Ο Μάκης Δελαπόρτας αποκαλύπτει ότι η Βουγιουκλάκη τον μύησε στο θέατρο και εξηγεί πώς έγιναν δικοί του άνθρωποι όλοι εκείνοι που θαύμασε, αγάπησε και βιογράφησε
Αν του ζητούσαν να βάλει έναν τίτλο στη ζωή του, αυτός θα ήταν «Σινεμά, ο Παράδεισος»! Η ιστορία της ζωής του Μάκη Δελαπόρτα είναι άρρηκτα δεμένη με τα «αστέρια» των παιδικών του χρόνων, καθώς έζησε το όνειρο δίπλα στα μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εκείνη που νεαρό ακόμη τον πήρε στην παράσταση «Καμπαρέ» και τον μύησε στο θέατρο!
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Αυτό που του λείπει περισσότερο από την εθνική μας σταρ, όπως χαρακτηριστικά λέει, είναι «η μυρωδιά της». «Και γι’ αυτό όταν έφυγε, την επόμενη μέρα, πήγα και αγόρασα την κολόνια της και την έχω ακόμα. Η Αλίκη λουζόταν με τη Miss Dior».
Η Βουγιουκλάκη, λοιπόν, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Αννα Καλουτά, η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Μαίρη Λίντα αλλά και ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Μίμης Πλέσσας και τόσοι άλλοι έγιναν οι πιο δικοί του άνθρωποι. Οι άνθρωποι της ζωής του! Οι άνθρωποι που θαύμασε, αγάπησε, έζησε και βιογράφησε!
«Το πρώτο μας πάρτι»
Ο ηθοποιός αλλά και ταυτόχρονα δισκογραφικός παραγωγός και βιογράφος μπορεί να μην έχει παίξει Ιψεν και να μη φιλοδοξεί να βρεθεί στην Επίδαυρο, όμως είναι ο Mr Μιούζικαλ, με αποδείξεις! Τη φετινή σεζόν ανεβάζει μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της σεζόν, την παράσταση «Το πρώτο μας πάρτι», στο θέατρο Βέμπο. Μια άρτια μουσική παραγωγή αφιερωμένη στα καλύτερά μας χρόνια. 
Αλλωστε, είναι γνωστή στους καλλιτεχνικούς κύκλους η τελειομανία του! Ο Μάκης Δελαπόρτας είναι ένας ευτυχής άνθρωπος και στην προσωπική του ζωή, καθώς περιβάλλεται από ανθρώπους που τον αγαπούν, ανάμεσά τους η αδελφή του Πολυτίμη, τη σχέση του με την οποία χαρακτηρίζει αξιοζήλευτη, αλλά και ο επί 15ετίας στενός συνεργάτης του Στέλιος Παπαδόπουλος. «Είναι η κριτική μου ματιά, ο άνθρωπος που είναι πίσω από τις δικές μου επιτυχίες».
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Είχα μια πολύ όμορφη παιδική ηλικία, τρυφερή, γεμάτη αγάπη από τους δικούς μου ανθρώπους, σε μια γειτονιά όπου ακόμη υπήρχαν οι αλάνες, όπου παίζαμε κρυφτό, μπάλα και μήλα. Ωστόσο, η κρυφή μου… αγάπη ήταν να βρίσκομαι τα βράδια σκαρφαλωμένος στη μάντρα ενός κινηματογράφου στην Αργυρούπολη. Εκεί πέρασα όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, σκαρφαλωμένος σε αυτόν τον μαντρότοιχο, ταξιδεύοντας στο όνειρο παρέα με μυθικά πρόσωπα αλλά και υπέροχες μελωδίες. Οσο δενόμουν με τα πρόσωπα και τις ατάκες άλλο τόσο δενόμουν και με τις μουσικές και τις μελωδίες του κινηματογράφου. Αγάπησα πολύ τα τραγούδια, εξ ου και αργότερα έγινα και μουσικός παραγωγός σε δίσκους με κινηματογραφικά κομμάτια. Ημουν εκείνος που είχε την ιδέα να μαζευτούν όλα τα τραγούδια και να γίνουν δίσκοι.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους ανακοίνωσες ότι θα γίνεις ηθοποιός;
Ο πατέρας μου, επειδή με θεωρούσε ένα άβουλο και χαμηλών τόνων παιδί και πίστευε ότι το θέατρο είναι μια ζούγκλα, φοβήθηκε ότι θα με φάνε ζωντανό. Δεν ήξερε όμως τι δύναμη έκρυβα μέσα μου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος κρύβει μια δύναμη που ο άλλος δεν τη γνωρίζει. Και φυσικά αυτή τη ζούγκλα, έτσι όπως την περιγράφουν, εγώ δεν την έχω δει στα τόσα χρόνια καριέρας μου.
