθήνα και είπα στην Τριανταφυλλίδη ότι έπρεπε να σταματήσουμε τη συνεργασία γιατί θα έφευγα, έγινε έξαλλη. Με αποκάλεσε ασυνεπή, ασυνείδητο και τέτοια. Μάλιστα έστειλε στον σταθμό του τρένου έναν στρατιώτη με μοτοσικλέτα κατ’ εντολή κάποιου ανώτερου στρατιωτικού -ποιος ξέρει τι του είχε πει…- για να με γυρίσουν πίσω.
Ομως το κυνηγητό της δεν σταμάτησε εκεί! Μόλις έφτασα στη βάση μου στην Αθήνα, με ζήτησε ένας ανώτερός μου, ταγματάρχης, και μου είπε ότι η Τριανταφυλλίδη του είχε στείλει επιστολή για να με γυρίσει πίσω και του έκανε και αναφορά για το κουστούμι που μου είχε δώσει. Εξήγησα στον άνθρωπο πώς είχαν τα πράγματα και το κατάλαβε.
Με τον αδελφό σου, τον ηθοποιό Γιάννη Μαλούχο, που μοιάζετε πάρα πολύ, δεν σας μπέρδευαν ποτέ;
Στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου ο διευθυντής μιας μεγάλης εφημερίδας, που παράλληλα έγραφε θεατρική κριτική σε μια στήλη -ήταν γνωστή ως «Αστερίσκος» και διαβαζόταν πολύ- είχε γράψει καλά λόγια για ένα θεατρικό ρόλο μου. Επαιζα μαζί με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο στο έργο «Ανταρσία» κάνοντας ένα ναυτάκι, που άρεσε πολύ και έπαιρνα χειροκρότημα. Ο σπουδαίος δημοσιογράφος και κριτικός έγραψε ανάμεσα στα καλά λόγια για εμένα, του τύπου «μια νέα ελπίδα του θεάτρου μας γεννήθηκε», πως με είχε δει στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό». Δηλαδή με μπέρδεψε με τον αδελφό μου τον Γιάννη!
Πήγα στο γραφείο του και του εξήγησα πως αυτός που έχει παίξει με την Αλίκη δεν ήμουν εγώ κι επανήλθε με διόρθωση. Μάλιστα του έδωσα κι έγραψε και μια είδηση για εμένα και τον Γιάννη, που τότε ανεβήκαμε μαζί στο σανίδι κάνοντας ντουέτο στο έργο «Ωπα Ωπα» του Αλέκου Σακελλάριου, στο θέατρο Μετροπόλιταν, με τη Μάρω Κοντού, τη Μάρθα Βούρτση, τον Γιάννη Γκιωνάκη και τον Μανώλη Χιώτη με τη Μαίρη Λίντα.
“Οι κλίκες, οι ερωτικές και οι οικονομικές σχέσεις παίζουν τον πρώτο ρόλο στα καλλιτεχνικά κυκλώματα“
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον αδελφό σου;
Ο κόσμος σε εκείνο το έργο μάς χειροκροτούσε όρθιος! Παίξαμε μαζί και στην ταινία «Η Λίζα και η άλλη» της Φίνος Φιλμ, με την Αλίκη. Εκείνη, βλέποντας τη μεγάλη επιτυχία που είχε ο Γιάννης στο έργο «Η Αλίκη στο ναυτικό» και αφού, ως γνωστόν, ήθελε να έχει όλα τα φώτα πάνω της, μας πετσόκοψε τους ρόλους κι έτσι εμφανιζόμασταν λίγο. Από αυτή τη συμπεριφορά της Βουγιουκλάκη χολώθηκε ο Γιάννης και δεν πάτησε στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, με αποτέλεσμα ο Φίνος να παρεξηγηθεί κι από τότε να μην τον ξανακαλέσει να παίξει σε παραγωγή του.
Το ίδιο έγινε και μ’ εμένα, παρότι εγώ πήγα στην πρεμιέρα. Πάντως είναι γεγονός ότι ο Γιάννης δεν ήθελε να δουλεύουμε μαζί, σε αντίθεση με εμένα. Του το επισήμαιναν και άλλοι συνάδελφοι, όπως η Αννα Καλουτά, η οποία μας έλεγε «Μαλουχάκια», στην ίδια λογική που εκείνη και την αδερφή της τις αποκαλούσαν «Καλουτάκια». Ο Γιάννης ήταν ατομιστής.
