Η Αθήνα είναι μια σύγχρονη μητρόπολη, με τους δικούς της αστικούς μύθους και μερικά καλά κρυμμένα μυστικά που σε καλούν να τα ανακαλύψεις. Προσφέρεται, δε, για ένα σωρό αναζητήσεις, για όλων των ειδών τα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες. Ακόμα και για «κυνήγι» παραφυσικών φαινομένων.
- Απο τον Ιάσονα Δημήτριο Τσέτσο
Υπάρχουν δρόμοι και κτίρια στην Αθήνα, σε έρημα αλλά και πολυσύχναστα σημεία, γύρω από τα οποία εδώ και αρκετά χρόνια ακούγονται θρύλοι για φαντάσματα, απόκοσμους ήχους και σκιές που σου… κόβουν την ανάσα. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα εντοπίζονται στην περιοχή γύρω από το Καλλιμάρμαρο, μέρος με ιδιαίτερη αρχαιολογική και ιστορική αξία, αφού εκεί κατά την αρχαιότητα δέσποζαν σημαντικοί ναοί και συντελούνταν τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια, δίπλα στις όχθες του Ιλισού.
Ενα τέτοιο σημείο ενδιαφέροντος είναι και η οδός Αγρας. Διάσημος «προορισμός» εδώ και δεκαετίες για τους λάτρεις του παραφυσικού. Πρόκειται για ένα μικρό, γραφικό δρομάκι που ξεκινά από την πολυσύχναστη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, «σκαρφαλώνει» με σκαλάκια τον λόφο Αγρας -που μαζί με τον λόφο Αρδηττού «στεφανώνουν» το Παναθηναϊκό Στάδιο- και καταλήγει με πλακόστρωτο στα μπαράκια και τα εστιατόρια της οδού Αρχιμήδους.
Νυχτερινή βόλτα
Μεσάνυχτα. Τα χνώτα μας παγώνουν στον αέρα, καθώς φεύγουμε από τα γραφεία της «Espresso», μια ανάσα από την οδό Αγρας. Αναπάντεχα ερωτήματα «στοιχειώνουν» τον νου. «Μα τι είναι, άραγε, τόσο ιδιαίτερο σε αυτό δρομάκι;» Σίγουρα το σπίτι στο οποίο έμενε τα τελευταία χρόνια της ζωή του ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης με τη σύζυγό του Μαρώ Λόντου. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για δύο σπίτια που εδώ και δεκαετίες λέγεται ότι είναι στοιχειωμένα, όπως και για την ίδια την οδό, για την οποία έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά…
Κάνοντας τα πρώτα μας βήματα στην οδό Αγρας, από την πλευρά της Βασιλέως Κωνσταντίνου, αντικρίζουμε έναν μικρό, έρημο δρόμο. Ενθαρρυμένοι από τις θερμές λάμπες φωτισμού, που θαρρείς και «ζεσταίνουν» με την παρουσία τους την ατμόσφαιρα, προχωρούμε προς τα σκαλοπάτια, προσπερνώντας δύο γάτες, που μας παρατηρούν ατάραχες πάνω σε έναν κάδο σκουπιδιών.
Ναι, η οδός Αγρας φημίζεται για την πληθώρα της σε γάτες και όχι άδικα, όπως θα δείτε πιο κάτω. Ανεβαίνοντας τις σκάλες εντοπίζουμε, θαρρείς λαξευμένα στον βράχο, παλαιότερα σκαλοπάτια που οδηγούν σε σπίτια. Πιο δίπλα, ένα παράθυρο εγκαταλελειμμένου νεοκλασικού μάς «κοιτάζει» δυσοίωνα μέσα στο σκοτάδι… Νιώθουμε την παγωνιά να μας τρυπάει τα κόκαλα. «Μάλλον φταίει η υγρασία από τα δέντρα του κοντινού άλσους» συμφωνούμε και συνεχίζουμε. Ευτυχώς, οι καρδιές μας αγαλλιάζουν μόλις διακρίνουμε ένα όμορφο, κυκλαδίτικο σπίτι. Η οικία του Γιώργου Σεφέρη.
Η αρχιτεκτονική
Λουσμένη στο φως του δρόμου, μας περιμένει μια ιδιαίτερη διώροφη μονοκατοικία, με κατάλευκους τοίχους και μπλε παραθυρόφυλλα. Εξαιρετικό δείγμα αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής, με μοντέρνες πινελιές. Δίπλα στην είσοδο μια λιτή πλακέτα πληροφορεί τους περαστικούς: «Σε αυτό το σπίτι έζησαν ο Γιώργος Σεφέρης και η σύζυγός του Μαρώ Σεφέρη έως το τέλος της ζωής τους».
