Το μετάλλιο στο στήθος του -το οποίο δεν αποχωρίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης από το Ρίο, μέσω Ρώμης, για την Αθήνα- έλαμπε. Εκείνο που φώτισε χθες το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», όμως, ήταν το χαμόγελο του Σπύρου Γιαννιώτη!
Ο ασημένιος ολυμπιονίκης της μαραθώνιας κολύμβησης επέστρεψε και, αν και δάκρυσε ελαφρώς όταν θυμήθηκε όσα πέρασε έως το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο της καριέρας του (ήταν ήδη δις παγκόσμιος πρωταθλητής), δεν σταμάτησε να χαμογελά.
Ο 36χρονος, τέταρτος γηραιότερος κολυμβητής που κατακτά μετάλλιο σε Ολυμπιακούς (μετά τους Ουίλιαμς Ρόμπινσον – 38, Τζέισον Λίζακ – 37 και Εντγκαρ Ανταμς – 36,5), χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο βάθρο στην κολύμβηση μετά το… 1896 και τόνισε «σήμερα συνειδητοποίησα τι πέτυχα».
Ενώ είπε «όταν έμαθα για την πρόταση για μετονομασία του κολυμβητηρίου του ΟΑΚΑ σε “Σπ. Γιαννιώτης”, ανατρίχιασα!». Επισήμανε «ευχαριστώ τον προπονητή μου Νίκο Γέμελο και τη σύζυγό μου που με ανέχεται τόσα χρόνια» και κατέληξε: «Με επιμονή, υπομονή, πόνο, κλείνω την καριέρα μου με τρόπο σχεδόν τέλειο και μοναδικό. Εχω δώσει εντολή στη γυναίκα μου να με… δέσει για να μην πάω στην προπόνηση!» Ο Νίκος Γέμελος συμπλήρωσε: «Ο Σπύρος είναι ο κορυφαίος Ελληνας αθλητής και θα διαβάζω την ιστορία του στα παιδιά μου!»