Ο πατέρας μου, λοιπόν, μου είπε: «Θα φύγεις από το σπίτι αν ασχοληθείς με το θέατρο». Ακραίες αντιδράσεις. Η σκέψη τότε άρχισε να απομακρύνεται από το μυαλό μου αλλά, επειδή τα πάντα είναι γραμμένα, εκείνη την εποχή η αδερφή μου με πήγε να δούμε μια παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ηταν… ιεροτελεστικό να περιμένεις αυτόγραφο από τη Βουγιουκλάκη! Στην ουρά που περίμενα, λοιπόν, με τα πιτσιρίκια, γυρίζει, με κοιτάει και μου λέει: «Τι όμορφο που είσαι εσύ μικρέ, κάτσε στην άκρη, θέλω να σε δω». Αυτό ήταν! Με πήρε κοντά της στο επόμενο έργο. Επειδή ήμουν ένα ξανθό αγόρι, έκανα έναν Γερμανό πιτσιρικά στο «Καμπαρέ».
Πώς κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις του πατέρα σου;
Πήρε η ίδια η Αλίκη τον πατέρα μου και του ζήτησε να είμαι μαζί της. Την είχα ενημερώσει και του είπε τη… μαγική κουβέντα: «Θα του βάζω ένσημα και θα τον στέλνω με τον οδηγό το βράδυ σπίτι». Επειδή ήμουν 17 χρόνων, έτσι κι έγινε. Σ’ αυτή τη γυναίκα χρωστάω αυτό που είμαι σήμερα.
Θυμάσαι τον πρώτο σου μισθό;
Ο πρώτος μου μισθός, σε ηλικία 17 χρόνων, ήταν από το θέατρο Αλίκη. Οταν πήρα τα λεφτά στα χέρια μου, το πρώτο πράγμα που είπα ήταν: «Δεν γίνεται να είμαι δίπλα στη Βουγιουκλάκη, να ζω αυτό το όνειρο και να πληρώνομαι κιόλας». Αυτό είπα μέσα μου.
Ποια συνεργασία σου με αυτά τα μεγάλα ονόματα σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Δεν προσπάθησα ποτέ να πείσω κάποιον για να του κάνω τη βιογραφία. Τα πράγματα ήρθαν από μόνα τους. Η πρώτη βιογραφία ήταν της Αλίκης και όταν εκείνη, η πιο δύσκολη περίπτωση στον χώρο, με απαιτήσεις, σου έλεγε το «ναι», για να της κάνεις είτε δίσκο είτε βιβλίο ή μια συνεργασία, είχες ανοίξει τις πόρτες του παραδείσου. Η Αλίκη ήταν πολύ σίγουρη για το αποτέλεσμα, γιατί είχα δώσει ήδη τις εξετάσεις μου με κάποιους δίσκους που είχαμε συνεργαστεί νωρίτερα. Η έρευνα που έκανα και το γεγονός ότι για έναν ολόκληρο χρόνο είχα ξεχάσει ποιος ήμουν και ζούσα τη ζωή του άλλου που βιογραφούσα δεν άφηνε περιθώρια σε κάποιον να αμφισβητήσει τη δουλειά μου. Αυτό το είδαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι και είπαν ότι ήθελαν να τους κάνω εγώ τη βιογραφία. Ξέρω πως ήταν δύσκολοι άνθρωποι, δεν απομυθοποίησα ποτέ κανέναν, γιατί δύσκολοι ήταν στις επιλογές τους και στην απαίτηση που είχαν να βγαίνει σωστή η δουλειά τους.
