Ο Μιχάλης Οικονόμου φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και αναφέρθηκε στον ρόλο του στη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια» και στην απόφασή του να υιοθετήσει παιδί με τον σύντροφό του.
«Δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν με ρωτάνε πως νιώθω. Έχω μουδιάσει τελείως. Είμαι τυχερός, έχω τα γυρίσματα για τη σειρά και στο σπίτι είναι όμορφη η κατάσταση. Αλλά έχουν συμβεί τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να εστιάζω στο τώρα γιατί αλλιώς ζούμε μια μέρα της Μαρμότας. Είχα ακούσει για αυτή τη σειρά πριν με φωνάξουν. Ουσιαστικά εγώ την κίνησα. Αγαπώ πολύ την καλή τηλεόραση. Η δουλειά του ηθοποιού είναι ίδια. Όταν υπάρχει το μεράκι για μια καλή δουλειά το κυνηγάω. Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι σε αυτή τη σειρά», είπε για την περίοδο της καραντίνας και τη σειρά.
Όσο για την προσωπική του ζωή ανέφερε: «Ο μικρόκοσμός μου αυτή την περίοδο είναι ένας μικρόκοσμος ευτυχίας. Με τις δυσκολίες, το άγχος και την ματαίωση που όλοι ζούμε, αλλά δεν μπορώ να απομονώσω τον δικό μου μικρόκοσμο από αυτό που γίνεται γύρω μας τα τελευταία δύο χρόνια. Φοβάμαι να πω ότι είμαι καλά γιατί υπάρχει κόσμος που δεν είναι καλά, αλλά δεν είναι και αυτό σωστό. Στους γονείς μου μίλησα μεγάλος ανοιχτά για μένα, στα 35 μου. Ήταν ένα βάρος που κουβαλούσα δεκαετίες. Ανέπνευσα και ήταν αντίστοιχη η αντιμετώπιση που έλαβα. Πάμε να δούμε τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Βρήκα αγκαλιά αλλά μέσα στα χρόνια χρειάστηκε και εκείνοι να κάνουν την πορεία τους».
Και πρόσθεσε: «Μεγαλώνουμε ένα παιδί, είμαστε μπαμπάδες του. Με το να δημοσιοποιήσουμε την υπόθεσή μας μπορούσαμε να ανοίξουμε τη συζήτηση. Δεν υπάρχει ίση αντιμετώπιση σε όλες τις οικογένειες σε αυτή τη χώρα. Μια οικογένεια που είναι δύο μαμάδες και η μία έχει γεννήσει φυσιολογικά το ένα παιδί, δεν θεωρείται μαμά η άλλη. Αν συμβεί κάτι στον ένα γονιό ο άλλος δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει την επιμέλεια του παιδιού. Στη δική μας περίπτωση ο Γιώργος είναι νομικά ο μπαμπάς. Στο εξωτερικό μπορεί να θεωρείται μια κανονική οικογένεια, στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Έρχονται εδώ και δεν μπορούν να αναγνωριστούν. Είναι μεγάλο κενό αυτό στο πλαίσιο της ισότητας και της δικαιοσύνης. Είναι δικαίωμα του παιδιού να κατοχυρωθεί νομικά η οικογένεια του. Δεν ξέρω αν η κοινωνία είναι έτοιμη να το αποδεχθεί ή όχι.
Επικοινωνώντας το θέμα και βγάζοντας το προς τα έξω το κάνουμε για να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση. Όσο πιο γρήγορα λύσουμε αυτά τα θέματα στα σχολεία τόσο πιο γρήγορα να φτιάξουμε την κοινωνία. Με αγχώνει όταν θα πάει σχολείο το παιδί. Τέτοια παιδιά είναι πολύ πιο εύκολο να δεχθούν bullying στο σχολείο και εκεί θα απαιτήσω να προστατευτεί το παιδί, όχι μόνο το παιδί μου αλλά και κάθε παιδί. Στη δική μας περίπτωση έχουμε την επιμέλεια και όχι την υιοθεσία. Η πρώτη απόφαση ήταν πολύ αυθόρμητη. από το να μείνει ένα παιδί σε ένα ίδρυμα, ενώ εδώ υπάρχει αγάπη και ένα πιάτο φαγητό. Αντιμετωπίσαμε μεγάλες δυσκολίες μετά. Στη διαδικασία, στην προετοιμασία και στο περιβάλλον. Τώρα είναι όλοι πολύ χαρούμενοι. Δεν έχουμε μετανιώσει ποτέ για αυτό. Οι οικογένειες αυτές συνεχώς θα πληθαίνουν, πρέπει όλοι να τις ακούσουμε».
