Μαθήματα ζωής από τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο δημοφιλής συνθέτης και τραγουδοποιός περιγράφει για πρώτη φορά, μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, τη γενναία μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Μπορεί η σοβαρή περιπέτεια της υγείας του να άρχισε στα μέσα του 2020, ο ίδιος, ωστόσο, επέλεξε να συνεχίσει κανονικά τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, δίχως να κάνει καμία απολύτως δημόσια αναφορά στον αγώνα που έδινε τότε για να κερδίσει τη ζωή του. Σήμερα, περίπου πέντε χρόνια μετά, μοιράζεται με τον κόσμο τα γεγονότα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνης της δύσκολης περιόδου, η οποία μάλιστα συνέπεσε με την πανδημία του κορονοϊού.
Ηταν κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου του ’20, την εποχή της πρώτης καραντίνας λόγω Covid-19, κι αφού είχε μόλις ολοκληρώσει τις επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις του με τον Μανώλη Μητσιά, στο Αλσος, όταν έμαθε τη διάγνωση. «Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Ετσι ξαφνικά; Οχι και τόσο ξαφνικά. Ολο γκούχου γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σας το λέω αυτό για να προσέχετε, να ‘χετε τον νου σας, κι αν -ο μη γένοιτο- σας συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός. Μου αφαίρεσαν μισό πνευμόνι κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που, όσο να ‘ναι, έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση, βασικά. Μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας» περιγράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του.
Δύο χρόνια μετά την επίσημη διάγνωση της νόσου και ενώ οι θεραπείες συνεχίζονταν, ο σπουδαίος καλλιτέχνης νόσησε με κορονοϊό. «Εκεί κατά την άνοιξη (2022) φαίνεται πως την πάτησα. Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μου ζήτησαν από την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μου ήταν δυνατό ν’ αρνηθώ… Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο νησί. Εγώ πάντα μάσκα φορούσα… Και μόλις γύρισα έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Φωνάξαμε γιατρό. “Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!” διέταξε. Είχα φορτωθεί με κορονοϊό. Ημουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα» γράφει.
Ενα βήμα πριν την Εντατική
Σε άλλο σημείο του βιβλίου, ο «Νιόνιος» θυμάται τις στιγμές στο νοσοκομείο. «Κάνανε σύσκεψη από πάνω μου οι γιατροί, μήπως πρέπει να μπω στην Εντατική λόγω δύσπνοιας, Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Μου βάλανε ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου και με πλάκωσαν στα φάρμακα, με μεγάλες δόσεις Lasix. Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα, πιτζάμες, σεντόνια, χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… Σαββόπουλος. Δεν γίνεται. Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τι έγινε και φώναξε και τις άλλες.
Ανέκφραστες και άψογες όλες τους: “Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε”. Να γδυθώ; Εβγαλα αμήχανος τις πιτζάμες. Με ελέγξανε. “Βγάλτε και τα εσώρουχά σας”. Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ενας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα. Κι όπως ήμουν έτσι ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σαν να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μου βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν. “Χρόνια πολλά” μου είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα».