Τι αποκόμισες από τη συνεργασία σου με τα σπουδαία αυτά ονόματα;
Η Αλίκη ήταν ταγμένη στη δουλειά της! Εμαθα, λοιπόν, από αυτήν να είμαι τελειομανής. Από τη Ρένα Βλαχοπούλου πήρα την απλότητα που είχε ως άνθρωπος. Το καλό με μένα είναι ότι ισορρόπησα μέσα μου αυτά που έβλεπα και αυτά που βίωνα, απ’ όλους αυτούς τους μύθους που συναναστράφηκα.
Υπήρχε κάποιος που άλλο έδειχνε στην οθόνη και άλλο ήταν στην πραγματικότητα; Οπως, για παράδειγμα, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, για τον οποίον έλεγαν ότι ήταν πολύ οξύθυμος;
Ο Παπαμιχαήλ ήταν ένα παιδί! Αν έβρισκες τα κουμπιά του, ήταν ένας πάρα πολύ εύκολος άνθρωπος. Εγώ έχω αυτό το ταλέντο, να πηγαίνω με τα νερά του άλλου, πρωτίστως από σεβασμό. Οι νέοι σήμερα δεν το κάνουν.
Ομως, κι εσύ στα 80s ήσουν ίνδαλμα για τα κοριτσάκια εκείνης της γενιάς. Ποια ήταν η πιο ακραία αντίδραση που είχες από θαυμάστρια;
Με το που τελείωσα το λύκειο, έπαιξα στην ταινία «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» και αμέσως με «τσίμπησαν» τα περιοδικά ως μια ιδιαίτερη φιγούρα. Τότε ήταν στη μόδα τα γλυκά αγόρια, με τις φράντζες, στιλ Ρομπ Λόου. Δεν ήταν στη μόδα τα αγόρια του γυμναστηρίου. Ημουν, λοιπόν, η αγαπημένη φωτογραφία στα κοριτσίστικα δωμάτια. Αυτό με κόμπλαρε πιο πολύ και με έκανε να ντρέπομαι.
Ερχονταν θαυμάστριες κάτω από το σπίτι σου;
Βέβαια! Κορίτσια απ’ όλα τα σχολεία της περιοχής έρχονταν στο σπίτι μου και χτυπούσαν το κουδούνι. Για πέντε χρόνια οι γονείς μου δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Αυτό μας έκανε ν’ αλλάζουμε τηλέφωνα και να θέλουμε ν’ αλλάξουμε και σπίτι. Δεν μπορούσα να περάσω έξω από το σχολείο, γιατί γινόταν πανζουρλισμός και εγώ μέσα μου αναρωτιόμουν τι συνέβαινε. Υπήρχε ανάγκη για νέα είδωλα. Είχε τελειώσει ο κινηματογράφος του Φίνου και ξεκινούσε ο κινηματογράφος του Δαλιανίδη. Δεν ψωνίστηκα ποτέ. Πιο πολύ ντρεπόμουν παρά κόμπαζα γι’ αυτό. Είμαι ένας αγωνιστής, είμαι καλλιτεχνική φύση, αλλά πάντα είχα στην άκρη του μυαλού μου ότι όλα μπορεί να τελειώσουν την επόμενη χρονιά. Και ίσως γι’ αυτό από τη γενιά μου είμαι ο μόνος που άντεξα το σύστημα και είμαι «παρών» σε σχέση με άλλα παιδιά – δεν μιλάω για ταλέντο. Προφανώς δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν το σύστημα έτσι όπως μπόρεσα εγώ.
