Μια εκ βαθέων εξομολόγηση έκανε ο Θοδωρής Αθερίδης καλεσμένος της εκπομπής «Καλύτερα Αργά» .
«Ο εαυτούλης μου είναι ό,τι καλύτερο έχω γνωρίσει στη Γη. Αυτό το σαρκίο που το κουβαλάω καλό θα είναι να τα πηγαίνω καλά μαζί του. Δεν τα πήγαινα πάντα καλά μαζί του. Οι πανικοί ήταν απερίγραπτοι. Είχα το χέρι μου στην τσέπη κι έλεγα: το χέρι μου και τα πόδια μου δεν σκάνε αυτή τη στιγμή; Προσπαθούσα να καταλάβω πού είναι το εγώ μου.
Αυτά ξεκίνησαν στην εφηβεία και κράτησαν μέχρι τα 27, μία δεκαετία γερή. Μέχρι που έκανα για πρώτη φορά ομοιοπαθητική κι αυτό το πράγμα ήρθε και χαλάρωσε. Και για πολλά χρόνια μετά, κόβοντας και το αλκοόλ, σταθεροποιήθηκε ακόμα καλύτερα κι όταν χρειάστηκε στα μεγάλα ζόρια να πάρω Λεξοτανίλ, τότε κατάλαβα ότι το θέμα δεν είναι κυρίως ψυχολογικό, είναι σωματικό. Είσαι κατασκευασμένος να γεννάς άγχος.
Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή είναι κάτι που το έχω μάλλον από παιδί. Κάτι στο κεφάλι πρέπει να είναι, η αμυγδαλή δεν ξέρω τι, το οποίο ρυθμίζεται με ένα χάπι. Ζάναξ δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου, Λεξοτανίλ έχω πάρει. Αυτά όμως επειδή προκαλούν εθισμό, είναι καλό να μην τα παίρνεις. Πιο καλό για να το ελέγξεις αυτό είναι με μοντέρνα αντικαταθλιπτικά, όπως αυτά που παίρνω εγώ και έχω γίνει… ωραίος. Εγώ είπα στον γιατρό ότι δεν θέλω να τα κόψω ποτέ στη ζωή μου.
Του λέω: κάνουν κακό; Μου λέει: όχι αλλά αν δεν χρειάζεται. Του λέω: όχι, εγώ δεν θέλω να τα σταματήσω ποτέ στη ζωή μου. Εγώ δεν έχω ταμπού με τα ψυχοφάρμακα. Ειλικρινά παροτρύνω τον κόσμο, εάν δεν νιώθει καλά με τον εαυτό του, να βοηθηθεί. Δηλαδή όταν πονάει το δόντι σου, δεν παίρνεις κάτι; Υπάρχει όμως ένα ισοζύγιο που κάποια στιγμή διαταράσσεται. Το θέμα είναι η ειρήνη μέσα σου».
