❱❱ Ο σεμνός ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς μιλά για τη σπουδαία πορεία του στο σανίδι, αλλά και για τον τηλεοπτικό ρόλο που τον έκανε πασίγνωστο
❱❱ Πώς κόλλησε το «μικρόβιο» της υποκριτικής, οι σπουδές στη σχολή του Βασταρδή, οι πρώτοι ρόλοι και ο θεατρικός πατέρας του Σπύρος ΕυαγγελάτοςΑπό την
ΚΛΑΡΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ηθοποιός από αυτούς που πράγματι σημαίνουν… φως! Αριστούχος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης Θεμέλιο του Νίκου Βασταρδή, έχει διαγράψει αξιόλογη πορεία κυρίως στο θέατρο, που δικαιώνει απόλυτα τον δάσκαλό του για την επιλογή του να τον εντάξει στη θεατρική του ομάδα.
Προσγειωμένος, ευγενής, χαμηλών τόνων αλλά με εσωτερικό δυναμισμό, ο Θανάσης Κουρλαμπάς, ο τηλεοπτικός Σέργιος, που βασάνιζε τη «Μαρία την άσχημη» στην ομώνυμη σειρά του Mega, μιλάει στην «Espresso» για τη ζωή του.
* Φωτό δεξιά: Με την Αγγελική Δαλιάνη την εποχή που έπαιζαν στη σειρά «Μαρία η άσχημη»
Πού γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα στην υπέροχη Καλαμάτα το 1971. Εκεί μεγάλωσα και έζησα όλα μου τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, και είκοσι χρόνων ανέβηκα στην Αθήνα για σπουδές στο Πάντειο, στο τμήμα Κοινωνιολογίας, με κατεύθυνση Εγκληματολογία.
Ασχοληθήκατε ποτέ με το αντικείμενο των σπουδών σας;
Οχι! Στο δεύτερο έτος του Παντείου πήγα και στη δραματική σχολή του Νίκου Βασταρδή, με αποτέλεσμα να μην κοιμάμαι! Το πρωί ήμουν στο πανεπιστήμιο 6-7 ώρες για να μην το αφήσω πίσω και το απόγευμα για τρεις ώρες στη δραματική. Το πτυχίο, ωστόσο, το πήρα.
Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Ομορφα! Ξεγνοιασιά, παιχνίδι, αλάνες, άλλοι ρυθμοί ζωής… Δεν θα μπορούσα ούτε να διανοηθώ πως τα παιδιά μου θα κάνουν αυτά που έκανα τότε εγώ… Που παίρναμε τα ποδήλατα και διανύαμε χιλιόμετρα ολόκληρα με τους φίλους μου και κάναμε τρέλες. Ευτυχώς, δεν πάθαμε τίποτα! Αυτά μέχρι την εφηβεία. Τότε έχασα τον πατέρα μου από καρδιά, στα δεκάξι μου, και δημιουργήθηκαν πολλά κενά, τα οποία γέμισαν όχι και με τον πιο υγιή τρόπο…
Δηλαδή;
Δηλαδή όταν χάνεις τον πατέρα σου, που είναι και το είδωλό σου, στα δεκαέξι σου, αγόρι και έφηβος, πρέπει να διαχειριστείς διαφορετικά τα πράγματα… Κακά τα ψέματα, ένα αγόρι χρειάζεται πάρα πολύ τον πατέρα του. Το βλέπω τώρα με τον γιο μου. Ηταν δύσκολα… Αλλά είχα μια μητέρα και μια μεγαλύτερη αδερφή που με στήριξαν πάρα πολύ και τη «βγάλαμε τη βάρκα».
Το «μικρόβιο» της υποκριτικής πότε σας «πρόσβαλε»;
Ενα όνομα θα πω: Θεόδωρος Βραχάτης. Δάσκαλός μου, φιλόλογος στο λύκειο. Ανεβάζαμε «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σχολική παράσταση, ήμουν στην Α’ Λυκείου, έκανα έναν βασικό ρόλο και… κόλλησα τελείως. Ηταν μια έκρηξη συναισθημάτων! Λάτρεψα το ότι ανεβαίνεις στη σκηνή και δημιουργείς συναισθήματα στους από κάτω, είτε αυτό είναι συγκίνηση είτε γέλιο είτε οτιδήποτε. Αλλά το ξέχασα όπως έγινε. Δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι θα γίνω ηθοποιός.