Συμμετείχες και στο πολύ επιτυχημένο «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη. Υπήρχαν ομοιότητες ανάμεσα στον Αλκη που υποδυόσουν και στον Μάκη;
Ο Αλκης ήταν ένα παιδί που ονειρευόταν να γίνει καλλιτέχνης και να φτάσει ψηλά. Ο Γιάννης Δαλιανίδης έβαζε στοιχεία της προσωπικότητας κάθε ηθοποιού στους ρόλους και γι’ αυτό και ήταν όλοι πετυχημένοι. Το «Ρετιρέ» σταμάτησε απότομα, αν και είχε επιτυχία, και ο Αλκης δεν μπόρεσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει φινάλε στο «Ρετιρέ». Προβλήθηκε με επιτυχία για δύο σεζόν και θα πήγαινε και για τρίτη, αλλά κάποιες κυρίες ζήτησαν παραπάνω χρήματα και ο Δαλιανίδης το διέκοψε και έκανε τους «Μικρομεσαίους».
Αλήθεια, ποια θα ήταν η συνέχεια του «Ρετιρέ»;
Ο Γιάννης Δαλιανίδης θα με έκανε ζευγάρι με την Τζόυς Ευείδη και μαζί θα φτιάχναμε ένα συγκρότημα. Αρα ο Μάκης έζησε το όνειρο, ενώ ο Αλκης δεν πρόλαβε. Στον Γιάννη Δαλιανίδη χρωστάω τη μεγάλη αναγνωρισιμότητά μου, μόνο που εγώ το… εξέλιξα αυτό. Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους μου, που δεν το… εξέλιξαν.
Σου λείπουν η τηλεόραση και ο κινηματογράφος; Θα ήθελες να επιστρέψεις;
Είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος γι’ αυτά που μπορώ να κάνω. Τη δημοσιότητα την έχω τόσο όσο εγώ επιλέγω να την έχω. Είμαι γνωστός από 17 χρόνων, μ’ αρέσει να περιπλανιέμαι στον χώρο. Να ανοίγω κύκλους, να κάνω το κέφι μου, να τους κλείνω και να πηγαίνω παρακάτω. Δεν είχα ποτέ τη φήμη του ανθρώπου που του αρέσει το φαίνεσθαι. Και γι’ αυτό 25 χρόνια στη δουλειά είμαι «παρών» με κάτι που αφορά τον κόσμο. Είτε είναι βιβλίο είτε είναι παράσταση. Αυτό για μένα είναι μια νίκη: να είμαι στα πράγματα με τον τρόπο που θέλω εγώ να είμαι, ύστερα από τόσα χρόνια.
Γιατί παράτησες την υποκριτική και αφοσιώθηκες στα βιβλία;
Επειδή είχα ένα μειονέκτημα με την εμφάνισή μου, είχα πάντα baby face. Και αυτό στην προσωπική ζωή μπορεί να είναι πολύ κολακευτικό, στη δουλειά όμως σε περιορίζει στους ρόλους. Ετσι συνειδητοποίησα από πολύ μικρός ότι πέρα από αγαπημένη φωτογραφία των κοριτσιών δεν ήμουν ούτε ο Βέγγος ούτε ο Κούρκουλος. Δεν είχα τα χαρακτηριστικά εκείνα που σε χρίζουν πρωταγωνιστή. Και τότε μου είπε η Αλίκη τη χρυσή κουβέντα: «Επειδή είσαι ένα παιδί που έχεις ένα αστέρι πάνω από το κεφάλι σου, πρέπει να το εκμεταλλευθείς και να γίνεις πρώτος σε κάποιον τομέα». Και τελικά κατάφερα προφανώς να ξεχωρίσω είτε με τις βιογραφίες είτε με τις παραστάσεις μου, που έχουν να κάνουν με την ένδοξη ιστορία του παρελθόντος σε σχέση με τη μουσική και το θέατρο. Είμαι ο πρώτος που ξεκίνησα να κάνω αφιερωματικές παραστάσεις. Ακολούθησαν κι άλλοι, αλλά εγώ συνεχίζω ακάθεκτος και βλέπεις ότι η επιτυχία είναι δεδομένη και με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Πότε ερωτεύτηκες για πρώτη φορά;
Στην πρώτη δημοτικού ερωτεύτηκα ένα κοριτσάκι, την Ανθούλα, και αυτό που ένιωθα ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Ηθελα να πηγαίνω μετά το σχολείο έξω από το σπίτι της και να περιμένω πότε θα βγει για να τη δω. Αυτό νομίζω πως ήταν έρωτας. Ο πρώτος πλατωνικός μου έρωτας.
