«Μαμά γερνάω»! Το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου, που φέρνει δάκρυα στα μάτια, θα τραγουδήσει η Αντζελα Δημητρίου στο κέντρο 4711 και αυτό δεν γίνεται τυχαία… Από χθες, Παρασκευή 17 Μαΐου, και για 10 μοναδικές βραδιές, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, η διαχρονική τραγουδίστρια των μεγάλων επιτυχιών Αντζελα Δημητρίου και η θεατρική κωμική ηθοποιός Ελντα Πανοπούλου ενώνουν τις δυνάμεις τους, συνυπάρχοντας μουσικά στη σκηνή, σε ένα πρόγραμμα πλημμυρισμένο από αγαπημένα ελληνικά και ξένα τραγούδια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα παρέας, χαράς και γλεντιού.
- Από τη Μαρία Ανδρέου
Με τις δύο σημαντικές καλλιτέχνιδες στο 4711 Wonder Place θα συμπράξουν ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής Χρίστος Αντωνιάδης και δεκαμελής μπάντα. Η αγαπημένη ερμηνεύτρια λοιπόν επιστρέφει στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας έπειτα από μια μικρή παύση που έκανε λόγω του θανάτου της μητέρας της. Το πένθος βέβαια δεν περνά μέσα σε τρεις μήνες. Και η Αντζελα δεν είναι επιφανειακή ως άνθρωπος.
Ωστόσο με το τραγούδι θα κάνει την ψυχοθεραπεία της, αν και στο καμαρίνι της δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της για τη μάνα της. Η παρουσία της μητέρας της θα είναι αισθητή, γι’ αυτό και με τα τραγούδια που έχει επιλέξει, όπως το «Μαμά, γερνάω», θα την εντάξει μ’ έναν τρόπο στο πρόγραμμά της. Με αφορμή το νέο πρόγραμμα που θα προσφέρει στο κοινό μαζί με την ηθοποιό Ελντα Πανοπούλου και τον Χρίστο Αντωνιάδη στο 4711 Wonder Place, η Λαίδη του ελληνικού τραγουδιού μίλησε στην «Εspresso».
Κυρία Δημητρίου, μεγάλο το πένθος σας. Σαν τη μάνα καμία. Πώς θα τραγουδήσετε στη σκηνή; Με το τραγούδι θα κάνετε την ψυχοθεραπεία σας; Ο ελληνικός λαός πνίγει με τον τραγούδι τον πόνο, έτσι δεν είναι;
Πιστεύω ότι χάνοντας τη μάνα σου έχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου. Η μάνα είναι αυτή που σε μεγαλώνει, που σε φροντίζει… Η λέξη «μάνα» τα λέει όλα. Η μάνα μου με ήθελε πάντα χαμογελαστή και ποτέ πικραμένη. Δεν στενοχωριέμαι αυτή τη στιγμή γιατί ξέρω πολύ καλά ότι εκεί που είναι είναι καλά. Ηταν ένας άγιος άνθρωπος, μια πολύ καλή ψυχή, μια πολύ καλή μάνα, και μπόρεσε και μεγάλωσε τρία παιδιά. Εγώ της έφτιαξα ένα πολύ ωραίο σπίτι, το καινούργιο της σπίτι που έχει τώρα, το οποίο είναι στολισμένο και έχει πάντα φως. Σε λίγο είναι τα τρίμηνα. Οταν φεύγω από τη σκηνή και πάω στο καμαρίνι, κάτι μου λείπει. Το χάδι, το φιλί της μάνας. Ελειψα αρκετό καιρό και είπα να λείψω παραπάνω… Είχα μια ανησυχία για τη μάνα μου και το συζητούσα με τη μάνατζέρ μου, τη Βάσω Καπώνη. Αισθανόμουν ότι η μάνα μου θα φύγει. Αισθανόμουν ότι δεν θα προλάβει να κάνει ούτε Πάσχα μαζί μας ούτε τη γιορτή της. Οταν λοιπόν ήμουν στην Barbarella και στο «J2US», πριν πάω, μπήκα στο δωμάτιο και την είδα με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια κλειστά, και τότε είπα ότι η μάνα μου «έφυγε». Η μάνα μου δεν «έφυγε» όμως, είναι κάθε μέρα δίπλα μου, με προστατεύει, με φροντίζει, με αγκαλιάζει και την αισθάνομαι πολύ ωραία… Οταν πω το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου, μη σας φανεί περίεργο να με δείτε να κλαίω… Είναι ένα τραγούδι που μιλάει για το δέσιμο της μάνας με την κόρη. Εύχομαι σε όλο τον κόσμο να είναι καλά, όμως μέσα μου δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα κάποια πράγματα… Οταν ήμουν στο «J2US», ήθελα να φύγω, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, ήταν πολύ άσχημο για εμένα αυτό που βίωνα και ήμουν με ένα χαμόγελο, ωραία ντυμένη, ωραία βαμμένη, ωραία χτενισμένη για να τραγουδήσω, αλλά ο κόσμος δεν μου έφταιγε σε τίποτα. Δεν το μπορούσα άλλο αυτό το πράγμα και είπα ότι έπρεπε να βρω το κουράγιο να σταματήσω γιατί ή θα κατέληγα σε νοσοκομείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν.
