Ο Γιώργος Παρτσαλάκης αποκαλύπτει τους λόγους που δεν… καβάλησε το καλάμι, αλλά και πώς κατάφερε να επιστρέψει πάνω στο σανίδι μετά την οικονομική καταστροφή που βίωσε
Μεσημέρι Τετάρτης και το ραντεβού μας με τον Γιώργο Παρτσαλάκη δόθηκε στο μαγαζί του γιου του Μανώλη, στο Ιλιον, όπου οι δυο τους, τιμώντας την κρητική καταγωγή τους, παρέδωσαν μαθήματα φιλοξενίας! Στο ατμοσφαιρικό Jazz Burger Bar, λοιπόν, που έχει φτιαχτεί με το γούστο μπαμπά και γιου, ο αγαπημένος ηθοποιός άνοιξε την ψυχή του και διηγήθηκε στην «Espresso» τη ζωή του σαν παραμύθι με… νεράιδες αλλά και κακούς δράκους!
ΑΠΟ ΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
Η απώλεια της μητέρας του στην τρυφερή ηλικία των 10 χρόνων και το βαρύ πένθος που ακολούθησε ήταν η αιτία που τον έκανε, όπως λέει, να αναζητεί τη χαρά και να θέλει και να την προσφέρει… Γι’ αυτό έγινε ηθοποιός! Ο Θεός τού έστειλε στον δρόμο του τον Αλέξη Μινωτή, ο οποίος του άνοιξε την πόρτα του Εθνικού Θεάτρου, ανεβάζοντας 48 παραστάσεις που τον οδήγησαν μέχρι την Επίδαυρο. Η τηλεοπτική επιτυχία ήρθε με το «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», στα 45 του χρόνια, και η ηλικία, σε συνδυασμό με τη θεατρική διαδρομή του, τον βοήθησαν να μην… καβαλήσει το καλάμι.
Συνέχισε να δουλεύει, πιο σκληρά, στο ελεύθερο θέατρο πλέον και τα χρήματά του τα επένδυσε σε ένα κρητικό εστιατόριο που άνοιξε στα νότια προάστια, εξαιτίας του οποίου έζησε μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που έχει περάσει στη ζωή του. Εχασε τα λεφτά που με κόπο είχε βγάλει, γιατί η λειτουργία του κρητικού εστιατορίου του συνέπεσε με την έναρξη της οικονομικής κρίσης, και αναγκάστηκε να το κλείσει. Πάλεψε πολύ για να βγει από αυτό το λούκι και πέρυσι αποφάσισε να απομονωθεί στο πατρικό του στην Κρήτη, προκειμένου να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και να επιστρέψει φέτος στη σκηνή του θεάτρου Ακάδημος, όπου σκόρπισε ξανά το γέλιο. Μάλιστα, από την ερχόμενη σεζόν θα κάνει και τηλεοπτικό comeback με τη νέα σειρά των Ανδρέα Γεωργίου και Κούλλη Νικολάου με τίτλο «Τατουάζ».
Είστε από την Κρήτη, όπως προδίδει το επίθετό σας;
Πράγματι, η καταγωγή μου είναι από την Κρήτη, από τα Χανιά. Συγκεκριμένα από ένα χωριό που λέγεται Καλυβιανά, έχει 80 σπίτια και είναι τρία χιλιόμετρα από το Καστέλι. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί τελείωσα το Γυμνάσιο. Εφυγα από το Καστέλι το 1969, στα 18 μου, για να βρω την τύχη μου στην Αθήνα. Τι κατάφερα; Η ιστορία θα δείξει… Πάντως, σκοπός μου είναι κάποια στιγμή να επιστρέψω στο πατρικό μου και η χαρά μου θα ήταν μεγαλύτερη, αν μαζί μου έρχονταν και τα παιδιά μου. Αλλά, αν δεν με ακολουθήσουν, δεν πειράζει, και ο πατέρας μου μόνος ήταν στην Κρήτη και ήταν ευτυχής. Βέβαια, η επιστροφή στις ρίζες θα γίνει όταν δεν θα είμαι τόσο δυνατός ώστε να ανεβαίνω στο σανίδι.
