Σκέψεις και διαπιστώσεις του Ευάγγελου Πούλιου σχετικά με τη ζωή και τις αξίες της, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και υποθέσεις για το τι μέλλει γενέσθαι ξετυλίγονται στο βιβλίο του «κι όμως το πιστεύω…» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας.
- Από τη Νεκταρία Μαραγιάννη
Ένας εύστοχος, θα λέγαμε, τίτλος, καθώς κεντρίζει ευθύς το ενδιαφέρον του υποψήφιου αναγνώστη και οξύνει την περιέργειά του για να ανακαλύψει τι είναι αυτό που τελικά πιστεύει ο συγγραφέας. Όπως τονίζει στο τέλος του βιβλίου, ανάμεσα στην κατακλείδα των σκέψεών του, «Πιστεύω ότι όλα όσα περνάμε και όλα όσα έρχονται θα πάνε την ανθρωπότητα ένα τεράστιο βήμα μπροστά» (σελ. 154), συνδέοντας αυτό το βήμα με την τεχνολογία και την εξέλιξη.
Ο συγγραφέας, με νομικές σπουδές στο πανεπιστήμιο Nicolae Titulescu στη Ρουμανία και διδακτορικό από το ίδιο ίδρυμα, επαναλαμβάνει σε καίρια σημεία του βιβλίου ότι «ειδικός δεν είμαι, απλώς μία σκέψη καταθέτω», τονίζοντας, κατά τη διά ζώσης συνομιλία μας, ότι οι απόψεις καθενός μπορούν να αλλάξουν στο πλαίσιο του διαλόγου.
Μας αναφέρει ότι η συγγραφή του βιβλίου άρχισε πριν από δυόμισι χρόνια, από την επιθυμία του να μοιραστεί την ανάλυση που είχε κάνει εντός του το προηγούμενο διάστημα· μία διαδικασία εσωτερικής ζύμωσης, δίνοντας στον αναγνώστη, μεταξύ άλλων, συνοπτική περιγραφή ορισμένων κοινωνικοπολιτικών γεγονότων που έχουν προηγηθεί, ώστε να «δει» τι θα ακολουθήσει.
Πριν από την καταγραφή τους ο κ. Πούλιος αρχίζει την αφήγησή του εστιάζοντας στον άνθρωπο και εκφράζοντας τον στόχο καθενός: «να ζήσει μία ζωή με όλο και περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές». Διευκρινίζει ότι για να την επίτευξη αυτού του στόχου πρέπει «να αναπτύξουμε κάποιες ικανότητες που αφορούν τον εσωτερικό μας κόσμο, να αντιδρούμε σωστά στους επηρεασμούς που δημιουργεί καθημερινά γύρω μας η πραγματικότητα», να είμαστε ταπεινοί, όχι εγωιστές, και να νιώθουμε κοντά στον Θεό.
Έτσι, υπογραμμίζει, δεν θα χαθούν οι αξίες και καθένας θα ακολουθεί τον δρόμο του, θα είναι ακέραιος. Θεωρεί «σπάνιο κάποιος να ανέλθει στην εξουσία και να παραμείνει ακέραιος», δίχως να το αποκλείει. Επισημαίνει ότι «σωστός ηγέτης είναι εκείνος που ξέρει τι απόφαση θα πάρει για το καλό του συνόλου, τη σωστή στιγμή, με οποιοδήποτε κόστος, κι ας φύγει», επισημαίνοντας ότι «η ιστορία θα δείξει αν όντως ήταν ο ιδανικός ηγέτης».
Εκφράζει τις ανησυχίες του για το πόσο εύκολα παρασύρεται ο κόσμος από ένα γεγονός, με αποτέλεσμα μία εξέγερση με αρνητικές συνέπειες για το σύνολο. Παρατηρεί μία ισοπέδωση στον τομέα της τέχνης, κυρίως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: τον αυτοχαρακτηρισμό ατόμων ως καλλιτεχνών, λόγω της αποδοχής τους και των σχολίων που λαμβάνουν σε λογαριασμούς που διαθέτουν στα ανωτέρω μέσα. Και στις δύο περιπτώσεις -της εξέγερσης και του αυτοχαρακτηρισμού- θεωρεί υπαίτια την απουσία συγκροτημένης σκέψης.
Στο τέλος του βιβλίου ο κ. Πούλιος επανέρχεται στο ατομικό, διότι «από εκεί ξεκινούν όλα», υποστηρίζοντας ότι «οι προσωπικές σχέσεις και διασυνδέσεις αποτελούν το κατάλληλο εργαλείο για να υπερπηδήσεις κάθε δυσκολία, οποιασδήποτε μορφής». Θεωρεί τον «ιό αυτό (σ.σ.: κορωνοϊός) αφορμή, μία ευκαιρία. Και ήρθε στην επιφάνεια όπως πολλά άλλα πράγματα που περίμεναν χρόνια την κατάλληλη στιγμή για να ξεπηδήσουν» (σελ. 149), να μας κάνει να αναλογιστούμε, να αναθεωρήσουμε.
Ευκαιρία όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, καθώς, όπως επαναλαμβάνει, «όλα είναι θέμα οπτικής» και ό,τι αλλάζει «αλλάζει είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο».
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Εξαντλήθηκε σε μόλις μία εβδομάδα από την κυκλοφορία του και, πλέον, διατίθεται η δεύτερη έκδοση.