Η οικία, ευτυχώς, φαίνεται να κατοικείται, καθώς παρατηρούμε αναμμένα τα φώτα. Και γράφουμε «ευτυχώς» γιατί, σε αντίθεση με άλλα σπίτια όπου έζησαν επίσης σημαντικές προσωπικότητες, εδώ οι κληρονόμοι φέρεται ότι δεν το άφησαν στην τύχη τους. Πράγματι, το διάσημο σπίτι της οδού Αγρας, με τον κυβιστικό σχεδιασμό του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Μανουηλίδη, που χτίστηκε από το 1957 έως το 1960, μοιάζει ακόμα καινούργιο και αψεγάδιαστο από τον χρόνο.
Αυτό, βέβαια, οφείλεται στην κόρη της Μαρώς Λόντου, Αννα, που μετά τον θάνατο της μητέρας της, το 2000, χάρισε στο κτίριο-κόσμημα μια νέα πνοή, ανοίγοντάς το μάλιστα και σε όσους επισκέπτες αγαπούν το έργο του μεγάλου ποιητή.
Η ηλικιωμένη με τις γάτες
Λίγο πιο πέρα συναντάμε τα δύο στοιχειωμένα σπίτια της οδού Αγρας, τα οποία, ωστόσο, φαίνεται να κατοικούνται. Στο πρώτο, σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής, αλλά και με μαρτυρίες στο διαδίκτυο, φαίνεται να ζούσε ως τα βαθιά της γεράματα μια ηλικιωμένη που συγκέντρωνε όλες τις γάτες της περιοχής. Εκεί μάλιστα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια φαίνεται ότι υπήρχε μια μεταλλική πινακίδα που έγραφε στα αγγλικά: «I shall not reign, To serve I disdain, The cat I remain» (Δεν θα κυβερνήσω, Δεν θα υπηρετήσω, Παραμένω γάτα).
Βέβαια, η φήμη της οδού ως «γατοπεριοχής» ενδέχεται να έχει σχέση και με την ύπαρξη ερειπίων αρχαίων ναών κάτω από τα θεμέλια συγκεκριμένων σπιτιών. Σύμφωνα μάλιστα με τη μυθολογία και κυρίως την αιγυπτιακή, η γάτα αποτελούσε προστάτιδα δύναμη αρχαίων ναών. Σε κάθε περίπτωση, η ηλικιωμένη με τις γάτες έχει «φύγει» εδώ και χρόνια, το σπίτι κατοικείται και το μόνο που έχει μείνει είναι ο θρύλος για τις περίεργες σκιές στον κήπο…
Το δεύτερο σπίτι, χτισμένο πάνω σε έναν λοφίσκο και στα όρια ακριβώς του Καλλιμάρμαρου, φαίνεται πως ανήκε σε έναν πρώην σταβλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Εκεί λέγεται ότι παλαιότερα εμφανίζονταν κάποια περίεργα φώτα και μυστηριώδεις κινήσεις μορφών, ενώ όσοι έχουν επισκεφθεί το σπίτι μιλούν για μια παράξενη ατμόσφαιρα και ένα παγωμένο αίσθημα αδικαιολόγητου φόβου που τους καταλάμβανε. Εγκαταλειμμένο για χρόνια, τώρα φαίνεται να κατοικείται, ωστόσο σου «παγώνει» το αίμα έτσι όπως στέκει αγέρωχο και βλοσυρό πάνω από τα χαμηλότερα κτίρια. Βέβαια, η πιο περίεργη φήμη που αφορά αυτό το σπίτι είναι ότι μερικές φορές τον χρόνο εμφανίζεται δίπλα του ένας δρόμος!
Ανακουφισμένοι που δεν αντιληφθήκαμε κάτι περίεργο στη βόλτα μας, διασχίζουμε τα τελευταία μέτρα της οδού Αγρας. Εδώ η κίνηση ζωηρεύει, καθώς συναντάμε ζευγαράκια και παρέες να κάθονται αμέριμνα στα παγκάκια του πεζόδρομου. Μπροστά μας ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα και τα μαγαζιά της Αρχιμήδους μάς υπενθυμίζει την επιστροφή μας στον πεζό, βαρετό κόσμο. Αυτόν της καθημερινότητας. Ισως, τελικά, το «κυνήγι» του παραφυσικού να είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα. Ισως…
