Τη στιγμή που η ταλαντούχα ηθοποιός Μαρίνα Ασλάνογλου περιοδεύει σε επιλεγμένους σταθμούς στην Ελλάδα μαζί με τον εξαιρετικό συνάδελφό της Νίκο Ψαρρά -τον αγαπημένο μας Κανέλλο από τη σειρά «Μάγισσα»-, με την υπέροχη και sold out θεατρική παράσταση του Ινγκμαρ Μπέργκμαν «Σκηνές από ένα γάμο», οι τηλεοπτικές της μετοχές έχουν πάρει φωτιά.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου, ως πανέξυπνη Ευανθία Νάτση και σύζυγος μεγαλοκτηματία στην Πελοπόννησο, που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί, στη συγκλονιστική σειρά εποχής του ΑΝΤ1 «Ψυχοκόρες» έχει κλέψει τις εντυπώσεις του κοινού και των κριτικών. Αν υπήρχε βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στην ελληνική τηλεόραση, όπως στα Οσκαρ, θα το έπαιρνε η Μαρίνα Ασλάνογλου. Η ηθοποιός, η οποία ταυτίζεται με τη Νάτσαινα, γιατί και η ίδια δεν μπορούσε να κάνει παιδί και έκανε τρεις εξωσωματικές για να αποκτήσει, μας λέει ότι έχει ξεπατικώσει την καπάτσα αγρότισσα από τη γιαγιά της στην Κρήτη.
Μαρίνα, τι εικόνες είχες για να φτιάξεις την Ευανθία τόσο αληθινή;
Η καταγωγή μου είναι από την Κρήτη και τα καλοκαίρια πήγαινα διακοπές στις γιαγιάδες μου. Αυτό που έβλεπα, λοιπόν, ήταν τις θείες μου και τις γιαγιάδες μου πάντα να ζυμώνουν, να είναι ενεργητικές, γρήγορες, έκαναν τα πάντα μηχανικά αλλά αέρινα, με τη σιγουριά ετών. Ξυπνούσαν πολύ πρωί, μαγείρευαν, έπλεναν, καθάριζαν, σιδέρωναν, έφτιαχναν το μποστάνι σε μηδέν χρόνο, αυτή ήταν η ρουτίνα τους για να είναι όλα έτοιμα και ωραία για την οικογένεια. Οταν μου έδωσαν τον ρόλο της Ευανθίας από την Τρίπολη και άρχισα να διαβάζω το πρόγραμμά της και την καθημερινότητά της, σπίτι, εκκλησία, χωράφια, συναναστροφές στο χωριό σε γιορτές με το σόι, μου θύμισε τις γιαγιάδες μου και τις θείες μου στην Κρήτη, και αυτό ξεσήκωσα στο μυαλό μου και το έφερα στην οθόνη. Θα μπορούσε η Νάτσαινα στο σήμερα να είναι γραφική, γιατί είναι στα όρια ο ρόλος της, αλλά με τα σωστά βήματα η Νάτσαινα μας θυμίζει τις παλαιές γυναίκες που συναντούμε στα χωριά. Ετσι, όταν μου έδωσαν τον ρόλο της Ευανθίας, ρώτησα την ενδυματολόγο να μου δείξει τι ρούχα φοράει ο χαρακτήρας μου. Οταν μου έδειξε τις γαλότσες, το τσεμπέρι, την ποδιά, την είχα δημιουργήσει ήδη στο μυαλό μου. Τη βλέπεις την Ευανθία ντυμένη με τα καλά της, τα κυριακάτικα, όταν πάει στην εκκλησία για να τη δει περιποιημένη ο κόσμος. Στην Κρήτη η γιαγιά μου έλεγε «Μαρίνα, θα βγούμε να πάμε στην εκκλησία, να ντυθείς ωραία σήμερα, μη μας σχολιάζει ο κόσμος». Αρα ξέρω πολύ καλά τους κώδικες συμπεριφοράς στα μικρά χωριά και τους σέβομαι. Οι γυναίκες αυτές έχουν μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση.