Είσαι άνθρωπος των ακραίων καταστάσεων στον έρωτα ή κρατάς και κάτι για σένα;
Προσπαθώ να κρατάω την ισορροπία. Φυσικά, πέρασα φάσεις έντασης, αλλά πάντα είχα ένα… κράτημα. Και τώρα πια συνειδητοποίησα ότι θέλω και στα ερωτικά μου, ποιότητα. Θέλω πρώτα να θαυμάσω κάποιον και μετά να τον ερωτευτώ, αφού έτσι θα έχει και διάρκεια. Αλλιώς ο ενθουσιασμός του έρωτα μπορεί να… εξατμιστεί γρήγορα. Ερωτεύομαι τις αύρες των ανθρώπων! Την καλή ενέργεια!
Εχεις μετανιώσει για κάτι στη ζωή σου;
Αν ξαναζούσα, θα έκανα τα ίδια. Πιστεύω στην καλή μου τύχη, γιατί, όπως έγραψα και στο τελευταίο μου βιβλίο, με τίτλο «Ξέρω κάποια αστέρια», τα πράγματα ήρθαν έτσι όπως έπρεπε να έρθουν, για να ζήσω πράγματα και καταστάσεις. Πιστεύω ότι όλα στη ζωή είναι γραμμένα και η σημαντική επένδυση που κάνουμε είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι σου αλλάζουν τη ρότα και καθορίζουν τη ζωή σου. Αν επιλέγεις να έχεις κοντά σου μίζερους, καταθλιπτικούς ανθρώπους, θα πας προς τα εκεί, στη μιζέρια και την κατάθλιψη. Αν επιλέξεις σημαντικούς, επιτυχημένους και χαμογελαστούς ανθρώπους, κάπως έτσι θα είσαι και ο ίδιος.
Πώς βιώνεις την κρίση;
Οπως όλοι, αλλά επειδή είμαι ολιγαρκής και δεν με ενδιαφέρει η μεγάλη ζωή, έχω μαζευτεί! Αυτό που μπορώ να πω ύστερα από 35 χρόνια δουλειάς είναι ότι δεν έχω εξασφαλίσει το μέλλον μου και το γεγονός μου δημιουργεί μια ανασφάλεια. Στο εξωτερικό θα είχαν εξασφαλιστεί και τα δισέγγονά μου, αν έκανα τις βιογραφίες των μεγάλων σταρ του Χόλιγουντ.
