Η Βέφα Αλεξιάδου σε συνέντευξή της αναφέρθηκε στην απώλεια των παιδιών της.
Χάσατε τις κορούλες σας. Πώς αντιμετωπίζονται τέτοιες απώλειες;
Ο πόνος είναι μεγάλος έτσι κι αλλιώς. Αλλά εγώ έχω ακόμα πιο μεγάλο πόνο, γιατί τα κορίτσια μου θα μπορούσανε να ζούνε. «Έφυγαν», γιατί δεν πήγαιναν στο γιατρό. Η Αλεξία είχε άσθμα, με το οποίο θα μπορούσε να ζήσει σε όλη της τη ζωή, όπως ζούνε όλοι οι ασθματικοί. Βέβαια για να ζήσεις με αυτή την πάθηση, δεν πρέπει να καπνίζεις, να πίνεις, ούτε να έχεις τον σκύλο αγκαλιά, όταν ξέρεις ότι επιβαρύνει την κατάστασή σου. Εκείνη τα έκανε και τα τρία. Φώναζα εγώ, αλλά δεν με άκουγε ούτε αυτή, ούτε ο άντρας της. Έπαιρνε κορτιζόνη, την ημέρα που «έφυγε» ίσως πήρε λίγη παραπάνω και έπαθε ανακοπή. 44 ετών, πόνος αβάσταχτος.
Το είχε από 3 ετών, αλλά όσο ήταν κοντά μου την πρόσεχα, μετά σταμάτησε να πηγαίνει στον γιατρό. Και η μεγάλη μου είχε καρκίνο στη μήτρα, τον οποίο θα μπορούσε να είχε προλάβει, αλλά όταν πήγε στον γιατρό, ήταν πολύ αργά. Δεν είναι ότι έχασα απλά τα παιδιά μου, τα έχασα χωρίς να πρέπει να τα χάσω. Δεν τους πήρε ο Θεός, «έφυγαν» μόνες τους.
Έχετε όμως τις εγγονούλες σας…
Οι εγγονούλες μου είναι η χαρά μου. Δεν τις βλέπω, βέβαια, συχνά, γιατί η μια είναι 23 ετών και είναι καθηγήτρια αγγλικής λογοτεχνίας στο Cambridge. Είμαι τόσο περήφανη για εκείνη. Η μικρή τώρα ξεκινάει τις σπουδές της στο Δουβλίνο. Είναι πολύ καλά κορίτσια. Το κρίμα είναι που έχασαν τόσο νωρίς τη μάνα τους.
Συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν
