Ξινή βγήκε σε ένα ζευγαράκι ηλικίας 17 ετών η απόφαση να σπάσει τα μέτρα της καραντίνας για λίγα λεπτά για χάρη του έρωτά του! Όλα άρχισαν όταν οι δύο έφηβοι αποφάσισαν το βράδυ του Σαββάτου γύρω στις εννιάμισι η ώρα να δώσουν ένα ολιγόλεπτο ραντεβού στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα για να βρεθούν στα πεταχτά!
Μπορεί πράγματι να μην τήρησαν την αυστηρή καραντίνα που θέλει τους κατοίκους της Αθήνας να είναι έγκλειστοι τα Σαββατοκύριακα από τις επτά το απόγευμα, υποκύπτοντας στην επιθυμία να δουν έστω για λίγα λεπτά ο ένας τον άλλον, όμως, σύμφωνα με τη μαρτυρία της κοπελίτσας στην «Espresso» (η εφημερίδα μας έχει τα στοιχεία της), το ραντεβού τους δεν κατέληξε σε κάποιο παγκάκι της πλατείας, αλλά στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως!
«Μόλις είχα συναντηθεί με τον αγόρι μου, όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν μηχανές ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και περιπολικά. Δεν ξέραμε αν είχε συμβεί προηγουμένως κάτι και έτσι αποφασίσαμε να πιαστούμε χέρι χέρι και να κατεβαίνουμε το στενό. Κάναμε 10 βήματα και μια κοπέλα που είχε ακούσει φωνές μάς άνοιξε την είσοδο της πολυκατοικίας όπου διέμενε. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε γιατί δεν ξέραμε αν είχε συμβεί κάτι προηγουμένως.
Ανεβαίνει το αγόρι μου τις σκάλες, ρίχνω ένα βλέμμα πίσω μου και ταυτόχρονα δίνω ώθηση με το χέρι μου να κλείσει η εξώπορτα και προλαβαίνω να ανέβω 3-4 σκαλιά. Χωρίς να το καταλάβω, τέσσερις ή και παραπάνω αστυνομικοί με κλομπ στα χέρια τρέχουν καταπάνω στην πόρτα, την κοπανάνε με δύναμη να ανοίξει μπαίνουν μέσα στην πολυκατοικία και μας πιάνουν. Ακολούθησε μια έντονη σκηνή με φωνές από πλευράς μας κατηγορώντας τους πως δεν μπορούν να τρομοκρατούν τον κόσμο με τέτοιο τρόπο. Ναι, βγήκαμε εκτός ωραρίου κυκλοφορίας, αλλά δεν είμαστε και εγκληματίες» λέει στη μαρτυρία της η 17χρονη και συνεχίζει: «Θα μπορούσαν να έκοβαν πρόστιμο, να μας έλεγαν να γυρίσουμε σπίτια μας, αλλά αντ’ αυτού μας μετέφεραν στο τμήμα Ακροπόλεως, όπου μας κράτησαν δυόμισι ώρες. Μας βεβαίωσαν τα πρόστιμα για άσκοπη μετακίνηση και στον χώρο όπου μας κρατούσαν μέχρι να φύγουμε ήταν κι άλλα άτομα! Ακούγαμε ατάκες του τύπου “πότε έχετε γεννηθεί; Α εγώ νόμιζα πως έχετε γεννηθεί όλοι 17 Νοέμβρη”, μας έκαναν να νιώθουμε λες και ήμασταν οι πιο αδίστακτοι εγκληματίες του κόσμου» λέει στην εξιστόρησή της η νεαρή κοπέλα, που εν τέλει αποχώρησε από το Α.Τ. έπειτα από ώρες και αφότου είχε σπεύσει άρον άρον ο πατέρας της για να την… παραλάβει!
Στη περίπτωση πάντως των δύο παιδιών ίσως να ταίριαζε και το τραγούδι κάποιων άλλων παιδιών από την Πάτρα που τραγουδούσαν κάποτε: «Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης, είμαι το θύμα μιας αγάπης».