Πώς φύγατε από το «J2US», με τι συναισθήματα;
Ευχαρίστησα τους πάντες και βρήκα το κουράγιο κι έφυγα. Εφυγα όμως τελείως από τη νύχτα, τελείως από τη δουλειά μου, όχι μόνο από το «J2US». Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μπορείς να αντιμετωπίσεις έπειτα από τόσα χρόνια έναν τέτοιο θάνατο, αλλά βρήκα το κουράγιο και τη δύναμη να το αντιμετωπίσω. Και αισθάνομαι έτοιμη και δυνατή να βγω να τραγουδήσω, να χορέψω και να παίξω θέατρο. Μάλιστα, επανέρχομαι δισκογραφικά με ένα δυνατό ζεϊμπέκικο, με τίτλο «Το διαζύγιο», που κυκλοφορεί από την Panik Platinum. Τη μουσική υπογράφει ο σπουδαίος συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Χρήστος Νικολόπουλος και τους στίχους ο δικηγόρος Βασίλης Καπερνάρος.
Βγάζετε νέα τραγούδια και είναι πάντα το ένα καλύτερο από το άλλο. Αλήθεια όμως, ποιο είναι το επίπεδο του ελληνικού τραγουδιού σήμερα; Υπάρχει μια Αντζελα Δημητρίου σήμερα με μια τόσο γνήσια λαϊκή φωνή;
Η παλιά στόφα καλλιτεχνών δεν ξαναβγαίνει, ούτε τα παλιά τραγούδια. Δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν, αλλά τα τραγούδια πλέον κρατάνε έναν χρόνο το πολύ. Εμείς παλιά δουλεύαμε εφτά μέρες την εβδομάδα, είχαμε άλλη παιδεία στα μπουζούκια, είχαμε άλλο κόσμο… Αγαπώ πολύ τη νεολαία και όλα καλά και με τους τράπερ, όταν όμως ακούς όλα αυτά, λες ξαφνικά «να ακούσω και έναν Μητροπάνο, έναν Καζαντζίδη, μια Μαρινέλλα». Ολοι προσπαθούν με 2-3 τραγούδια να ηγηθούν ενός σχήματος. Εγώ στενοχωριέμαι γι’ αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν καλές φωνές, αλλά δυστυχώς το σύστημα είναι τέτοιο, που έχουν ισοπεδωθεί όλα.
Τι θα δούμε από το σχήμα σας στο 4711;
Τα πάντα! Θα δείτε σόου, θα δείτε μπαλέτα, πολλούς ωραίους τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Εγώ και η Ελντα έχουμε φτιάξει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχετε συνηθίσει να βλέπετε από την Αντζελα Δημητρίου. Μαζί διαλέξαμε κάποια συγκινητικά τραγούδια… Αχ, δεν θέλω να κλάψω τώρα… Γιατί έχω βάλει ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά που θεωρώ ότι πρέπει να ακουστεί, το «Νύχτα Γενάρη». Είναι ένα τραγούδι που πιστεύω ότι αγγίζει όλο τον κόσμο, γιατί όλοι έχουμε χάσει έναν δικό μας άνθρωπο. Εχω βάλει και ένα τραγούδι της Μελίνας και του Σπανουδάκη. Είμαι πολύ χαρούμενη και πάρα πολύ γεμάτη για να αρχίσω να δουλεύω.
