Ο ηθοποιός Φώτης Σπύρος μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν για πολλά θέματα που αφορούν την ζωή του και μεταξύ αυτών τον αλκοολισμό και για το ρατσισμό που βίωσε για τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, μίλησε για τον τρόπο που τον αντιμετώπισε ο ίδιος αλλά και η οικογένειά του και για το τι τον οδήγησε στην απόφαση να ξεπεράσει το πρόβλημα του.
Αλκοολισμός. Ένα τέρας με το οποίο πολέμησες και νίκησες;
Το νίκησες με τον αλκοολισμό δεν μπορούμε να το λέμε ποτέ. Είναι πάντα μεγαλύτερο από εσένα. Λίγο να αφεθείς θα ξανά πέσεις στο αλκοόλ. Είσαι πάντα εν δυνάμει αλκοολικός, κάθε μέρα μπορείς να πας στο περίπτερο και να πάρεις να πιείς. Το σίγουρο είναι ότι είναι μεγάλη δουλειά το ότι έχω καταφέρει εδώ και έξι χρόνια να μην βάλω σταγόνα στο στόμα μου. Είναι κατόρθωμα. Πάλεψα πολύ με τον αλκοολισμό. Έδωσα σχεδόν δυόμισι χρόνια από την ζωή μου γι’ αυτή την πάλη. Και συνεχίζω να παλεύω καθημερινά. Κάθε βράδυ λέω στον εαυτό μου ότι χαίρομαι που δεν ήπια και σήμερα. Η περίοδος του αλκοολισμού ήταν γεμάτη σκοτάδια. Πολλά όνειρα μου χάθηκαν στην πορεία εξαιτίας αυτού.
Πώς πήρες την απόφαση να βγεις από όλο αυτό;
Όταν αποφάσισα να μπω σε πρόγραμμα και να κλειστώ μέσα για μήνες και να μην ξέρει ούτε η μάνα μου πού είμαι, δεν ήμουν ο εαυτός μου. Είναι ακριβώς όπως στο λέω, ήμουν ένας άλλος. Δεν ξέρω τι με οδήγησε να γίνω καλά. Μάλλον ο Θεός. Πιστεύω στην ανώτερη δύναμη. Εγώ δεν είχα λόγο να θέλω να γίνω καλά, καθώς δεν είχα καμία υποψία ότι δεν είμαι καλά. Δεν ήταν δηλαδή μια συνειδητή απόφαση. Ο Θεός με «έσπρωξε» να το κάνω.
H οικογένεια σου πώς το αντιμετώπισε όλο αυτό;
Η οικογένεια μου, το περιβάλλον μου είχα να μου μιλήσουν σχεδόν τρία χρόνια. Και πολύ καλά έκαναν, τους ευχαρίστησα γι’ αυτή τους τη στάση. Όταν αποφάσισα να μπω στο πρόγραμμα, έπρεπε κάποιος να υπογράψει, ο πατέρας μου μόλις είχε φύγει από τη ζωή, οπότε πήρα τη μάνα μου να υπογράψει, όπως κι έγινε.
Γιατί μετάνιωσες που μίλησες για την ομοφυλοφιλία;
Δεν μετάνιωσα που μίλησα για την ομοφυλοφιλία. Μετάνιωσα για τον τρόπο που έγινε. Ήταν λάθος η στιγμή. Δεν ήμουν σε κατάσταση τη δεδομένη στιγμή να μιλήσω γι’ αυτό. Έπρεπε να γίνει πιο σοβαρά. Ωστόσο τότε είχα το θέμα της αρρώστιας, του αλκοολισμού και δεν ήθελα να γίνει τότε.
Νιώθεις ότι το έχει αποδεχτεί πια ο κόσμος;
Όχι μην λέμε ό,τι θέλουμε . Έχουμε δρόμο ακόμα. Τώρα έχουμε το ότι και να έχεις πρόβλημα με τους γκέι, δεν μπορείς να μιλήσεις, γιατί θα φας κράξιμο. Είμαστε των άκρων.
Έχεις βιώσει ρατσισμό για τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις;
Βέβαια. Όταν ήμουν πιο μικρός, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Θυμάμαι έλεγα «γιατί σε έμενα Θεέ μου, γιατί να το περνάω όλο αυτό;»… Μακάρι τα παιδιά πλέον να μη νιώθουν έτσι και να σεβόμαστε όλοι τις επιλογές όλων χωρίς υπερβολές και κακίες.
