Η Ειρήνη Μερκούρη κάθισε στον καναπέ της εκπομπής «The 2night Show» και παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Η γνωστή τραγουδίστρια, μεταξύ άλλων, αποκάλυψε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να μείνει έγκυος και παράλληλα αναφέρθηκε στην πίστη της στο Θεό και στην άποψή της για τις αμβλώσεις.
Στην αρχή της συνέντευξης η Ειρήνη Μερκούρη αναφέρθηκε στην κόρη της και στον σύζυγό της: «Τη θηλάζω και είναι πάντα κοντά μου. Είναι 1 έτους η κόρη μου! Θεωρώ μεγάλη αμαρτία να κόψει μια γυναίκα τον θηλασμό γιατί είναι η ρίζα. Παίρνω και εγώ ζωή μέσα από αυτό! Με τον σύζυγό μου είμαστε 10 χρόνια παντρεμένοι».
«Είμαι πολύ καλά! Είναι ανθρώπινες οι καταστάσεις, είναι συνηθισμένες στη ζωή του ανθρώπου αλλά πάντα τα ξεπερνάμε. Δεν έμεινα εκτός λόγω της περιπέτειας υγείας μου. Από ένα σημείο και μετά ήταν επιλογή μου. Ήταν κάτι καθαρά επαγγελματικό που ήμουν εκτός. Αλλά μετά ήθελα να αφιερωθώ στην προσωπική μου ζωή» πρόσθεσε αμέσως μετά.
Στη συνέχεια, η γνωστή τραγουδίστρια αποκάλυψε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να μείνει έγκυος: «Το παιδί ήρθε με προσευχή στον Θεό και την Παναγία. Όταν είπα “το δικό σου να γίνει, όχι το δικό μου”, έγινε σε μια εβδομάδα. Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Ήθελα να το κρατήσω μέχρι να γεννήσω, να μην το πω σε κανέναν. Τη βάπτισα στην Παναγία της Τήνου! Η ζωή μου αρχίζει από τότε που αρχίζει η Δέσποινα, δεν θυμάμαι κάτι άλλο πριν. Νιώθω να γκρεμίζομαι μπροστά της. Η διαδικασία της καισαρικής είναι μια μαρτυρική διαδικασία και πρωτόγνωρη ειδικά για την πρωτάρα μητέρα. Εκείνη την ώρα γίνεται η προετοιμασία της επισκληριδείου και αυτό που έλεγα στον γιατρό και τη μαία μου, είναι ότι “μην και μου βάλεις τίποτα και κοιμηθώ, θέλω να δω το πρόσωπο της κόρης μου”. Και όταν βγήκε η Δέσποινα, δεν ήθελα κάτι άλλο από τη ζωή μου».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η Ειρήνη Μερκούρη θέλησε να τοποθετηθεί για τις αμβλώσεις: «Θα το πω σαν άνθρωπος να σταματάνε οι γυναίκες να κάνουν εκτρώσεις και να μη σκοτώνουν τα παιδιά τους. Θέλω να το πω όχι με κατάκριση. Μην το κάνετε, είναι ζωές όπως ήμασταν κι εμείς. Το λέω γιατί θα προκύψει κάποια στιγμή σαν ερώτηση. Οφείλω και πρέπει να το πω. Είναι δυνατόν να γίνει ποτέ ο φόνος δικαίωμα ή να γίνει νόμος; Παλιά με είχε ρωτήσει η Ελεονώρα να θα κρατούσα το παιδί ενός βιασμού κι είπα ναι, ότι και να με βίαζαν εγώ θα το κρατούσα και το ίδιο θα σου πω και τώρα. Ανέκαθεν ήταν αυτά τα πιστεύω μου και μακάρι να μην το κάνει ξανά καμία γυναίκα. Το λέω με ανθρώπινο πόνο. Δεν το κατακρίνω. Μακάρι να προσέχει να μην το κάνει. Θα παραμείνει το μεγαλύτερο έγκλημα στην ανθρωπότητα ο φόνος, για αυτό καταδικάζονται όταν σκοτώνουν. Ξαφνικά τον φόνο τον κάναμε δικαίωμα κι άμβλωση. Είναι φόνος. Θα ξεκαθαρίσω και θα βάλω την τελεία ότι ο φόνος δεν πρέπει να γίνει ποτέ δικαίωμα. Δηλαδή, δεν καταδικάζεται ο φόνος στην κοιλιά, αλλά από έξω καταδικάζεται».