Τι θα έλεγες στον Αλέξη Τσίπρα, αν τον είχες απέναντί σου;
Ενα «γιατί». Αυτό το «γιατί» κρύβει πολλά μέσα του, αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα. Από κει και πέρα δεν πιστεύω στους πολιτικούς, δεν είμαι διαπλεκόμενος. Θα μπορούσα να είμαι, οι πολιτικοί γνωρίζουν τη δουλειά μου, την έχουν αγκαλιάσει. Αυτό όμως που έχω ξεκινήσει και μπορεί να έχει υποστήριξη από το κράτος είναι να φτιάξω ένα μουσείο για τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι μια υποχρέωση που έχω αναλάβει απέναντι σε όλα αυτά τα αστέρια του ελληνικού κινηματογράφου, τα οποία μου εμπιστεύτηκαν τα κοστούμια τους και τα προσωπικά αρχεία τους. Αυτά δεν ανήκουν σε μένα. Ανήκουν στην Πολιτεία και στον ελληνικό πολιτισμό. Εχω αρχεία πολλών ανθρώπων που θέλω να μείνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Καταλαβαίνω ότι είναι μια δύσκολη εποχή, όμως, όταν θα έχουμε βγει από την κρίση, θα έχει χαθεί ένα κομμάτι του πολιτισμού! Αυτό το όνειρό μου θέλω να πιστεύω ότι είναι σε καλό δρόμο. Πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία και θα έπρεπε το υπουργείο Πολιτισμού και η κυρία Λυδία Κονιόρδου, που είναι ηθοποιός, να αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια. Και να διευκρινίσω ότι όλη αυτή η προσπάθεια από την πλευρά μου γίνεται από αγάπη και για κανέναν άλλο λόγο.
Στην Ελλάδα… σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν;
Ναι, και είναι πολύ άδικο αυτό και με ενοχλεί. Βλέπετε ότι στις παραστάσεις μου χρησιμοποιώ σπουδαίους καλλιτέχνες μεν, αλλά ξεχασμένους, παραγκωνισμένους. Υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Δάκης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ο Τζορντανέλι, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, που αποθεώνονται στην παράσταση (σ.σ.: «Το πρώτο μας πάρτι»). Ξαφνικά τους ανακάλυψαν πάλι; Εγώ τους έβαλα σε ένα κεντρικό θέατρο, τους λουστράρισα και τους έβγαλα. Αυτό αρέσει στον κόσμο, γιατί δεν το κάνουν κι άλλοι; Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τα είδωλα των παιδικών μου χρόνων και διαπιστώνω ότι ο κόσμος… διψά να τους ξαναδεί.
Πώς είναι το κλίμα στα παρασκήνια της παράστασης;
Υπάρχει πολλή αγάπη και χαιρόμαστε την επιτυχία. Ολοι αυτοί που προανέφερα συμμετέχουν για πρώτη φορά σε μια θεατρική παράσταση. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκαν να μάθουν τα του θεάτρου, αλλά αποθεώνονται, υπάρχει συγκίνηση στο τέλος με τον κόσμο όρθιο να ζητωκραυγάζει και χαίρονται πάρα πολύ που έστω και μεγάλοι πλέον συμμετέχουν σε μια τέτοια παραγωγή.
Ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο σου;
Η ζωή της Μαίρης Χρονοπούλου! Πιστεύω ότι θα αποτυπωθεί σε βιβλίο ακόμη μία σπουδαία ιστορία ζωής, ίσως της πιο σημαντικής γυναίκας του ελληνικού σινεμά, που βρίσκεται εν ζωή. Βεβαίως, υπάρχει και η Ζωή Λάσκαρη και κάποιες άλλες κυρίες και θέλω να ολοκληρωθεί ο κύκλος του ελληνικού σινεμά που με αφορά και με κάποιους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή, όπως είναι ο Νίκος Κούρκουλος.
Γιατί δεν έκανες παιδιά;
Δεν είμαστε όλοι ταγμένοι για να κάνουμε οικογένεια. Προφανώς δεν ήταν μοιραίο ή δεν έτυχε να συμβεί στη ζωή μου. Αλλωστε, δεν συμφωνώ να γίνονται όλοι γονείς. Η δουλειά μας θέλει κατάθεση ψυχής. Δεν μου αρέσει τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Η μικρή Πολυτίμη, παιδί της ανιψιάς μου (σ.σ.: εγγόνι της αδελφής του) και βαφτιστήρι μου, έχει αλλάξει την κοσμοθεωρία μου. Είμαι και είναι κοντά μου. Είναι τεσσεράμισι χρόνων και ήρθε να μου αλλάξει τη ζωή για πάντα!
