Ο Γιάννης Μπέζος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Esquire αναφέρθηκε στους παλιούς τραγουδιστές και στις εκδηλώσεις θαυμασμού.
«Ζηλέψατε» κάποια από τις δουλειές που είδατε φέτος;
Μέχρι στιγμής όχι αλλά γενικά δεν ζηλεύω, θαυμάζω. Τον θαυμασμό πρέπει να τον επαναφέρουμε. Εμπεριέχει την απορία του «πως γίνεται αυτό;» Υπάρχει μια γενική τάση από τον κόσμο να μη θαυμάζει εύκολα, θέλει να σε φέρει προς τα κάτω, στα μέτρα του. Όπως ξέρετε, εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά.
Θέλω να παραμείνω στα δικά μου κι όποιος θέλει μπορεί να ακολουθήσει. Να σας το εξηγήσω πως το εννοώ: Λένε καμιά φορά γιατί δεν υπάρχουν οι μεγάλοι τραγουδιστές του παρελθόντος; Μα γιατί δεν τους θαυμάζουμε πλέον τους τραγουδιστές. Νομίζουμε ότι μπορούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς.
Κάπως έτσι ίσως εξηγείται η αναλωσιμότητα των σύγχρονων «διασήμων»;
Ναι, δεν είναι λαϊκοί ήρωες. Λαϊκός ήρωας ήταν ο Τσιτσάνης. Αλλά, επειδή τον έχω γνωρίσει, σας βεβαιώ ότι ήταν ο πιο σνομπ άνθρωπος που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Δεν τον πλησίαζες, ήταν λαϊκός όμως. Που σημαίνει τι; Ότι κατέθετε την αλήθεια του κι άφησε πίσω έργο που εμείς εκ των υστέρων επαναφέρουμε. Όποτε πονάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε, θυμόμαστε αυτούς, όχι τους σημερινούς. Αυτούς τους «για την ευχαρίστηση» τους γκρεμίζουμε με την πρώτη ευκαιρία.
