Ενα παιδί με αυτισμό έμεινε στο σπίτι του πάνω από οκτώ μήνες, έχοντας τεράστια άρνηση για τον έξω κόσμο, ένα φαινόμενο που ξεκίνησε μετά την έναρξη της σχολικής ένταξης του παιδιού.
Ο 11χρονος Χριστοφάνης άρχισε να βγάζει αρνητική συμπεριφορά προς τη διαδρομή για το σχολείο του εδώ και τέσσερα χρόνια. Η μητέρα του παιδιού, Ελίζα Καφίρη, μιλάει στη στήλη 4ΑμεΑ της «Espresso» και μας εξηγεί πώς το παιδί της άλλαξε από ήρεμο και συνεργάσιμο σε ένα παιδί που δεν έβγαινε καν από το σπίτι.
Κυρία Καφίρη, πότε ξεκίνησε το φαινόμενο της άρνησης του παιδιού προς το σχολείο του;
Εδώ και τέσσερα χρόνια. Φέτος δεν πήγε καθόλου σχολείο γιατί το παιδί δεν ήταν σε θέση να βγει από το σπίτι. Φοβόταν πως θα πάει πάλι στο συγκεκριμένο σχολείο και δυστυχώς γινόταν επιθετικό και προς εμένα, κάτι που ο μικρός μου ουδέποτε είχε.
Πιο μικρός είχε τέτοιες συμπεριφορές;
Ο Χριστοφάνης μου είναι ένα παιδάκι με αυτισμό, όμως ξεχωρίζει συμπεριφορές. Ηταν πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος, συνεργάσιμος και ήθελε παρέα και από τους μεγάλους και από τους μικρούς. Ολα άρχισαν όταν επέστρεψε μία ημέρα σπίτι και μου είπε την εξής φράση, «μου έχεις καταστρέψει τα δύο μου παιδιά και όλο το κοινωνικό μου περιβάλλον», που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να συντάξει και να σκεφτεί ο ίδιος, όμως κάνει ηχολαλία και αυτό με οδήγησε στο συμπέρασμα πως το άκουσε από κάποιον μεγάλο μέσα στο σχολικό περιβάλλον, γιατί δεν έμενε πουθενά αλλού μόνος του.
Εσείς πώς το αντιμετωπίσατε;
Απευθύνθηκα και στον δάσκαλο αλλά και στον διευθυντή του σχολείου, το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει απασχολήσει με πολλά ακόμα θέματα τη Δικαιοσύνη. Είναι ένα σύστημα που «εξυπηρετεί» πολύ κάθε δίκαιη αντίδραση των γονέων, κάθε καταπάτηση δικαιώματος των παιδιών και συνεχίζεται μέχρι σήμερα δυστυχώς.
Ο Χριστοφάνης πώς αντιδρούσε μέσα στην τάξη του; Οι δάσκαλοί του τον βοήθησαν να ηρεμήσει και να συντονιστεί στο σχολικό περιβάλλον;
Αυτό θα ήταν Θεού έργο, όμως έγινε το αντίθετο. Ο Χριστοφάνης πριν από τέσσερα χρόνια στο άκουσμα πως το πρωί θα πάει σχολείο άρχισε να χτυπιέται, να φτύνει, να μη δέχεται να φορέσει ρούχα και να ξαπλώνει στο πάτωμα. Φοβηθήκαμε κι εγώ και ο άνδρας μου. Απευθυνθήκαμε σε ψυχίατρο, πράγμα που μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί, και ξεκινήσαμε φαρμακευτική αγωγή στο παιδί. Ομως ούτε και τότε ηρέμησε. Στο άκουσμα της λέξης «σχολείο» το παιδί γινόταν αγρίμι. Και ρωτάω ευθαρσώς τους επιστήμονες, το κράτος, τους λογικούς ανθρώπους να μου απαντήσουν τι θα έκαναν στη θέση μου, ποιον θα πίστευαν, τους «εκπαιδευτικούς» ή το ίδιο τους το παιδί που άλλαξε χαρακτήρα και συμπεριφορά στο άκουσμα της λέξης «σχολείο» και που δεν είχε δυνατότητα να μιλήσει και να μου πει τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα, πίσω από τις κλειστές πόρτες του σχολείου. Πίστεψα το παιδί μου, γιατί μέσα από την ηχολαλία που κάνει ο αυτισμός μπορούσα να καταλάβω τι άκουγε το παιδί και γιατί είχε αυτές τις αντιδράσεις.
Το παιδί σας πότε αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο;
Το παιδί μου αναγκάστηκε να σταματήσει να ζει και μαζί του και όλη μας η οικογένεια, γιατί ένα παιδί που δεν ξεκολλάει από το κρεβάτι του γιατί φοβάται πως θα το πας σχολείο και κάθε φορά που πας να το ντύσεις χτυπιέται, φτύνει και κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο. Δεν ζει γιατί ο φόβος έχει μαυρίσει την ψυχή του. Αυτό συνέβη στο παιδί μου και σε πόσα παιδιά ακόμα δεν φαντάζεστε. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ούτε στα «τυπικά» αλλά ούτε και στα «εδικά» σχολεία που υποτίθεται πως θα έπρεπε οι δάσκαλοι να είναι ακόμα πιο ευαισθητοποιημένοι, και, ναι, υπάρχουν και καλοί, αλλά το «σύστημα» των υπολοίπων που τους βολεύει το ότι δεν μιλάνε τα περισσότερα παιδιά τούς «καταπίνει» και τα θύματα είναι και τα παιδιά μας, αλλά και ολόκληρη η οικογένεια.
Ο φόβος του για το σχολείο τον έφερε πίσω στην καθημερινότητά του;
Το παιδί μου σταμάτησε να πηγαίνει οπουδήποτε σιγά σιγά. Δεν καταφέρναμε να τον πάμε ούτε θεραπεία ούτε βόλτα ούτε στον γιατρό ούτε σε αθλητικές δραστηριότητες, έμενε μόνιμα στο κρεβάτι με φόβο μην τυχόν και βρεθεί στο σχολείο. Αποτέλεσμα αυτής της άρνησης ήταν να μην μπορέσουμε να κάνουμε ειδικές θεραπείες, να μην μπορούμε ούτε εγκεφαλογράφημα να του κάνουμε, ούτε ΚΕΠΑ να περάσει ήρεμος. Τον πήγαμε σηκωτό και εγώ ήμουν γεμάτη σημάδια παντού από τον φόβο του. Εχανα το παιδί μου και δυστυχώς κανένας δεν αναγνωρίζει πώς το σχολικό περιβάλλον στο συγκεκριμένο σχολείο τού προκάλεσε αυτή τη ζημιά.
Πώς είναι σήμερα το παιδί σας;
Επιτέλους κατάφερα να του πάρω κατ’ οίκον διδασκαλία. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει είναι να έχει το υπουργείο Παιδείας ανοιχτά αυτιά γιατί καταστρέφονται παιδιά και τα παιδιά ΑμεΑ όταν πληγωθούν η πληγή δεν κλείνει ποτέ. Το παιδί μου, ακόμα και 100 χρονών να πάει, στο άκουσμα της λέξης «σχολείο» θα γίνεται αγρίμι. Μου το κατέστρεψαν οι δάσκαλοι και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν θα καταφέρει ποτέ να βρει το δίκιο του, όπως και πολλά ακόμα παιδιά ΑμεΑ.
