Η δική μου ιστορία είναι βαριά. Από εκείνες τις ανείπωτες που χάνεις τη μιλιά σου αρχικά αν σου συμβεί. Είμαι με τον άντρα μου 20 χρόνια, σχεδόν από παιδιά μαζί. Παντρεμένοι τα τελευταία δέκα χρόνια και έχουμε δύο παιδιά, δέκα και έξι ετών. Πριν από τρία χρόνια, σε κάποιες διακοπές μας, γνωρίσαμε ένα άλλο ζευγάρι που έκαναν και αυτοί οικογενειακές διακοπές στο ίδιο μέρος. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, ταιριάζαμε και εμείς και τα παιδιά μας από την αρχή. Αυτοί ζούσαν σε κοντινή πόλη από αυτή όπου μέναμε εμείς.
Τα επόμενα καλοκαίρια κλείναμε μαζί διακοπές, αφού η παρέα που κάναμε ήταν ιδανική. Τους χειμώνες αρχίσαμε, επίσης, να συναντιόμαστε οικογενειακά, όπως, επίσης, τους είχαμε φιλοξενήσει και σπίτι μας αρκετές φορές. Ολα κυλούσαν πολύ φυσιολογικά ή απλώς εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Οσο και αν τα σκέφτομαι τώρα, κατόπιν εορτής, πραγματικά δεν μου είχε περάσει από το μυαλό καθόλου μα καθόλου όσα θα μάθαινα παρακάτω. Η ζωή κυλούσε ομαλά. Μια μέρα η μικρή μας έπαιζε με το κινητό του μπαμπά και έρχεται και μου λέει: «Μαμά, δες, ο μπαμπάς με την τάδε σε φωτογραφία με ένα μωράκι αγκαλιά». Παίρνω το κινητό, βλέπω τη φωτογραφία και παθαίνω σοκ, μια που δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχαν μαζί σε αυτή τη φωτογραφία.
Ο άντρας μου μαζί με τη γυναίκα του άλλου ζευγαριού που κάναμε παρέα. Το βράδυ έπιασα τον άντρα μου, να μου δώσει εξηγήσεις. Ηταν έξαλλος που το παιδί είδες τις φωτογραφίες του και άρχισε να μου φωνάζει σαν τρελός. Αφού επέμεινα κι άρχισα κι εγώ να παθαίνω υστερία μού αποκάλυψε πως το παιδί αυτό το είχαν κάνει μαζί. Μαζί! Επίσης μου είπε πως έψαχνε τρόπο να μου το πει, γιατί θέλουν να ζήσουν μαζί και, αφού το έμαθα, έστω και έτσι, μου ζήτησε διαζύγιο. Τι να πρωτοδιαχειριστώ; Το ταμείο με τον εαυτό μου, που πιάστηκα τόσο κορόιδο; Τα παιδιά μου, που τραυματίστηκαν τόσο; Το ρεζίλι σε φίλους και γνωστούς; Την κατάρρευση της υγείας μου; Τον πέταξα έξω το ίδιο βράδυ και ψάχνω τρόπο να πάθω αμνησία και να πάω παρακάτω! Οποια βοήθεια ή πρόταση πώς πας παρακάτω από εδώ δεκτή. Σε ευχαριστώ που με άκουσες, Σούζη!
Απαντηση
Εγώ τώρα τι να πρωτοπώ! Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Είχα καιρό να έχω γράμμα που διαβάζοντάς το να βγω από τα ρούχα μου. Τι έχουμε πάθει οι άνθρωποι; Εχουμε σταματήσει εντελώς μάλλον να είμαστε άνθρωποι. Αρχικά μην τα βάζεις με τον εαυτό σου που ήσουν αφοσιωμένη στην οικογένειά σου, στη ζωή σου και εμπιστευόσουν τον άνθρωπό σου. Αυτό έλειπε να φταίμε κιόλας που πιστεύουμε και τιμάμε όσα χτίζουμε. Από ό,τι καταλαβαίνω, έγιναν όλα τόσο κρυφά και με τέτοια μαεστρία που πολλοί δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα. Οσα έγιναν χαρακτηρίζουν αυτούς και όχι εσένα. Αυτοί είναι αυτοί.
Δεν φταίμε εμείς επειδή κάποιοι αποφάσισαν να μη μας σεβαστούν. Οι συγκεκριμένοι δεν σεβάστηκαν τίποτα και κανέναν. Αν με ρωτάς, παρακάτω ούτε μεταξύ τους θα υπάρξει σεβασμός. Ο,τι έγινε είναι πολύ βαρύ. Ομως όλα ο καιρός τα γιατρεύει και αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Ολα περνάνε, μα τον Θεό περνάνε. Η αρχή είναι η δύσκολη, το τώρα που βρίσκεσαι μέσα στη δίνη εσύ και τα παιδιά σου. Καλό είναι να δεις κι εσύ και τα παιδιά σου κάποιον ειδικό, έναν ψυχολόγο, που θα δώσει καλύτερες απαντήσεις από αυτές που εδώ σου δίνω εγώ και κάπως θα βολευτεί πιο σωστά το τραύμα που δημιουργήθηκε. Μείνε δίπλα στα παιδιά σου, βρείτε τη νέα σας ζωή, παρακάτω πολύ πιθανόν να βρεις έναν τρόπο επικοινωνίας με τον πρώην σύζυγό σου και σε έναν χρόνο από τώρα όλα θα μοιάζουν πολύ μακριά.
Οσο για την εμπιστοσύνη σου που προδόθηκε τόσο, και αυτή ξαναχτίζεται. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι ευτυχώς. Ωστόσο, είναι αρκετοί σαν και αυτούς και, αν σε παρηγορεί, έχω ακούσει αρκετά τέτοια. Σκέψου πως γλίτωσες και τώρα ας τον φορτωθεί η άλλη. Τα ίδια θα κάνει και σε αυτήν, έτσι λένε οι νόμοι των ανθρώπινων συμπεριφορών και του σύμπαντος. Επειτα από χρόνια, επίσης, μην εκπλαγείς αν έρθει και σου ζητήσει να ξαναείστε μαζί. Κάτι τέτοιοι δεν σταματάνε ποτέ να σε εντυπωσιάζουν με την ξετσιπωσιά τους! Γλίτωσες, φίλη, γλίτωσες!
Σούζη Στεφανίδη
