Η Εριέττα Κούρκουλου σε συνέντευξή της στο περιοδικό Instyle μίλησε για τον γάμο της με τον Βύρωνα Βασιλειάδη και τον γιο τους.
Για πολλούς το οικογενειακό background θα σήμαινε εύκολη πρόσβαση σε όλα. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Μιλώντας ανοιχτά γι’ αυτό ήταν ένας τρόπος να το αντιμετωπίσετε;
Η εύκολη πρόσβαση σε όλα δεν υπάρχει για κανέναν. Η ζωή επιφυλάσσει για όλους μας δυσκολίες, για άλλους μεγαλύτερες και για άλλους μικρότερες. Όσον αφορά την εγκυμοσύνη, μοιράστηκα τη δυσκολία μας – όπως έχω επιλέξει να μοιράζομαι κι άλλες αλήθειες μου -, γιατί μοιραζόμενοι τις αλήθειες μας αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι. Υπάρχουν χιλιάδες προφίλ που προωθούν μια ακατόρθωτη τελειότητα και νομίζω ότι αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι ένα τσαλάκωμα που αντικατοπτρίζει περισσότερο την πραγματικότητα.
Πώς αντιμετωπίσατε με τον σύζυγό σας την πίεση της καθημερινής προσπάθειας μέχρι την εγκυμοσύνη: Ο έρωτας και το οικογενειακό πλαίσιο συνυπάρχουν;
O έρωτας για μένα ήταν πάντα προϋπόθεση για τη δημιουργία οικογένειας. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι δεν ήθελα γενικά ένα παιδί, ήθελα το παιδί του Βύρωνα. Την πίεση της προσπάθειας την αντιμετωπίσαμε όπως κάθε πίεση που συναντάμε, με αγάπη. Ποτέ δεν έλειψε ο ρομαντισμός από τη διαδικασίας αυτή, ίσα-ίσα, αισθάνομαι ότι δυνάμωσε τη σχέση μας και, στη δική μου περίπτωση, με έκανε να ερωτευτώ ακόμα περισσότερο τον άντρα μου.
Τι άλλαξε μέσα σας από κόρη ως μαμά πλέον;
Είμαι ακόμα ο άνθρωπος που ήμουν και πριν έρθει στον κόσμο ο Νικολάκης μου. Είμαι και κόρη και σύζυγος και μαμά, αλλά πάνω από όλα εξακολουθώ να είμαι η Εριέττα. Δεν έχουν αλλάξει τα όνειρα, ούτε οι στόχοι μου. Συνεχίζω να κάνω πράγματα που με γεμίζουν και να παλεύω για τους σκοπούς που μου αγγίζουν την καρδιά. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι προτεραιότητα πια έχει αυτό το μικρό ανθρωπάκι, και το υπόλοιπο πρόγραμμα, ενώ συνεχίζει να υπάρχει, προσαρμόζεται ανάλογα με τις δικές του ανάγκες.
Ποιο είναι το ξεχωριστό momentum που ως τώρα έχετε μοιραστεί με τον γιο σας;
Νομίζω ότι η πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά είναι μια στιγμή που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τώρα που μεγαλώνει, όμως, κάνει καθημερινά κάτι καινούργιο που μου λιώνει την καρδιά. Κάθε μέρα είναι και πιο επικοινωνιακός και τελευταία, που έχει αρχίσει να χαμογελάει με τις βλακείες που του λέω, τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι πρωτόγνωρα.