«Η ιδιωτική τηλεόραση δεν μου έκανε την τιμή να συμμετάσχω σε κάποια παραγωγή, αλλά πού να μείνει χώρος, όταν τα ίδια άτομα περιφέρονται… δίκην Επιταφίου στα κανάλια;»
Δηλαδή αυτό που λέμε ο καθένας μόνος του και χωριστά τα τσανάκια σας…
Αρκεί να σου πω ότι το 1965, όταν πήγαμε με τον Γιάννη μια τουρνέ στην επαρχία με τέσσερα έργα, έγραψε στο πρόγραμμα ότι αυτός είναι θιασάρχης κι εμένα με έβαλε με τους άλλους ηθοποιούς. Επίσης στην περίφημη παράσταση «Ομορφη πόλη» του Μιχάλη Κακογιάννη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, ο αδερφός μου στο πρώτο μέρος έπαιζε τον Πειναλέοντα κι εγώ τον γαμπρό. Ζήτησα από τον σκηνοθέτη να πάρω ένα ρόλο στο δεύτερο μέρος, τον οποίο είχε δώσει στον Γιάννη, κι ο Κακογιάννης μου απάντησε: «Δεν έχω αντίρρηση, πες το στον αδερφό σου». Φωνάξαμε τον Γιάννη και μόλις άκουσε ότι ήθελα να παίξω τον ρόλο του, έγινε κάτωχρος. Από αυτή τη στάση του ενοχλήθηκε και ο Κακογιάννης και του είπε: «Τόσο μονοφαγάς είσαι, ρε Γιάννη…»
Παρ’ όλα αυτά ο αδερφός σου, αδιαμφισβήτητα ένας πολύ ταλαντούχος κωμικός, δεν έκανε τη μεγάλη καριέρα που του άξιζε…
Ο Γιάννης, για να μη μείνει χωρίς δουλειά, δεν παζάρευε το όνομά του. Δεν έκανε επιλογές στο τι θα παίξει, με αποτέλεσμα να μείνει πίσω και να τον ξεπεράσουν άλλοι ηθοποιοί, όπως ο Βουτσάς και ο Παράβας που βγήκαν ύστερα από αυτόν.
Αυτή τη στάση που είχε απέναντί σου ο αδελφός σου τη συζητήσατε ποτέ;
Ναι, και κατέβασε το κεφάλι. Αν ο Γιάννης αποφάσιζε να κάνουμε μαζί δουλειές, εννοώ ισότιμα, θα κάναμε θαύματα!
Εχεις κάνει δύο γάμους. Ο πρώτος με μια Αγγλίδα χορεύτρια σε δημοφιλή μπαλέτα στο Λας Βέγκας, από την οποία έχεις αποκτήσει μία κόρη…
Ναι, είναι η Σίρλεϊ, που δεν ζει σήμερα. Χωρίσαμε, γιατί εκείνη δεν μπορούσε να μείνει στην Ελλάδα. Δοκίμασα κι εγώ να μετακομίσω μαζί της στο Λονδίνο, δουλεύοντας μάλιστα σε ένα εργοστάσιο, αλλά δεν κατόρθωσα να προσαρμοστώ στο κλίμα και στην αγγλική νοοτροπία. Η κόρη μας, η Κοραλία-Μαρία, που πήρε το επίθετο της μητέρας της και λέγεται Ατκινς, από πέντε χρόνων μεγάλωσε στην Αγγλία. Η Σίρλεϊ μου έλεγε: «Μη μου το πάρεις το παιδί, γιατί θα αυτοκτονήσω». Ετσι σεβάστηκα την επιθυμία της.
Απ’ ό,τι ξέρω, σας πάντρεψε η Αλίκη Βουγιουκλάκη…
Ναι, και θέλω να σου πω ότι η Αλίκη, που τότε δυσκολευόταν να κάνει δικό της παιδί, επέμενε να υιοθετήσει την κόρη μου. Επαιζα μαζί της σε διάφορα έργα, στο Κοτοπούλη, κι όλο μου έλεγε: «Γιατί δεν μου δίνεις την κόρη σου, αφού χώρισες;» Κάποια φορά τσαντίστηκα με αυτή την επιμονή της κι από τότε ψυχραθήκαμε και σταμάτησε η συνεργασία μας. Αργότερα, όταν ανέβασε τη «Βασίλισσα Αμαλία», με κάλεσε να παίξω έναν ρόλο, αλλά δεν τα βρήκαμε στα χρήματα. Μου έδινε τον βασικό μισθό, ενώ είχα φτιάξει όνομα και είχα κάνει θιάσους δικούς μου.
Με την κόρη σου βλέπεστε;
Παλιότερα είχαμε επαφή, μετά χαθήκαμε. Τελευταία βρεθήκαμε και πάλι μέσω facebook, που το χειρίζεται η ανιψιά μου η Ζωή. Σήμερα η Κοραλία ζει στο Μαϊάμι και είναι παντρεμένη για δεύτερη φορά, με έναν Εβραίο.
Με τη δεύτερη γυναίκα σου, την Ασπα, αποκτήσατε δύο γιους, που δυστυχώς έφυγαν πρόωρα από τη ζωή. Δύο χτυπήματα της μοίρας που κάνουν τη ζωή σου να μοιάζει με αρχαία τραγωδία…
Δεν ξέρω πώς ζω… Καμιά φορά αναρωτιέμαι: «Γιατί όλα αυτά σε εμένα;»
Ως γονέας δύο παιδιών-θυμάτων των ναρκωτικών δεν σκέφτηκες να κάνεις κάτι για την καταπολέμηση αυτής της μάστιγας;
Θα ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα της καταπολέμησης των ναρκωτικών, μέσα από ειδικά προγράμματα στα σχολεία, αλλά γι’ αυτό χρειάζομαι την άδεια και τη συμπαράσταση της Πολιτείας. Ωστόσο αυτό που κάνω είναι, όταν μπορώ με δικά μου έξοδα, γιατί δεν έχω οικονομική ενίσχυση από τρίτους, να ανεβάζω το θεατρικό έργο «Ηρωίνη – Ελλάς 1-0», που έχει γράψει ο γιος μου ο Μάριος, ο οποίος ήταν πολύ ευαίσθητος κι έγραφε και ποιήματα.
Πρόκειται για ένα έργο αυτοβιογραφικό, το οποίο μιλάει για τον προσωπικό αγώνα του με τα ναρκωτικά και τελευταία φορά που ανέβηκε ήταν το 2014 από την ανεξάρτητη φοιτητική θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, με μεγάλη επιτυχία. Στο ανέβασμα της παράστασης με βοήθησε και η Ζωή, η οποία έχει σπουδάσει θεατρολογία.
Τώρα είσαι συνταξιούχος, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι εδώ και 25 χρόνια δεν σε έχουν καλέσει ποτέ στα ιδιωτικά κανάλια να παίξεις έναν- έστω μικρό- ρόλο…
Εχω κάνει κάποιους χαρακτηριστικούς ρόλους στην τηλεόραση την εποχή που υπήρχαν μόνο η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, όπως στη θρυλική σειρά «Η γειτονιά μας» του Κώστα Πρετεντέρη, στην οποία έπαιξα τον Περκεμέ, αλλά και στο σίριαλ «Ο πάτερ φαμίλιας» με τον Μίμη Φωτόπουλο, στο οποίο έπαιζε και ο αδερφός μου. Η ιδιωτική τηλεόραση δεν μου έκανε την τιμή να συμμετάσχω σε κάποια παραγωγή, αλλά πού να μείνει χώρος για εμένα, όταν τα ίδια άτομα περιφέρονται… δίκην Επιταφίου από κανάλι σε κανάλι; Και, όπως λέω, οι ίδιοι τα γράφουν, οι ίδιοι τα παίζουν και μάλλον οι ίδιοι τα βλέπουν.
Η αλήθεια είναι πως οι κλίκες, οι ίντριγκες, οι ερωτικές και οικονομικές σχέσεις παίζουν τον πρώτο ρόλο στα καλλιτεχνικά κυκλώματα κι εγώ απείχα από όλα αυτά. Ισως δεν μου συχωρούν και ότι τα λέω πάντα έξω από τα δόντια».
