Συγκλονίζει ο Αντίνοος Αλμπάνης. «Είναι εξαιρετικά άδικο να λέμε για κάποιον ότι έχασε έναν αγώνα που είναι πέρα από τον έλεγχό του» έγραψε ο γνωστός ηθοποιός σε instagram-ική ανάρτηση που έκανε με αφορμή τον θάνατο του χολιγουντιανού αστέρα Τσάντγουικ Μπόουζμαν από καρκίνο στα 43 του χρόνια.
Ο Αντίνοος, ο οποίος στο παρελθόν αντιμετώπισε με σθένος την ίδια δύσκολη ασθένεια και κατάφερε να γίνει καλά, θέλησε να στείλει το δικό του μήνυμα για την έκφραση «έχασε τη μάχη» που χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι όταν αναφέρονται σε κάποιον που πέθανε από καρκίνο.
«Το πρωί διάβαζα στην εφημερίδα για τον Μπόουζμαν και τη μάχη του, αυτήν που έχασε, και θύμωσα για άλλη μια φορά με τη γλώσσα. Είναι ευεξήγητο το γιατί αυτή η στρατιωτική φρασεολογία έχει διεισδύσει στα μέσα ενημέρωσης και στην καθημερινή ζωή. Σκοπός όσων τη χρησιμοποιούν είναι να δείξουν αλληλεγγύη και αισιοδοξία σε μια αδιανόητα δύσκολη στιγμή στη ζωή κάποιου. Μιλώντας, όμως, με αυτήν τη γλώσσα μπορεί να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα» σημειώνει στο post ο Αντίνοος Αλμπάνης. «Ο Μπόουζμαν, όπως και τόσοι άλλοι, είχε τα κότσια. Δεν έδωσε, όμως, μάχη, δεν ήταν σε πόλεμο με τον καρκίνο, δεν ήταν ηττημένος στρατιώτης. Η συνήθεια να λέμε ότι το να ζεις με καρκίνο είναι μάχη και όσοι τη χάνουν είναι losers, την ώρα που άνθρωποι σαν κι εμένα -ευτυχώς ακόμα ζωντανοί έπειτα από θεραπεία- είναι θριαμβευτές, είναι μάλλον άκομψη» τονίζει στη συνέχεια ο ηθοποιός.
Άνισος αγώνας
«Στον “δικό μας κόσμο” το να έχεις καρκίνο δεν είναι καθόλου ένας αγώνας. Μερικές μέρες ο καρκίνος έχει το πάνω χέρι, άλλες μέρες εμείς. Να θυμόμαστε τους ανθρώπους για τις όποιες θετικές επιδράσεις έφεραν στον κόσμο και όχι για το αν ηττήθηκαν ή κέρδισαν. Είναι εξαιρετικά άδικο να λέμε για κάποιον ότι έχασε έναν αγώνα που είναι πέρα από τον έλεγχό του. Γιατί, αν είναι αγώνας, είναι άνισος. Και συγχωρέστε με που παίρνω θέση, αλλά, όπως λέει και το φιλαράκι μου η Μαρία, αν έχεις κλάψει από χαρά για τα καλά αποτελέσματα του διπλανού σου στον θάλαμο, καταλαβαίνεις ότι κάτι μας ενώνει όλους. Παρόντες και απόντες. Για τους απόντες, λοιπόν, οφείλουμε να μιλάμε. Ήταν κι αυτοί… δικοί μας» καταλήγει στην ανάρτησή του ο Αντίνοος.
