Αχτίδα ελπίδας σκόρπισαν με την παρουσία τους στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» οι μικροί ήρωες που συνόδευαν τους ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Σίτι και της Σεβίλλης κατά την έναρξη του Super Cup, διώχνοντας με τον τρόπο αυτόν το σκοτάδι που κυρίευσε το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά τα επεισόδια των χούλιγκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον φρικτό θάνατο του Μιχάλη Κατσουρή.
Η δυνατή αυτή εικόνα, που κάνει τον γύρο του διαδικτύου από το βράδυ της Τετάρτης, δεν περιλαμβάνει κάποιο γκολ ούτε το τρόπαιο. Πρωταγωνιστές ήταν η 10χρονη Λουκία Κασαμάκη, ένα χαρισματικό πλάσμα από τη Βέροια με οπτική αναπηρία, και ο 11χρονος Λέανδρος από τη Θεσσαλονίκη, επίσης με αναπηρία όρασης. Τα δύο παιδιά ανήκαν στην καμπάνια «A ball for all» που το Foundation for Children της UEFA επέλεξε να συμμετάσχουν στον τελικό, σε συμπεριληπτικές δράσεις που πραγματοποιήθηκαν την παραμονή και ανήμερα του αγώνα.
Ο μικρός Λέανδρος, φίλος του ΠΑΟΚ, που έχει συγκινήσει το κοινό με την αγάπη του για το ποδόσφαιρο παρά το πρόβλημα όρασης που αντιμετωπίζει, έκανε πραγματικότητα ακόμα ένα όνειρό του. Ο μικρούλης κατά καιρούς έχει βρεθεί στο γήπεδο σε διάφορα παιχνίδια της αγαπημένης ομάδας του και έχει αποθεωθεί από το κοινό.
Ο ίδιος έχει ήδη γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της ζωής, αφού, όταν ήταν δύο ετών, διαγνώστηκε με όγκο διαμέτρου 10 εκατοστών στον εγκέφαλο κι έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα, καθώς κινδύνευε η ζωή του. Χάρη στον νευροχειρουργό Βασίλη Ζούντζα, στον οποίο ο Λέανδρος, όπως λέει ο πατέρας του, οφείλει τη ζωή του, κατάφερε να βγει νικητής ύστερα από 20 μέρες στην Εντατική.
«Οταν βγήκε από την κλινική και επιστρέψαμε σπίτι, με ρώτησε “πότε θα ανάψουμε τα φώτα και γιατί τα έχουμε κλειστά”» έχει δηλώσει ο πατέρας του, Φίλιππος Παπαχαραλαμπίδης.
«Οταν κανείς καλείται να αντιμετωπίσει το σκοτάδι της τύφλωσης, έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι αυτή της απελπισίας, της εσωστρέφειας, της μοιρολατρίας και της παραίτησης, διότι όλα όσα γνώριζες χάνονται. Ο κόσμος των άλλων δεν είναι ο δικός σου κόσμος. Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή που μου δίδαξε ο γιος μου. Είναι η επιλογή της μαχητικότητας, η επιλογή του χαμόγελου, της αισιοδοξίας και της αγάπης για τη ζωή. Το φυσιολογικό, βέβαια, θα ήταν εγώ να του διδάξω την αξία της ζωής, όμως η πραγματικότητα μας επιφύλασσε την αντίστροφη πορεία και νιώθω εξαιρετικά περήφανος γι’ αυτόν» ανέφερε ο κ. Παπαχαραλαμπίδης.
Παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας για ένα παιδί με οπτική αναπηρία, ο μικρός Λέανδρος είναι ένα πολύ χαρούμενο παιδί, αγαπά πολύ το ποδόσφαιρο και, όταν έχει τον χρόνο και τον χώρο, δεν σταματά να τρέχει πάνω κάτω κλωτσώντας την μπάλα με το κουδουνάκι με δύναμη και δεξιοτεχνία.
Η καθημερινότητά του περιλαμβάνει μάθημα στη Σχολή Τυφλών, διάβασμα, παιχνίδι με τους συμμαθητές του και με τις αδελφές του, αλλά και πολλή δημιουργία. «Θέλω να γίνω καλλιτέχνης, να ζωγραφίζω, να παίρνω πηλό και να κατασκευάζω πράγματα» είχε δηλώσει.
Σε αντίθεση με τη μεγαλύτερη αδελφή του, που αγαπά την ποπ μουσική, ο ίδιος απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη ότι η δική του αγαπημένη είναι η κλασική. Στη χορωδία μάλιστα του 17ου Δημοτικού Καλαμαριάς, στην οποία συμμετέχει, μαθαίνει πολλά τραγούδια. Το αγαπημένο του είναι το «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που απέδωσε με εμβληματικό τρόπο ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
