Ο Ιβάν Σβιτάιλο μιλά για τους χορευτές στο «So you think you can dance» του ΑΝΤ1
Ο Ιβάν Σβιτάιλο μιλά για τους χορευτές στο «So you think you can dance» του ΑΝΤ1
Από τη
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
Ο ενθουσιώδης και γεμάτος ενέργεια Ιβάν Σβιτάιλο είναι από μόνος του μια ανεξάντλητη πηγή αισιοδοξίας και κάθε συζήτηση μαζί του είναι απολαυστική!
Ο γοητευτικός Ρώσος χορευτής, με ελληνικές καταβολές από την πλευρά της μητέρας του, μίλησε στην «Espresso» για το ξεκίνημά του στον χορό, για το «Κάτω Παρτάλι» αλλά και για την κρίση στην Ελλάδα, που θεωρεί ότι είναι κατά βάση πολιτιστική, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι δεν μας βοηθά το να καθόμαστε να βλέπουμε το «Survivor».
Ως μέλος της κριτικής επιτροπής του «So you think you can dance» του ΑΝΤ1 ενθουσιάζεται όταν μιλάει για το κοινό σημείο που έχουν οι 24 χορευτές, οι οποίοι επιλέχθηκαν από 250, για να μπουν στα live του σόου. «Εχουν μεγάλο πάθος για να καταπονήσουν το κορμί τους και να χορέψουν με την ψυχή τους» σημειώνει και συνεχίζει λέγοντας ότι, όταν του προτάθηκε η θέση, δεν χρειάστηκε καν να σκεφτεί για να πει το ναι. «Για μένα από αυτήν την παραγωγή θα ήταν θεάρεστο να βγει ένα γερό σκαρί στον χορό, που θα μπορεί να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες.
Ο χορός δοκιμάζει τρομερά τις αντοχές του σώματος, το έχω νιώσει αυτό πολύ σκληρά, γι’ αυτό χρειάζονται μεγάλη αγάπη και αυτογνωσία» μας λέει και εξηγεί το γιατί: «Το ανθρώπινο σώμα είναι μεγάλο εργαλείο. Οταν κατέρρεε η Σοβιετική Ενωση και δεν είχαμε ούτε ζάχαρη να φάμε, τα μπαλέτα μας δεν έκλεισαν. Ηταν η ταυτότητά μας. Γι’ αυτό και σε αυτήν την οικονομική κρίση της Ελλάδας, που για μένα είναι κατά βάση πολιτιστική, πιστεύω ότι δεν μας βοηθά το να καθόμαστε να βλέπουμε “Survivor”. Η απάθεια δεν βοηθάει, αυτά που βοηθάνε είναι η πληροφόρηση και η δουλειά».
Η ζωή του ταλαντούχου χορευτή μοιάζει με παραμύθι, που αρχίζει με δυσκολίες αλλά έχει happy end. «Από την Κριμαία ήρθα στην Ελλάδα, σε ηλικία 9 χρόνων, καθώς η μητέρα μου σπούδαζε φιλόλογος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Η μητέρα μου είναι από την Τραπεζούντα και ο μπαμπάς μου από τη Ρωσία. Ετσι, έμεινα μαζί της σε φοιτητική εστία για τεσσεράμισι χρόνια, μέχρι να πάρει το πτυχίο της. Στην ηλικία αυτή θα μπορούσα να παίζω μπάλα, όπως όλα τα αγόρια της ηλικίας μου, αλλά η μητέρα μου διέκρινε ότι είχα πολύ ρυθμό. Ξεκίνησα με παραδοσιακούς χορούς και κατέληξα στο “φυτώριο” της Κρατικής Σχολής Χορού».
Η συνέχεια για τον ταλαντούχο Ιβάν περιλαμβάνει σπουδές στη Λυρική Σχολή και μια υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση, που τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη. «Το ίδρυμα πλήρωσε 30.000 ευρώ για τις σπουδές μου σε διάστημα δύο χρόνων, αλλά για να επιβιώσω έγινα από σερβιτόρος μέχρι αποθηκάριος σε γνωστό οίκο δημοπρασιών. Αλλά δεν τη φοβάμαι τη δουλειά…» λέει και αναφέρεται και στην εμπειρία του ως ηθοποιός στο «Κάτω Παρτάλι»: «Ευχαριστώ τον Λευτέρη (σ.σ.: Παπαπέτρου) γι’ αυτήν την ευκαιρία. Μπορεί να μην πληρωθήκαμε από αυτή τη δουλειά, που άγγιζε το 65% της τηλεθέασης, αλλά με προχώρησε στην υποκριτική».
