Όπου κι αν σας βρίσκει ο φετινός Αύγουστος, εύχομαι να περνάτε ήρεμα, γλυκά, χωρίς εντάσεις εσωτερικές ή εξωτερικές.
Λοιπόν, φέτος ανακάλυψα τη μαγεία της μη οργανωμένης παραλίας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα μου πεις…
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πέρσι η ιδέα του να κουβαλάω ομπρέλα, ξαπλώστα και όλη την «θαλάσσια προίκα» στην παραλία μου φαινόταν σκέτη ταλαιπωρία. Μα έλα που αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι άνθρωποι -έρχονται και οι ιοί (πάνω από όλα)- και λίγο οι αποστάσεις που πρέπει να τηρούνται, λίγο ο φόβος να μην φύγεις από την παραλία ως κρούσμα και πάει τσάμπα το μαύρισμα λόγω καραντίνας μετά, εξοπλίστηκα κι εγώ με τα απαραίτητα και έγινα θαμώνας των πιο απομακρυμένων παραλιών.
Τα θετικά; H ησυχία, πάνω από όλα! Και να τσακώνονται στη διπλανή ομπρέλα, και να κλαίνε τα μωρά, εσύ είσαι μακριά! Κοιμάσαι ό,τι ώρα θες, χωρίς να σε ενοχλεί η μουσική από το beach bar, διαβάζεις ακόμα και το πιο δύσκολο σε νόημα βιβλίο, αφού συγκεντρώνεσαι εύκολα, χωρίς να αποσυντονίζεσαι από τις γειτονικές ξαπλώστρες και απολαμβάνεις την ξεκούραση σε όλο της το μεγαλείο.
Στα αρνητικά τώρα, ότι θα πρέπει να έχεις εξοπλιστεί με τα απαραίτητα… αλλά, όπως διάβασα κάπου και μου άρεσε, «δεν υπάρχει καλός ή κακός καιρός, υπάρχει μόνο ο σωστός εξοπλισμός».
Ώρα για ξεκούραση μυαλού και σώματος ή αλλιώς «ώρα για λιώσιμο»…
Γλυκό φιλί σε όλους!
