Η Ρένια Λουιζίδου με αφορμή την παράσταση «Sexy Laundry» που παίζει μαζί με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στο θέατρο Κάππα, έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην εκπομπή «Πάμε Δανάη».
Η γνωστή ηθοποιός εκτός από την παράστασή της αναφέρθηκε στις ανασφάλειες της, στα τηλεοπτικά παιδιά της αλλά και στον λόγο που δεν έχει καθόλου social media.
«Είναι μία καλή σεζόν για τα θέατρα γενικά, μέχρι τώρα, κι εμείς με τον Σπύρο Παπαδόπουλο πάμε πολύ καλά στο θέατρο “Κάππα”. Ό,τι ηλικία κι αν έχεις, νομίζω ότι αποκλείεται να δεις την παράσταση και να μην ταυτιστείς σε κάποιο σημείο. Βλέπω τον κόσμο κατά τη διάρκεια της παράστασης να σκουντιέται και στο τέλος μένουν για να μου πουν “πόσο σε καταλαβαίνω”. Πριν από 10-15 χρόνια μπορεί να αγχωνόμουν για να διατηρήσω τις επιτυχίες που είχα κάνει, τώρα είναι μόνο χαρά. Όποιος βγαίνει στην τηλεόραση γίνεται γνωστός. Δεν είναι κακό, μπορεί να σε ζορίσει καμία φορά σε κάποιον γιατρό η καμία μέρα που είσαι άκεφος. Αυτός που δεν σε χωνεύει και να σε δει, δεν θα έρθει να σου μιλήσει.
Δεν έχω social media. Μου αρέσει η ιδέα άλλα νομίζω ότι είναι ακόμη σε παιδική ηλικία. Είναι υστερία, μανία, αρρώστια. Νιώθω ότι ο κόσμος στα social media αισθάνεται υποχρεωμένος να πει οπωσδήποτε κάτι ή να αναρτήσει μία φωτογραφία του. Εγώ δεν αισθάνομαι «φωτογραφησιμη» ούτε μία φορά το μήνα όχι μία φορά τη μέρα.
Είμαι βουτηγμένη στην ανασφάλεια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι όταν βγαίνεις δημοσία δεν θα πάρεις την «κατάρα» σου μαζί άλλα θα κάνεις το καλύτερο δυνατό σε διάθεση για να μην τους μαυρίσεις την ψυχή. Το κοινό με τον ρολό μου στην παράσταση είναι ότι είμαστε και οι δυο γυναίκες μετά τα 50. Όλες οι γυναίκες μετά την ηλικία αυτή περνάμε συγκεκριμένες πίστες.
Οι παλαιότερες γενιές προσπαθούσαν περισσότερο να κρατήσουν μία σχέση για λόγους κοινωνικού περίγυρου. Σήμερα δεν το κάνουν, και αυτό είναι υγιές. Δεν είμαι σίγουρη ότι όσοι σκεφτόντουσαν να γίνουν ηθοποιοί και δεν έγιναν, καταλαβαίνουν ακριβώς τι είναι αυτή η δουλειά στον πυρήνα της. Πέρασαν τουλάχιστον δέκα χρόνια για να αισθανθώ ότι με “παίρνει” να γίνω ηθοποιός.
Με στεναχωρεί που συνδεόμαστε τόσο πολύ όσο κρατάει η δουλειά και μετά χανόμαστε εύκολα. Με τα τηλεοπτικά παιδιά μου από το Σόι επικοινωνώ μέχρι σήμερα σαν να είναι τα παιδιά μου. Τους λέω τι να κάνουν και ανησυχώ για την υγεία τους. Όταν μου λένε ότι μεγάλωσαν με την εικόνα μου σοκάρομαι, γιατί βλέπω μεγάλους ανθρώπους πια. Δεν μου περνάει συνέχεια από το μυαλό, άλλα είναι ωραίο».
