Η Νόνη Ιωαννίδου μίλησε στο «Πρωινό μας» για τα 12 χρόνια μακριά από την Αθήνα με τον σύντροφό της και την επιστροφή της μετά τον χαμό του.
«Γινόμουν ένα με το περιβάλλον που ζούσα κι όταν κατέβαινα στην Αθήνα, γινόμουν αγρίμι. Έφεγγαν τα μάτια μου και δεν υπήρχε αυτή η ωχράδα. Είχα ποντίκια κι ένα σώμα φανταστικό, που δεν γινόταν με προσπάθεια. Ήταν αποτέλεσμα της ζωής μου. Να ακούς την σιωπή. Το χιόνι να πέφτει και να εξαϋλώνεσαι. Πετάς πολύ περιττό κι είσαι κοντά στην ουσία. Αφουγκράζεσαι αλλιώς την ύπαρξή σου και τον Θεό. Εκατομμύρια αστέρια γιατί δεν υπάρχει κάτι να τα κρύψει.
Πετούσα, ήμουν πλήρης και πολλές φορές δύο 24ωρα άυπνη γιατί φτιάχναμε το σπίτι κι ένιωθα να αιωρούμαι. Δεν πατούσα. Πετούσα. Από την στιγμή που έφυγε εκείνος γαλήνια, όπου κι αν είναι, για να είμαι εδώ υπάρχει κάποιος λόγος. Ο άνθρωπος που σε αγαπά δεν σε μεταμορφώνει, σε πάει εκεί που είσαι. Σε στηρίζει να ανέβεις κι αυτός ήταν σκάλα, η δροσιά της ψυχής μου, δάσκαλος, σύντροφος κι όταν έκλεισε ο κύκλος του με άφησε να συνεχίσω. Δεν νομίζω ότι μπορώ να ξαναφτιάξω την ζωή μου. Όταν έχεις ζήσει τόσο δυνατά και με έναν τέτοιο άντρα, σύντροφο, δεν…».
Και πρόσθεσε: «Δεν θέλω να σας φέρω σε δύσκολη θέση γιατί ξέρω ότι δεν θέλετε να με φέρετε σε δύσκολη θέση να με ρωτήσετε ίσως για τα παιδιά. Παιδιά μου και χωρίς καμία υπερβολή είναι τα αδέρφια μου, όλα τα παιδιά του κόσμου. Όπως θα έτρεχα για τα δικά μου παιδιά, τρέχω και για τους ανθρώπους που με χρειάζονται. Ήταν εντελώς συνειδητή η επιλογή. Για κάποιο λόγο δεν το επέτρεψε η ζωή μου, την άκουσα και προχώρησα».