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Ηταν φτωχικά! Οσο δεν πάει άλλο. Μετά τον Εμφύλιο, σε μια χώρα διαλυμένη, σε ένα χωριό της Κρήτης, τι περιμένεις; Ο πατέρας μου, αν και είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και θα μπορούσε να γίνει δάσκαλος, δεν έφυγε από την Κρήτη. Εμεινε στο νησί για να καλλιεργεί τα χωράφια μας. Ηταν και κτηνοτρόφος και χασάπης. Δούλευα μαζί του από μικρός. Ηθελα να τον βοηθάω, ειδικά μετά τον θάνατο της μάνας μου, το 1961. Εμεινα ορφανός από μητέρα σε ηλικία 10 ετών. Δυστυχώς, είχε καρκίνο στο στήθος. Και ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του πατέρα μου για εκείνη, που δεν παντρεύτηκε ξανά. Ηταν το στήριγμά μας, για μένα, τον αδερφό μου και τις δύο αδερφές μου. Εφυγα από το σπίτι τελευταίος και τον άφησα μαζί με τη γιαγιά μου και τον παππού μου, οι οποίοι έζησαν μέχρι τα 80 τους και ο πατέρας μου τους φρόντιζε.
Πώς διαχειριστήκατε την απώλεια της μητέρας σας;
Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνιέται. Είναι πολύ βάρβαρος αποχωρισμός για ένα παιδί. Επειδή είμαι πατέρας δύο αγοριών, πιστεύω πλέον ακράδαντα -αν και τα λατρεύω τα παιδιά μου, όπως και αυτά εμένα- ότι μάνα είναι μόνο μία.
Με την υποκριτική είχατε μεράκι από μικρός;
Οχι! Στο σχολείο δεν μπορούσα να πω ούτε ποίημα. Ντρεπόμουν! Απλώς, αυτό που έζησα ως παιδί στην Κρήτη, με τον θάνατο, ήταν τρομακτικό. Σε αυτό το νησί ο θάνατος βιώνεται υπερβολικά. Παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Γενικότερα, στην Κρήτη δεν υπάρχει η αίσθηση του μέτρου. Οταν πέθανε η μάνα μου, έκλεισε το σπίτι. Επεσε μαύρο παντού… Κι εγώ από την ανάγκη να ξεφύγω από αυτήν τη θλίψη πήγαινα στα γλέντια του χωριού για να ακούσω μαντινάδες, λύρες και λαούτα. Ηθελα να ξεφύγω από το πένθος και αυτό το βρήκα στη χαρά των πανηγυριών. Αυτό που βιώνω 45 χρόνια πάνω στο σανίδι είναι αυτό που ζούσα κλεφτά στα πανηγύρια του χωριού. Εκανα επάγγελμα τη διάθεσή μου να ταξιδέψω στη χαρά για δύο ώρες και μαζί μου να έχω συνοδοιπόρους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πλατεία και να τους κάνω να περνούν καλά. Αυτή την επικοινωνία έψαχνα τελικά σε όλη μου τη ζωή και τελικά γι’ αυτό έκανα θέατρο.
Χρειάστηκε να κάνετε άλλες δουλειές μέχρι να βρείτε τον δρόμο σας στο θέατρο;
Δούλεψα ως ηλεκτρολόγος με τον αδερφό μου, ως μαραγκός με τον θείο μου και με τον γαμπρό μου βάζαμε μωσαϊκά. Ημουν ένα χωριατόπαιδο, δειλό, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο του για τη σχολή θεάτρου. Μέχρι που συναντάω, στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, ένα παιδί, τον Λεωνίδα, ο οποίος είχε τελειώσει τη Σχολή του Κατσέλη και με πήρε από το χέρι και με πήγε. Πέρασα στις εξετάσεις και άρχισε η περιπέτεια με το θέατρο. Τελείωσα, λοιπόν, τη σχολή το 1973 και τον Ιούνιο άρχισα να παίζω στη Ρόδο, στις παραστάσεις «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και «Οιδίποδας Τύραννος» στον Χορό, αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ.
