Ο Πύρρος Δήμας μίλησε στο περιοδικό Down Town για τον αγώνα και τον τραυματισμό που είχε το 2004 αλλά και για το αν έχει κάποιο γούρι που τον συνοδεύει πριν από κάθε αγώνα.
Το 2004 θυμόμαστε έναν ξεχωριστό αγώνα μπροστά στο ελληνικό κοινό και το σοβαρό τραυματισμό.
Είχα θέμα με το γόνατο μου από το 1994. Κάποια στιγμή, μετά από εγχειρήσεις, απέκτησα θέμα με το χόνδρο. Ξεκίνησα ενέσεις για τον πόνο, όμως μετά από καιρό σταμάτησαν να έχουν αποτέλεσμα και έκανα ένα χειρουργείο ενάμιση μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004. Αυτό σήμαινε πως 15 μέρες δεν έπρεπε να κάνω τίποτα και σταδιακά να ξεκινήσω ορισμένες κινήσεις. Θυμάμαι έπιανα την αριστερή μου γάμπα και ήταν σαν βαμβάκι, δεν είχε μύες καθόλου.
Για αυτό τότε, αν το παρατηρήσατε, το αριστερό πόδι ήταν κολλημένο στη θέση του και άνοιγε μόνο το δεξί. Αυτό όμως άλλαξε και τη μηχανική. Όλο το βάρος πήγαινε στη γωνία, στον καρπό, κι έτσι τον χτύπησα την τελευταία μέρα. Την ημέρα του αγώνα είχα κάνει ξυλοκαϊνη, όμως πονούσα. Έκανα κι άλλη και περιμένοντας να με πιάσει έμεινα πίσω στο χρόνο. Αποφάσισα να ξεκινήσω με τα 170 κιλά, που ήταν το max που είχα κάνει δυο μήνες πριν από την εγχείρηση – δεν είχα άλλη επιλογή, έλεγα μέσα μου πως είμαι σε έναν αγώνα που δεν γίνεται κάθε μέρα. Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα σου δεν γίνονται κάθε μέρα.
Έχεις κάποιο γούρι; Κάποια διαδικασία πριν από κάθε αγώνα;
Στην Αθήνα δεν λειτούργησε κανένα γούρι. Είχε χαθεί το μέτρο. Θυμάμαι ένα βράδυ πριν τον αγώνα ήμασταν στο δωμάτιο και παίζαμε χαρτιά και ήρθε ένας άλλος φίλος, που μου είπε ν’ ανοίξω το ραδιόφωνο. Και ακούω πως ψάχνουν τον Πύρρο Δήμα επειδή δεν είναι στο Ολυμπιακό Χωριό και δεν έχει εμφανιστεί για ντόπινγκ. Πήρα τηλέφωνο συγχυσμένος και δεν με έβγαζαν στον αέρα. Τους είπα πως ήμουν στο Ολυμπιακό χωριό, στο δωμάτιο μου, και δεν με έψαχνε κανείς. Η WADA ερχόταν κάθε μέρα, είχα δώσει και αίμα και ούρα δυο φορές μέσα στο Ολυμπιακό χωριό και άλλες 50 πριν πάω. Έκλεισα το τηλέφωνο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αυτή είναι η ζωή. Κάποιοι σέβονται και κάποιοι σου βάζουν τρικλοποδιές.