Με εμφανή τη συγκίνησή του και σχεδόν βουρκωμένος, κοιτώντας το κοινό στα μάτια, στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Κυριακή το βράδυ, ο σπουδαίος Γιώργος Νταλάρας ακόμα μία φορά δεν έκρυψε τα συναισθήματά του για την Καίτη Γκρέυ, την απώλειά της αλλά και πόσο αυτή βοήθησε την οικογένειά του να σταθεί στα πόδια της.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Με ευλάβεια εκατοντάδες κόσμου άκουγαν τον σπουδαίο καλλιτέχνη να μιλάει για την «καλύτερη φωνή της Ελλάδας», προτού ο ίδιος ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο το περίφημο «Βουνό» που είχε γράψει ο πατέρας του στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και πρωτοτραγούδησε η σπουδαιότερη Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια Καίτη Γκρέυ.
Με μια μεγάλη παύση στον λόγο του, με χαμηλωμένα τα μάτια στην αρχή, ο Γιώργος Νταλάρας άρχισε να μιλάει για τον περίφημο πατέρα του Λουκά Νταράλα. «Ο πατέρας μου έφυγε νωρίς από τη ζωή, αλλιώς θα έγραφε πολλά ακόμα διαμάντια όπως αυτό. Η πρώτη ερμηνεύτρια στο περίφημο “Βουνό” ήταν η αείμνηστη Καίτη Γκρέυ, η καλύτερη φωνή της Ελλάδας. Με τεράστιες εκτάσεις φωνής και χρώματος» είπε συγκινημένος ο τραγουδιστής, με το κοινό να τον αποθεώνει και να τον καταχειροκροτά.
Η ιστορία της Καίτης Γκρέυ με τον Λουκά Νταράλα αρχίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν νεαρή κοπέλα εκείνη και ενώ έχει ήδη τραγουδήσει ένα τραγούδι το οποίο έγινε χαμός, ο μουσικοσυνθέτης τής εμπιστεύεται το «Βουνό». Ενα από τα πιο εμβληματικά ζεϊμπέκικα όλων των εποχών, το οποίο γράφτηκε για τους φυματικούς εκείνης της εποχής. Με το «Βουνό» η Καίτη Γκρέυ καθιερώνεται αμέσως στη συνείδηση του ελληνικού λαού και γίνεται το απόλυτο είδωλο. Οταν ο Λουκάς Νταράλας φεύγει από τη ζωή, η οικογένειά του περνάει δύσκολα.
Τη βοήθεια που της είχε δώσει ο σπουδαίος συνθέτης δεν την ξέχασε ποτέ και έτσι η ίδια αμέσως βρέθηκε στο πλευρό της οικογένειάς του παίρνοντας τον νεαρό τότε Γιώργο σε μια μπουάτ στην Πλάκα. Εκεί, ένα βράδυ τον βλέπει ο Μάτσας και έκτοτε ο Γιώργος Νταλάρας γίνεται το απόλυτο είδωλο για τη νεολαία της εποχής που μέχρι και σήμερα κρατάει τα ηνία της πρωτοκαθεδρίας. Μέχρι και το τέλος της ζωής της μεγάλης ερμηνεύτριας ο ίδιος δεν ξέχασε ποτέ ότι η Καίτη Γκρέυ άπλωσε τις «φτερούγες» πάνω από την οικογένειά του και τους φρόντιζε. Μάλιστα, όταν τον περασμένο Ιανουάριο η Καίτη Γκρέυ έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 100 ετών, ο ίδιος όχι μόνο βρέθηκε στην κηδεία της, αλλά και με μια ανάρτηση είχε αναγνωρίσει όχι μόνο τη σπουδαιότητα της φωνής της αλλά και τον χαρακτήρα της.
Είχε γράψει χαρακτηριστικά: «Καίτη Γκρέυ, η φωνή που ήταν ικανή να περιγράψει έναν ολόκληρο λαϊκό πολιτισμό. Το εύρος, το σπάνιο χρώμα της φωνής της, η απίστευτη τεχνική της, είναι μοναδικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά και πολλά από τα τραγούδια που τραγούδησε, ιδιαίτερα του Τσιτσάνη, την κάνουν ιστορική τραγουδίστρια. Από παιδί, για μένα και την οικογένειά μου, η Καίτη ήταν πάντα παρούσα. Με το “Βουνό” και τα “Ξένα χέρια” ήταν λυτρωτική και παρηγορητική. Αλλά και στη ζωή της ήταν ένα μυθικό πρόσωπο η Καίτη. Εζησε μια ζωή σαν παραμύθι, ένα σκληρό πονεμένο παραμύθι σαν κι αυτά που ζουν πολλοί από τους ανθρώπους του λαού μας. Ηθελε να είναι Κυριακή και ήταν Κυριακή. Οταν τραγουδάει η Καίτη Γκρέυ, όλοι, όλοι σωπαίνουμε».