Γιατί; Τι συνέβη;
Στις 22 Οκτωβρίου 1973 μου ήρθε το χαρτί να καταταγώ στον Στρατό και απολύθηκα στις 25 Φεβρουαρίου του 1976! Βρέθηκα τότε με το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή στον Εβρο. Υπηρέτησα 28 μήνες! Στην επιστράτευση, θυμάμαι, ήμουν στο Σώμα των αντιαρματικών όπλων και είχαμε στηθεί για μάχη. Αν γινόταν το «μπαμ», δεν θα είχαν ζήσει και πολλοί. Υστερα από έναν μήνα, ο πατέρας μου με βρήκε στο τηλέφωνο και μου είπε:
«Κατέβα από τον Εβρο, να ανέβω εγώ». Ηταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Τον ίδιο φόβο έχω κι εγώ σήμερα για τα αγόρια μου, όταν ακούω τον Ερντογάν. Δεν θέλω να συμβεί αυτό στα παιδιά μου. Οι εξουσίες ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια. Ελπίζω να επικρατήσουν η ψυχραιμία και η λογική. Δεν φτάνουν η εξαθλίωση και οικονομικός πόλεμος που έχει κηρύξει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα;
Πώς εδραιωθήκατε στον χώρο;
Το 1976 που απολύθηκα βρέθηκα στην Κρήτη με την «Πανώρια» του Χορτάτση με την Κάτια Δανδουλάκη, τη Νίτσα Ζαφειρίου και μια πλειάδα ηθοποιών. Οταν η παράσταση αυτή ανέβηκε στον Λυκαβηττό, την είδε ο Αλέξης Μινωτής, ο οποίος είναι πατριώτης μου. Το σπίτι του στην Κρήτη ήταν 18 χιλιόμετρα από το δικό μου και του Μάνου Κατράκη μόλις 3 χιλιόμετρα. Ο Μινωτής, λοιπόν, εκφράστηκε πολύ θετικά για μένα. Ετσι, όταν πήγα να ζητήσω δουλειά στο Εθνικό Θέατρο, με δέχτηκε με ενθουσιασμό. Το Οκτώβριο του 1977 μπήκα στο Εθνικό, όπου έμεινα για 14 ολόκληρα χρόνια, κάνοντας 48 πρεμιέρες! Το 1992 έφυγα από εκεί και δούλεψα στο θέατρο Διονύσια με την Κάτια Δανδουλάκη. Τότε άρχισε μια πορεία στο ελεύθερο θέατρο που κρατάει μέχρι σήμερα.
Πιστεύετε στην τύχη, στο «γραμμένο»;
Πάντα αναρωτιέμαι ποιος είμαι, πού πάω, αν όλα είναι… γραμμένα, αν εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Χρωστάω, λοιπόν, πολλά. Χρωστάω στον Θεό την ύπαρξή μου, χρωστάω στη μάνα μου και στον πατέρα μου την ανατροφή μου, χρωστάω στον δάσκαλό μου τον Πέτρο Κατσέλη την αγάπη μου για το θέατρο, χρωστάω και στον Αλέξη Μινωτή -τον μεγαλύτερο Ελληνα ηθοποιό του αρχαίου δράματος, που έδωσε τη δική του άποψη πάνω στον Οιδίποδα-, ο οποίος με κράτησε κοντά του. Επίσης, χρωστάω στην πρώτη μου γυναίκα, τη Γιώτα Κουντουράκη, που μου χάρισε τον γιο μου τον Μανώλη και στη δεύτερη σύζυγό μου, την Ερη Σαβαράκη, που μου έδωσε τον δεύτερο γιο μου, τον Διαμαντή.
Ανήκετε σ’ αυτήν τη γενιά που είχε την τύχη να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του χώρου…
Ναι, φυσικά. Συνεργάστηκα με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, με τον Θανάση Βέγγο, με τον Θύμιο Καρακατσάνη, με τον Γιώργο Μιχαλοκόπουλο, με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, με τον Κώστα Βουτσά, με τον Σταμάτη Φασουλή. Είναι τόσο πολλοί, που είναι κρίμα να συνεχίσω και να ξεχάσω κάποιον αξιόλογο. Μεγάλοι ηθοποιοί, μεγάλοι άνθρωποι. Σήμερα στο θέατρο «υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» (σ.σ.: Σαίξπηρ). Γιατί; Γιατί το θέατρο καθρεφτίζει την κοινωνία μας.