Πού ταυτίζεσαι με την Ευανθία;
Στο ότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Κι εγώ στην προσωπική μου ζωή δυσκολεύτηκα πάρα πολύ μέχρι να αποκτήσω. Για να κάνω παιδί προσπάθησα με τρεις εξωσωματικές. Οχι μία, δύο, αλλά τρεις. Ενιωσα όλες τις αποτυχίες και τις ματαιώσεις. Πέρασα στιγμές που κατηγορούσα τον εαυτό μου και έλεγα «εσύ φταις που δεν μπορείς να κάνεις παιδιά». Δεν μπορούσα να πετάξω από το μυαλό μου αυτήν τη σκέψη, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Μέχρι που έκατσα κάτω, ηρέμησα, χαλάρωσα και είπα «θα αγωνιστείς και θα γίνει». Εμένα οι δύσκολες καταστάσεις με πεισμώνουν. Δεν το έβαλα κάτω. Ναι, ήταν δύσκολο να μείνω έγκυος, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το 1950 όμως, που ζούσε η Ευανθία, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, γιατί σου κολλούσαν την ταμπέλα της στέρφας. Η Ευανθία δεν είναι κακιά γυναίκα ως χαρακτήρας, η κοινωνία και ο άνδρας της την αναγκάζουν να κάνει πράξεις απελπισίας. Η Ευανθία μάχεται για τη ζωή της. Ο άνδρας της τής το έχει πει ξεκάθαρα: «Ή κάνεις παιδί ή σε πετάω και εσένα και εκείνη που μου έφερες για σύγκρια έξω από το σπίτι». Ο χρόνος τελειώνει. Η Ευανθία, παρότι η περιουσία είναι προίκα της, δεν έχει πλέον μετά τον γάμο της κανένα μέρισμα. Ολα είναι του Νάτση. Αν δεν του κάνει κληρονόμο με οποιονδήποτε τρόπο, θα βρεθεί στον δρόμο. Τα πάντα όλα ανήκουν στον Νάτση. Της το είπε άλλωστε: «Δεν υπάρχουν δικά σου. Υπάρχουν δικά μου μόνο». Δεν έχει δικαίωμα πάνω σε τίποτα. Η Ευανθία ξέρει ότι ο άνδρας της κοιμάται με την ψυχοκόρη. Γι’ αυτόν την πήρανε από την κυρία Βικτωρία. Πιστεύει ότι η Φρόσω είναι ενήμερη. Η κοπέλα όμως δεν ήταν και γι’ αυτό αντιδρά στους βιασμούς του Νάτση, όπως είναι το φυσικό. Η Φρόσω δεν είχε συμφωνήσει να γίνει παρένθετη μητέρα. Η Φρόσω η κακόμοιρη δεν το ήθελε αυτό, δεν είχε συναινέσει σε αυτό. Πίστευε ότι πάει σε ένα σπίτι οικιακή βοηθός, όχι σύγκρια. Αρα η Φρόσω ξεκάθαρα βιάστηκε. Η Ευανθία θα κρατήσει τη Φρόσω στο σπίτι μέχρι να της κάνει τον γιο, αλλά θα πληρώσει και αυτή τα κρίματά της.
Κάποιοι τηλεθεατές δεν μπορούν να δουν τη σειρά, ψυχοπλακώνονται, στενοχωριούνται. Τους κατανοείς;
Ναι. Οι «Ψυχοκόρες» πονάνε τόσο πολύ όταν τις βλέπεις, γιατί είναι 100% αληθινές ιστορίες. Οι γυναίκες αυτές δεν είχαν πού να απευθυνθούν. Φεύγανε από τα χωριά τους και βρίσκονταν έγκλειστες, κακοποιημένες, βιασμένες, τις είχαν σαν αντικείμενα στα πλουσιόσπιτα. Μάλιστα οι εφημερίδες έγραφαν τότε για περίεργους θανάτους από ψυχοκόρες και κανείς δεν αναζητούσε το πώς και το γιατί. Οι κοπέλες αυτές δεν είχαν ένα τηλέφωνο να πάρουν, να γράψουν ένα γράμμα,να πάρουν μια εφημερίδα, να διαβάσουν και να ζητήσουν βοήθεια από τον έξω κόσμο. Δεν είναι όπως σήμερα, που η τεχνολογία προωθεί την επικοινωνία μας σε όλο τον πλανήτη. Εγώ γνώρισα μια ψυχοκόρη που ήρθε στα γυρίσματα και μιλήσαμε. Οταν πήγαμε στην κηδεία της αδερφής της, γιατί με κάλεσε, ο θρήνος στην κηδεία ήταν σπαρακτικός. Η γυναίκα αυτή στο μοιρολόι της φώναζε «πού μ’ αφήνεις, εσύ, που από επτά ετών κορίτσια φύγαμε από τη μάνα μας για να δουλέψουμε σε ξένους τόπους και ήσουν ο προστάτης μου». Ηταν σπαρακτικό, ένιωθες τη σύνδεση… Μου είπε η γυναίκα αυτή ότι δεν κακοποιήθηκαν με την αδερφή της ως ψυχοκόρες, αλλά δεν είχαν σε τίποτα λόγο. Αφού και στη σειρά φαίνεται ότι τις είχαν ως δουλικά. Οι ψυχοκόρες ήταν θύματα του πλούτου, της οικονομικής ισχύος, της κυριαρχίας του χρήματος. Αυτό ήταν το σκηνικό της εποχής στην Ελλάδα του ’50, θεός ήταν το χρήμα.