Στην τελευταία παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου «Αμύντας», με τους Φαίη Ξυλά, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και Βίκυ Βολιώτη
Τελείωσα το Λύκειο, έδωσα πανελλήνιες, πέρασα με την τρίτη φορά και στο μεταξύ ο κ. Βραχάτης, που είχε και μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στην Καλαμάτα, με έβαλε κι εκεί. Εκανα δυο τρεις παραστάσεις κι έγινε η… ζημιά! Οταν ανέβηκα στην Αθήνα, ο ίδιος άνθρωπος μου έδωσε το τηλέφωνο του Νίκου Βασταρδή. Ετσι ξεκίνησα τις διπλές σπουδές που σας είπα… Δεν κατάλαβα και πολύ πώς έγιναν τα πράγματα, αλλά «την έχω ιδρώσει τη φανέλα», που λέμε. Τα Σαββατοκύριακα δούλευα διανομέας σε πιτσαρία για να βγάζω τα έξοδα της σχολής, αλλά γέμισα με ένα περίεργο και πρωτόγνωρο για μένα τότε πάθος.
Πρώτος ρόλος;
Από το δεύτερο έτος στη σχολή ο Νίκος Βασταρδής με έβαλε και στο θέατρο. Ετσι το 1995 που τελείωσα είχα ήδη παίξει σε 4-5 παραστάσεις. Ωστόσο, πρώτος επαγγελματικός ρόλος ήταν ο Γιάσαρ στον «Βυσσινόκηπο», με τη συχωρεμένη την Ελενα Τσαλδάρη, στο Θέατρο Ελπίδα. Εκείνο τον χειμώνα έδωσα και την πιο σημαντική οντισιόν της ζωής μου, όπως αποδείχτηκε, στο αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Και με πήραν να παίξω το καλοκαίρι, σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, στην «Ερωφίλη» στο Ηρώδειο και περιοδεία στην Κρήτη. Και ξεκίνησα μια καριέρα στο θέατρο του Ευαγγελάτου και της Αναστασοπούλου που έμελλε να φτάσει τις 29 παραστάσεις!
Σκηνή από το σίριαλ «Η οργή των θεών» στον Σκάι
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος υπήρξε για μένα θεατρικός πατέρας και πάρα πολλά άλλα. Ουσιαστικά, εκεί έμαθα και ανδρώθηκα και διαμόρφωσα αυτό που είμαι, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Γενικά, παρότι είμαι από το ’95 στον χώρο, έχω κάνει λίγες συνεργασίες. Δεν ξεπερνούν τους δέκα οι σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει. Μου αρέσει να χτίζω σχέσεις… Οπως τώρα, που για τέσσερα χρόνια διανύω μια υπέροχη περίοδο με τους «12 Ενόρκους» της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Υπέροχο πλάσμα, εξαιρετικά ευφυής σκηνοθέτις!
Η τηλεόραση πότε μπήκε στη ζωή σας;
Ο πρώτος μου βασικός ρόλος ήταν στο «Η οργή των θεών», στον Σκάι. Ημουν ακόμη στη σχολή. Μετά, αν θυμάμαι καλά, είχα κάνει δύο τρία επεισόδια στο «Η αγάπη άργησε μία μέρα» του αείμνηστου Κώστα Κουτσομύτη. Στη συνέχεια έκανα μεγάλη παύση για χρόνια και επανήλθα με το «Κανείς δεν λέει αγαπώ». Χρωστάω την τηλεοπτική καριέρα μου στον Αλέξανδρο Ρήγα, γιατί μετά ξεκίνησα μια σειρά από δουλειές.
