Δίνοντάς του κουράγιο νύχτα και μέρα για έναν ολόκληρο μήνα, όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Espresso», βρισκόταν στο πλευρό του σπουδαίου θεατρανθρώπου Γιάννη Μόρτζου, στο δωμάτιο της Εντατικής του Ασκληπιείου Νοσοκομείου στη Βούλα, ο πολυαγαπημένος ανιψιός της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Αιμίλιος (γιος του Αντώνη Βουγιουκλάκη), ο οποίος εκτελεί καθήκοντα διοικητή του νοσοκομείου, δείχνοντας μάλιστα ιδιαίτερη ευαισθησία για όλους τους καλλιτέχνες.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ο σπουδαίος 84χρονος ηθοποιός, πνευματικό παιδί του Καρόλου Κουν, αν και πάλεψε σαν λιοντάρι (έχοντας στο προσκεφάλι του και τη λατρεμένη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό, Γιούλη Ζήκου) για έναν ολόκληρο μήνα για να κρατηθεί στη ζωή, δεν τα κατάφερε και χθες το πρωί στις 11.30 έφυγε από τη ζωή, προδομένος από την καρδιά του. Την τραγική είδηση έκανε γνωστή η πρόεδρος του Ιδρύματος «Το σπίτι του ηθοποιού» Αννα Φόνσου, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.
Τον περασμένο Μάρτιο, με αφορμή τη συμπλήρωση διδασκαλίας 40 ετών στη ∆ραματική Σχολή Μαίρης Τράγκα και έχοντας στο πλευρό του τον επιστήθιο φίλο του και σπουδαίο χοροδιδάσκαλο ∆ημήτρη Ιβάνωφ, ο Γιάννης Μόρτζος είχε μιλήσει εφ’ όλης της ύλης στην «Espresso», σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.
Η συγκλονιστική κατάθεση ψυχής
«Εγώ είμαι Σαμιώτης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σάμο, και σπούδασα στο Γυμνάσιο της Σάμου. Σε ηλικία 18 ετών ήρθα στην Αθήνα. Οι γονείς μου ήταν δύο περίφημοι άνθρωποι και ευτύχησα να έχω δύο υπέροχους γονείς αγρότες. Εγώ μόλις τελείωσα το γυμνάσιο είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου “δεν με σηκώνει ο τόπος”. Μου έδωσαν την ευχή τους και έφυγα για την Αθήνα. Όταν ήρθα στην Αθήνα έμεινα στο σπίτι ενός θείου μου, στο Παγκράτι. Για να επιβιώσω έγινα εργάτης σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε ψυγεία. Το κουβάλημα πήγαινε σύννεφο» θυμόταν πριν από μερικούς μήνες για τα πρώτα του δύσκολα βήματα στην Αθήνα. «Είχα συμμαθητές τον Αγγελο Αντωνόπουλο, την Αθηνά Μιχαλακοπούλου και τον ∆ημήτρη Αστεριάδη. Μόλις μπήκα στη σχολή άλλαξε όλη μου η ζωή. Κατ’ αρχάς, άρχισα να διαβάζω με πάθος. Οταν, μάλιστα, γνώρισα τον Κουν, τον Λαζάνη, τον Χατζημάρκο, τον Κατσαδράμη γοητεύτηκα και έδωσα όλο μου τον εαυτό στην υποκριτική τέχνη» είχε αναφέρει, ενώ για τον Κάρολο Κουν είχε πει: «Ο Κουν δεν ήταν δύσκολος άνθρωπος. Ηταν άνθρωπος απαιτητικός και τελειομανής. Ηθελε να σε βλέπει να προχωράς. Αν έβλεπε ότι ήσουν στάσιμος, σε παράταγε και δεν ασχολούνταν περαιτέρω μαζί σου». Για τη μη συμμετοχή του στον ελληνικό κινηματογράφο ανέφερε: «Όσοι ήμασταν στο Θέατρο Τέχνης δεν είχαμε χρόνο για να κάνουμε κινηματογράφο. Όλη την ημέρα έπρεπε να είμαστε σε πρόβες και παράσταση. Άρα, δεν μας άφηνε καθόλου χρόνο. Κάποια στιγμή τόλμησα να κάνω κινηματογράφο. Μου είχε ζητήσει ένας παραγωγός να πάω στο Μικρό Χόλιγουντ, στην πλατεία Κάνιγγος. Πηγαίνω στο γραφείο του και αρχίζουμε την κουβέντα. Όλη την ώρα που συζητούσαμε εκείνος έβηχε και έφτυνε. Κάποια στιγμή τού λέω “είστε άρρωστος;” και μου απαντάει “όχι, από συνήθεια”. Σιχάθηκα και δεν ξαναπάτησα, και έτσι έχασα την ευκαιρία να κάνω και κινηματογράφο. Για κάποιες άλλες προτάσεις που είχα έπρεπε να αφήσω το θέατρο για να πάω να κάνω γυρίσματα εκτός Αθηνών, κάτι που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου. ∆εν με ενδιέφερε ποτέ να γίνω πλούσιος. Ήθελα απλά να βιοπορίζομαι αξιοπρεπώς και να νιώθω ήσυχος με τη συνείδησή μου ότι όσα έκανα τα έκανα σωστά στον επαγγελματικό μου τομέα. Γι’ αυτό και, όταν έφυγα από το Θέατρο Τέχνης, ασχολήθηκα εντατικά με την τηλεόραση. Η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά με το έργο “Χατζημανουήλ” νομίζω ότι έχει αφήσει εποχή. Από εκεί έβγαζα χρήματα και τα διοχέτευα στις θεατρικές μου δουλειές».
Ωστόσο, ανατριχίλα προκαλεί η αναφορά του για το πώς θέλει να τον θυμούνται όλοι μετά θάνατον: «Όσοι με έχουν δει στην Επίδαυρο με Αριστοφάνη έχουν γράψει τις καλύτερες κριτικές. Έχω πάει επτά φορές στην Επίδαυρο. Επίσης, νομίζω πως οι ρόλοι του Γιαννούλη Χαλεπά και του Ελευθέριου Βενιζέλου θα μείνουν στη μνήμη όσων με έχουν δει. Έχω παίξει συνολικά σε 130 θεατρικά έργα, οπότε αντιλαμβάνεστε πως όλοι οι ρόλοι ήταν για μένα κομμάτι της ψυχής μου. Σήμερα δεν είμαι ευτυχισμένος με την εποχή που ζούμε. Νομίζω πως, όπως πολλοί συμπατριώτες μου, περνάω και εγώ μια κρίση. Για το θέατρο η εποχή είναι πολύ μέτρια, και αυτό αρχίζει από τους συγγραφείς. Από τους παλιούς φίλους, μου λείπει ο Ηλίας Λογοθέτης, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Λίγο πριν πεθάνει τηλεφωνηθήκαμε και κάναμε όνειρα για να ανεβάσουμε μαζί μια παράσταση. Θέλαμε να κάνουμε μια σύμπραξη όλοι όσοι υπάρχουμε από το Θέατρο Τέχνης και να ανεβάσουμε Αριστοφάνη. Είχε τρελαθεί με την ιδέα και έκανε σαν τρελός για να συναντηθούμε και να αρχίσουμε πρόβες. Ηταν το όνειρό του αυτό. Και ξαφνικά μαθαίνουμε ότι πέθανε…».
