Μία συγκλονιστική αποκάλυψη έκανε η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου καλεσμένη της Λιλή Πυράκη στο youtube.
«Εμένα η ζωή μου ξεκίνησε σε ένα πλυσταριό, μέσα στη δικτατορία. Ήμουν προετοιμασμένη, γεννημένη για την απόλυτη αποτυχία. Γεννημένη από δύο γονείς φτωχούς ανθρώπους που πραγματικά παλεύανε στη ζωή. Που ‘ξέραν ότι δεν είχαν ιδιαίτερες δυνατότητες και προοπτικές. Μ’ αφήσανε λοιπόν στη γιαγιά μου σε ένα μικρό χωριό έξω στη Βόρεια Ελλάδα. Η μητέρα μου δούλευε στην υφαντουργία, ο πατέρας μου ήταν φαντάρος κάπου στον Έβρο. Πάρα πολύ δύσκολες εποχές. Και εγώ λοιπόν μεγάλωσα εκεί, για τρία χρόνια τουλάχιστον έζησα με τη γιαγιά μου που δεν ήξερε να διαβάζει. Δεν ήξερε να γράφει, αναλφάβητη γυναίκα, δεν είχε πάει στο σχολείο καν.
Εγώ ήμουν δύο, τρία, τέσσερα, πέντε τόσο. Και κατάλαβα λοιπόν πάρα πολύ νωρίς τι έρχεται βέβαια η γιαγιά μου με μεγάλωσε με παραμύθια. Αλλά τι παραμύθια, πονεμένα παραμύθια. Μου μιλούσε μόνο ποντιακά. Και με μεγάλωσε με όλες τις ιστορίες του ξεριζωμού από τον πόντο που αναγκαστήκαν να έρθουν να ξεκινήσουν με άδεια χέρια οι άνθρωποι. Μία μέρα έρχεται η μητέρα μου και ο πατέρας μου και με παίρνουνε και με πάνε Σουηδία. Είμαστε σε ένα τρένο τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι η Σουηδία, που είναι η Σουηδία. Εγώ απλά έκλαιγα γιατί έχασα τη γυναίκα που εγώ την αποκαλούσα μαμά, τη γιαγιά μου. Και έτσι λοιπόν μεγαλώνω στη Σουηδία.
Διαβάστε επίσης: Δείτε τη πανέμορφη κόρη της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου
Πρόσφυγες, μετανάστες, όλοι μες τη φτώχεια. Όλοι όμως με ένα όνειρο για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους, να κάνουν ένα restart. Και μέχρι που έμαθα Σουηδικά και ανακάλυψα ότι μας θεωρούσαν όλους αποτυχημένους. Μας περιγράφανε ως βάρος στην κοινωνία, ως παράσιτα. Μας περιγράφανε έτσι γιατί ήμασταν ξένοι, με πάρα πολύ άσχημο τρόπο και άσχημα λόγια, υποτιμητικά πολλές φορές. Δεν βλέπανε το πόσο βασανιζόμασταν. Να μάθουμε τη γλώσσα, να προσφέρουμε στην κοινωνία, να χτίσουμε τις ζωές μας.
Δέχτηκα κριτική και με κοτσομπολεύανε επειδή ήθελα να χαράξω τον δικό μου δρόμο. Ήμουνα και παιδί χωρισμένων γονιών και άκουγα γειτόνισσες να λένε στη μαμά μου πώς θα τα παντρέψεις αυτά τα τρία κορίτσια που τίποτα δεν έχουν και είστε και χωρισμένοι και τα λοιπά.
Εμένα δεν με ενδιέφερε καν ο γάμος. Δεν πίστευα ποτέ ότι η ζωή θα είναι ρόδινη, ήξερα ότι θα έπρεπε πραγματικά να βασανιστώ. Έπρεπε να πληρώσω το τίμημα για να κάθομαι σήμερα εδώ. Για μια μάνα είναι πολύ επίπονο να βλέπει το παιδί να δέχεται ρατσιστικές επιθέσεις ή που ήρθαν μασκαρεμένοι με όπλα στο σπίτι μου να με σκοτώσουν. Τη μαμά μου την τρομοκρατούσαν και προσπαθούσε όσο μπορεί να με υπερασπιστεί»,