Η μεγαλύτερη επιτυχία, όμως, ήταν η «Μαρία η άσχημη». Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Μόνο που δεν με βρίζανε στον δρόμο! Είχα σηκωθεί στο τρόλεϊ για να καθίσει μια κυρία με ψώνια και μου είπε με ένα βλοσυρό βλέμμα: «Είσαι τόσο αντιπαθής, που ειδικά από σένα δεν το περίμενα ποτέ να το κάνεις αυτό»! Γενικώς, έχω κάνει πολύ περίεργους ρόλους. Εκανα πρώτη φορά παιδικό θέατρο, τον Σκρουτζ στην «Ιστορία των Χριστουγέννων»! Ηταν μαγικό. Με διαφώτισε αυτός ο ρόλος, αλλά και πάλι ήμουν ο κακός και ο άσχημος. Και τώρα, στους «12 Ενόρκους», επειδή κάνω έναν πολύ κακό χαρακτήρα, ακούω κατά τη διάρκεια της παράστασης διάφορα… Ενας ήρθε και μου είπε ότι κατά τη διάρκεια της ερμηνείας μου ένιωσε την ανάγκη να μου πετάξει το μπουκαλάκι με το νερό που κρατούσε! Οταν τα ακούω αυτά, χαίρομαι τα μάλα. Αν καταφέρνω να δημιουργώ αυτά τα συναισθήματα στους θεατές όταν υποδύομαι ρόλους κακών, σημαίνει ότι κάνω τη δουλειά μου καλά!
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στο «La Strada»
Απλήρωτος έχετε μείνει ποτέ από δουλειά;
Οχι σε πολλές, αλλά ναι. Σε κάποιες θύμωσα, σε κάποιες άλλες δεν τα θεώρησα χαμένα λεφτά, γιατί κάτι πήρα. Σε μία περίπτωση, που με κορόιδεψαν πολύ, πήγα δικαστικά και κέρδισα την υπόθεση.
Εχετε μείνει αρκετό καιρό χωρίς δουλειά, ώστε να ζοριστείτε ποτέ οικονομικά;
Ευτυχώς, όχι, γιατί είχα ένα back up και δουλεύει και η σύζυγός μου.
Με τι ασχολείται;
Η Αθηνά έχει σπουδάσει θεατρολόγος. Ηταν βοηθός σκηνοθέτη στον Σπύρο Ευαγγελάτο. Εκεί γνωριστήκαμε. Τώρα έχει διοριστεί σε σχολείο και διδάσκει θεατρική αγωγή.
Με τον Γιώργο Γαλίτη στο έργο «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς»
Πότε γνωριστήκατε;
Το 1999.
Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας;
Ηταν, ναι!
Στην παράσταση «12 Ενορκοι», που παίζεται για τέταρτη χρονιά
Εχετε και δύο παιδιά;
Ναι, την Ιόλη, που είναι 13, και τον Φοίβο, που είναι 10.
Πίσω στα της δουλειάς… Ποιος ρόλος σάς καθόρισε;
Τηλεοπτικά ο Σέργιος στη «Μαρία την άσχημη», που με έκανε γνωστό, αλλά θεατρικά -γιατί, κακά τα ψέματα, ο ηθοποιός κρίνεται στο σανίδι- ο Αγγελιοφόρος στον «Οιδίποδα», που ανέβηκε στην Επίδαυρο.
Την ψωνίσατε ποτέ;
Οχι. Πάντα έλεγα «άλλο αναγνωρίσιμος και άλλο διάσημος». Διάσημος είναι αυτός που έχει αφήσει παρακαταθήκη την ιστορία.
Σήμερα τι κάνετε;
Εως τις 2 Ιουνίου θα είμαι στην παράσταση «12 Ενορκοι» στο Αλκμήνη. Κάνω και κάτι άλλο, που θεωρώ ότι είναι από τους σημαντικότερους ρόλους της ζωής μου… Πάλι σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, μια υπέροχη διασκευή στη νουβέλα του Τολστόι «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς», στο Αλκμήνη. Είμαστε ο Γιώργος Γαλίτης κι εγώ. Και τα Χριστούγεννα θα ξανακάνω τον Σκρουτζ στην «Ιστορία των Χριστουγέννων».
Με τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