Πότε ήρθε η τηλεοπτική αναγνώριση;
Ολα άρχισαν από το «Θέατρο της Δευτέρας» στη δημόσια τηλεόραση και συνεχίστηκαν με το δημόσιο ραδιόφωνο, όπου επίσης παίζαμε θέατρο με την Αρώνη, την Χατζηαργύρη, την Κατσέλη. Ωστόσο, η επιτυχία ήρθε αναμφισβήτητα με τη σειρά «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» στον ΑΝΤ1. Βρεθήκαμε στο γραφείο του παραγωγού, του κ. Καραγιάννη μαζί με όλο το καστ και φυσικά με τον σκηνοθέτη Αντώνη Τέμπο. Για μένα ο Αντώνης είναι ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση. Εχει φαντασία και γνώση του αντικειμένου. Είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τους συνεργάτες του, τους ηρεμεί, τους αγαπάει. Να τον έχει ο Θεός καλά.
Η δημοφιλία του «Τίγρη» σάς φούσκωσε τα μυαλά;
Αυτή η επιτυχία ήρθε στην ηλικία των 45 χρόνων. Δεν γινόταν να μου φουσκώσουν τα μυαλά. Ημουν ένας οικογενειάρχης με δύο παιδιά. Είχα παίξει τρεις φορές στην Επίδαυρο. Είχα βραβευτεί με το βραβείο «Κάρολος Κουν» για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Είχα πλήρη συνείδηση με ποιους ηθοποιούς έπαιξα στο Εθνικό Θέατρο, γι’ αυτό και στην τηλεόραση είχα, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, να φτιάξω έναν ρόλο, να επενδύσω σε έναν ρόλο που να με βλέπουν οι τηλεθεατές στον δρόμο και να μου λένε: «Γεια σου, ρε Γιώργο, μας έκανες και γελάσαμε, ξεχαστήκαμε, να είσαι καλά». Με αυτόν τον ρόλο ελπίζω να πρόσφερα κάτι στον κόσμο, αλλά αυτό σταματάει εκεί. Πάμε στην επόμενη δουλειά.
Δεν θέλατε να γίνετε σταρ;
Δεν υπήρξα ποτέ ψώνιο! Δεν μου αρέσει να χτίζεται ένας μύθος γύρω από έναν ηθοποιό, ούτε και να συντηρώ αυτόν τον μύθο, με μια αυλή, με ειδύλλια και περιοδικά. Το θεωρώ μέγιστο καραγκιοζιλίκι.
Χρήματα βγάλατε από τη δουλειά σας;
Ναι, πληρώθηκα πολύ καλά. Εβγαλα αρκετά χρήματα και ήθελα αυτό να το μοιραστώ δίνοντας δουλειά και σε άλλους. Ετσι μου ήρθε η ιδέα να ανοίξω ένα κρητικό μαγαζί στο Φάληρο. Επειδή από μικρός φούρνιζα ψωμί στον φούρνο μας, έφτιαχνα γαμοπίλαφα, μετέπειτα έκανα τραπέζια με κρητικά εδέσματα στο σπίτι μου, όταν κατεβαίναμε με θιάσους στην Κρήτη ή με τα ΔΗΠΕΘΕ, σκέφτηκα να… ανεβάσω την κρητική κουζίνα στα νότια προάστια. Το εστιατόριο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Γιατί άλλο είναι το μεράκι και άλλο η επιχείρηση. Σε αυτήν την επένδυση έχασα όλα τα λεφτά μου, τους κόπους μου. Το αντικείμενο δεν το γνώριζα. Το άνοιξα το 2008, «περπάτησε» καλά μέχρι το 2009 και με τη λεηλασία της κρίσης ήρθε και η καταστροφή. Με αυτό το εστιατόριο καταστράφηκα, γιατί είχα δανειστεί κιόλας.
