Η Άννα Ανδριανού σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΕΓΩ αναφέρθηκε στη μητρότητα και στον λόγο που δεν απέκτησε παιδί.
Έχω δει πόση αγάπη έχετε για τα αδέσποτα ζώα. Μιλήστε μου γι’ αυτό.
Ναι είναι αλήθεια. Αυτό κρατάει από τότε που ήμουν παιδί καθώς προστάτευαν και οι γονείς μου τα ζώα και τα αγαπούσαν πολύ. Μεγάλωσα με ζώα. Καθώς μεγάλωνα κι έβλεπα την κακοποίηση των ζώων, ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ. Τα φρόντιζα, είχα και δικά μου πάντα.
Εδώ και 25 χρόνια υπάρχουν ευτυχώς οι εθελοντές φιλόζωοι και φιλάνθρωποι. Πλέον είμαι μέλος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας (Π.Φ.Π.Ο) με την οποία έχω συνεργαστεί και συνεργάζομαι. Μου στέλνουν αγγελίες άνθρωποι και τις στέλνω σε φιλοζωικές ομάδες. Και προσωπικά, πηγαίνω σε καταφύγια, βγάζω ζωάκια βόλτα. Μου αρέσει όλο αυτό, γιατί η ζωή είναι μονότονη αν είναι εστιασμένη μόνο γύρω από τον εαυτό σου. Αν δεν δώσεις αγάπη, δεν θα πάρεις χαρά.
Αυτή η αγάπη που λάβατε και δίνετε απλόχερα, δεν σας γεννήθηκε και για ένα παιδί;
Ήταν κάτι που σχεδόν δεν με απασχόλησε. Γιατί αν με απασχολούσε, κακά τα ψέματα, θα είχα ένα παιδί. Είχα πάντα την επιθυμία να δίνω, σε περισσότερους ανθρώπους. Δεν προέκυψε ένα παιδί κι αν προέκυπτε, είχα έναν φόβο ότι δεν θα μπορούσα να έχω την ενέργεια που χρειάζεται ένα παιδί. Σαν φύση αγαπάω πάρα πολύ, αλλά θέλω να έχω και την ψευδαίσθηση μίας ελευθερίας.
Την υιοθεσία την σκεφτήκατε ποτέ;
Γενικά δεν ήταν στα σχέδιά μου, να έχω ένα παιδί δικό μου στο σπίτι μου. Αν ένα παιδί έπεφτε στον δρόμο μου ή ένας μεγάλος άνθρωπος που ήθελε βοήθεια, θα το υιοθετούσα. Όλοι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια.
Μία αντίληψη που μοιραία πήρα από τους γονείς μου. Κάποια στιγμή είχα συγκινηθεί από ένα παιδάκι που έψαχνε οικογένεια και τυφλωνόταν. Απλά τότε δεν ήμουν παντρεμένη, ούτε είχα σταθερό εισόδημα και δεν ευοδώθηκε.