Αυτό σημαίνει ότι απομακρυνθήκατε από το θέατρο;
Ναι. Γιατί περνούσα προσωπικά λούκια και δεν θα ήμουν σωστός στους συναδέλφους μου. Αποφάσισα, λοιπόν, και τις τελευταίες μου οικονομίες να τις επενδύσω στην επιχείρηση, μεταφέροντας το μαγαζί στο Χαλάνδρι, αλλά μέσα σε τρεις μήνες το εστιατόριο έκλεισε. Μετά από αυτό μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα για έναν χρόνο στην Κρήτη. Πέρασα έναν χειμώνα κι ένα καλοκαίρι στο πατρικό μου, βάζοντας το μυαλό μου σε τάξη. Αρχιζα να σκαλίζω τη γη, να βγάζω τα προϊόντα μου, να καλώ τους φίλους μου σε τραπέζια, να μαγειρεύω, να λέω «δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που καταστράφηκες με την κρίση. Την υγειά μας να έχουμε». Ετσι πήρα δύναμη. Με βοήθησαν και τα παιδιά μου. Οταν άρχισα να διασκεδάζω πάλι τους φίλους, τους γνωστούς, είπα: «Τώρα, Γιώργο, θα επιστρέψεις στη δουλειά σου, θα ανέβεις δυο ώρες πάνω στη σκηνή και θα κάνεις αυτό που ξέρεις να υπηρετείς καλά».
Και επιστρέψατε για τα καλά…
Αυτό είναι αλήθεια. Αυτήν τη στιγμή μιλάω για τη συμμετοχή μου σε μια θεατρική παράσταση τον χειμώνα και πριν από λίγες ημέρες έδωσα τα χέρια με τους τηλεοπτικούς παραγωγούς Κούλλη Νικολάου και Ανδρέα Γεωργίου για τη νέα τηλεοπτική δουλειά τους με τίτλο «Τατουάζ».
Πότε θα δούμε τη σειρά;
Από τη νέα τηλεοπτική σεζόν και, όπως γνωρίζω, θα αντικαταστήσει το «Μπρούσκο» στον ΑΝΤ1. Τα γυρίσματα θα αρχίσουν εντατικά στην Αίγινα. Υποδύομαι έναν ψαρά που ζει μόνιμα στο νησί με τη σύζυγό του, αφού διατηρούν εκεί μια ταβέρνα. Σύμφωνα με το σενάριο, έχω έναν γιο που είναι πιλότος και δύο κόρες. Ο γιος μου γνωρίζει μια πλούσια κοπέλα μέσω facebook και την ερωτεύεται. Η οικογένειά της δραστηριοποιείται στο Λονδίνο και στην Κύπρο και, όπως καταλαβαίνετε, οι διαφορές αυτών των δύο οικογενειών είναι αγεφύρωτες. Η κοπέλα είναι παντρεμένη και ο σύζυγός της θα την εκδικηθεί. Μ’ αυτήν τη σειρά επιστρέφω στη μικρή οθόνη έπειτα από δέκα χρόνια.
Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα; Πιστεύετε ότι θα έρθουν και χειρότερα;
Αντιμετωπίζω την ελληνική Βουλή σαν ένα τελάρο με ντομάτες που κάποιες σάπισαν και σάπισαν και οι υπόλοιπες. Σάπισε ένα έθνος, ένας λαός, η φυλή μας, γιατί η συμπεριφορά των κυβερνώντων δεν έδωσε το σωστό παράδειγμα. Εβαλαν το χέρι στο βάζο με το μέλι. Το φοβερό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που μας σάπισαν επιμένουν ότι είναι εκείνοι που θα μας σώσουν. Εάν, λοιπόν, αυτή η χώρα πάψει να πιστεύει σε σωτήρες, μπορεί και να σωθεί. Δεν θέλουμε, λοιπόν, άλλους σωτήρες.
Παρακολουθείτε την πολιτική επικαιρότητα;
Διαβάζω εφημερίδες και βλέπω και δελτία ειδήσεων. Νιώθω πλέον ότι υπάρχει μια χυδαιότητα στην πολιτική ζωή του τόπου. Στις εκπομπές δεν υπάρχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, υπάρχει ο Πάκης, ο Αλέξης, ο Κυριάκος. Αλλά εκείνοι έδωσαν το έναυσμα. Συγκρούονται μεταξύ τους στη Βουλή με έναν τρόπο άθλιο και ελεεινό, που πρέπει να ντρέπονται. Βρίσκονται μέσα σε έναν ιερό χώρο που προασπίζεται τη δημοκρατία. Αλήθεια, δεν σέβονται; Οι πολιτικοί πρέπει να είναι άξιοι και να υπηρετούν τον πολίτη. Ενα Χρηματιστήριο μάζεψε όλες τις οικονομίες των Ελλήνων και μετά έσκασε σαν φούσκα. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Τα εξοπλιστικά προγράμματα για την άμυνα της χώρας, που αποδείχθηκαν ζημιογόνα, τελικά ποιος τα πληρώνει; Ενας άνθρωπος στη φυλακή; Μιλάμε για το εθνικό συμφέρον της πατρίδας. Στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τι έγινε; Πώς ξηλώθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία; Τα έφαγε ο λαός και αυτά τα χρήματα;
Κατά τη γνώμη σας, αυτή την περίοδο έγινε η μεγάλη καταστροφή;
Ναι! Αυτά τα τρία γεγονότα ξεθεμελίωσαν τη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια. Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι που μας έφεραν σε αυτή την κατάντια βρίσκονται ακόμη στη Βουλή και ευαγγελίζονται τη σωτηρία μας. Δεν υπάρχει πια πολιτισμός, δεν υπάρχει πια παιδεία. Αλλωστε, αυτό που συμφέρει την εξουσία είναι να βγάζει αγράμματους ανθρώπους, αστοιχείωτους, χωρίς γνώση, για να τους κάνει ό,τι θέλεις. Τα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ελλάδα ποτέ δεν ήθελαν μορφωμένους πολίτες, αλλά αγέλη.
Πάντως, είστε από τους τυχερούς που κατάφεραν να πάρουν σύνταξη…
Πήρα σύνταξη γιατί είχα 11.000 ημερομίσθια στο θέατρο, που μεταφράζονται σε 80 θεατρικές παραστάσεις. Για να βγάλεις 80 θεατρικές παραστάσεις, πρέπει να εργάζεσαι 40 χρόνια πάνω στη σκηνή χειμώνα καλοκαίρι, χωρίς διακοπές. Η σύνταξή μου, λοιπόν, στην αρχή ήταν 2.100 ευρώ και αυτή τη στιγμή είναι 1.075 ευρώ. Πιστεύετε ότι οι συντάξεις των Ελλήνων δεν θα υποστούν και άλλες περικοπές; Εγώ σας το υπογράφω, θα δούμε και πολύ χειρότερα.
Δεν είστε αισιόδοξος;
Επειδή έχω δύο παιδιά, είμαι υποχρεωμένος να είμαι αισιόδοξος. Είμαστε αναγκασμένοι να αντιδράσουμε. Αν 11.000.000 Ελληνες βγουν στον δρόμο, θα… καταπιούν τους 300. Και είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι, γιατί αυτοί οι 300 δεν καταλαβαίνουν πλέον τίποτα. Ενας λαός κινείται πάντα με έναν ηγέτη που έχει όραμα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε τη Μεγάλη Ιδέα και μεγάλωσε τη χώρα μας, και ας τον κυνηγούσαν για να τον δολοφονήσουν. Εμείς αυτή την περίοδο -πιστεύω παγκοσμίως- δεν έχουμε ηγέτες με όραμα.
Ο Λένιν οδήγησε έναν λαό σε επανάσταση γιατί είχε ένα μυαλό που έβλεπε μπροστά. Οι πολιτικοί μας παρέδωσαν την εξουσία τους στα οικονομικά συμφέροντα και στους τεχνοκράτες. Εγιναν πιόνια. Σήμερα η αξία του ανθρώπου ορίζεται από το πόσα βγάζει. Δημοκρατία υπήρχε μόνο στον χρυσό αιώνα του Περικλή, που άξονας όλων ήταν ο άνθρωπος. Οταν, το 2017, οκτώ άνθρωποι στον πλανήτη κατέχουν το 50% του οικονομικού πλούτου και το υπόλοιπο το μοιράζονται 7 δισ. άνθρωποι, από εκεί και πέρα βγάλτε το συμπέρασμα.
Φοβάστε το ενδεχόμενο ενός τρίτου παγκοσμίου πόλεμου;
Αν ο Χίτλερ το 1943 είχε στη διάθεσή του πυρηνικά όπλα, θα είχε καταστρέψει τον πλανήτη. Αρα σήμερα εσείς δεν φοβάστε ένα ολοκαύτωμα, βλέποντας κάποιους συγκεκριμένους ηγέτες να διαπληκτίζονται;
