Μια συγκλονιστική αποκάλυψη έκανε για πρώτη φορά η Μαρίνα Καλογήρου αφήνοντας άφωνη την Αθηναΐδα Νέγκα.
Η ηθοποιός καλεσμένη της εκπομπής «Καλύτερα αργά» αποκάλυψε πως από τα τέσσερα χρόνια της κακοποιούνταν σεξουαλικά από φιλικά πρόσωπα της οικογένειάς της.
«Εγώ είμαι ένα κακοποιημένο παιδί, έχω περάσει πολύ άσχημα στην παιδική μου ηλικία οπότε μπορεί να “τραβάω” αυτούς τους ανθρώπους» είπε. Με την παρουσιάστρια να προσπαθεί να καταλάβει τι εννοεί η ηθοποιός. «Υπάρχουν πολλές μορφές κακοποίησης», της σχολίασε με τη Μαρίνα Καλογήρου να απαντάει: «Εγώ έχω απ’ όλες».
Έχεις μιλήσει ποτέ για αυτό. Έχεις κάνει κάτι γι’ αυτό;
«Να σου πω την αλήθεια μέχρι πάρα πάρα πολύ πρόσφατα νόμιζα ότι δεν μου έχει αφήσει τίποτα αυτό το πράγμα, ότι το έχω ξεπεράσει. Επειδή έχω κάνει και 200 χρόνια ψυχοθεραπεία, ότι έχω δουλέψει πολύ.. Φαινόταν σαν να είμαι εντάξει, σαν να το έχω τακτοποιήσει. Και πρόσφατα κατάλαβα ότι όχι απλώς δεν το έχω τακτοποιήσει αλλά ότι μου έχει αφήσει μέσα μου έναν κακοποιητή, έναν θύτη που τον κουβαλάω μέσα μου και δεν το ήξερα»
-Ένας ήταν ο κακοποιητής;
«Ήταν 4. Από τα 4 μέχρι τα 14»
-Είπες όλες τις μορφές κακοποίησης…
«Ναι, ψυχολογική και σωματική, αυτό δεν εννοείς;»
-Δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Μήπως ήταν και σημείο των καιρών, δηλαδή παλιότερα τρώγαμε ξύλο και δεν καταλαβαίναμε ότι αυτό είναι κακοποίηση…
«Εμένα ήταν σεξουαλική κακοποίηση. Συνέβαινε και για μένα ήταν δεδομένο… Από τεσσάρων ετών από 4 διαφορετικούς άντρες, ο ένας κατ’ εξακολούθηση…»
-Το είπες αυτό στους γονείς σου;
«Πολύ αργότερα».
-Ξέρουν τα παιδιά που κακοποιούνται σε πολύ μικρή ηλικία ότι αυτό…
« Δεν το ξέρουν. Κι εγώ όταν συνειδητοποίησα πόσο κακό μου έχει κάνει, πολύ πρόσφατα ξαναλέω και άρχισα να το λέω, να το βγάζω από μέσα μου, να το λέω ανοιχτά και να μην ντρέπομαι μου είπαν πολλοί άνθρωποι ότι τους έχει συμβεί και σε εκείνους. Πιστεύω ότι τα κοριτσάκια που κακοποιούνται είναι πάρα πολλά».
-Έμεινες μόνη σου με έναν κακοποιητή, ως μαμάδες είναι και δύσκολο να το φανταστούμε.. Ήταν κάποιος που σε πρόσεχε, φίλοι της οικογένειας;
«Φίλοι της οικογένειας και συγγενείς ήταν. Οι δύο ήταν φίλοι και οι δύο ήταν συγγενείς…»
-Πίστευες ότι κάνεις κάτι εσύ και το προκαλούσες;
«Ε, όχι…»
-Το αντιλαμβανόσουν ως κάτι κακό όμως;
«Ήμουν μικρό παιδάκι, τότε άρχιζα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο… Σκεφτόμουν ότι αφού αντέχω…»
-Σου είχαν πει να μη μιλήσεις…
«Δεν το θυμάμαι να μου το λένε. Μπορεί… Εγώ θυμάμαι μόνο να αντέχω απλώς…Πριν έναν μήνα το κατάλαβα πλήρως.. ότι έχω εισρπάξει κακοποίηση και το έχω μέσα μου»
Το είχες μπλοκάρει;
«Όχι. Πίστευα ότι δεν μου έχει αφήσει τίποτα κακό…Για να επιβιώσω τότε έκανα ταύτιση με τους θύτες»
-Υπάρχουν αυτοί οι θύτες στο οικογενειακό σου περιβάλλον;
«Όχι, δεν βλέπω κανέναν πια από αυτούς».
-Δεν υπάρχει μέσα σου η διάθεση της εκδίκησης, Να πας να τους βρεις -γιατί ως εγκλήματα δυστυχώς παραγράφονται- αλλά να τους πεις είμαι το κοριτσάκι που κακοποίησες σεξουαλικά…δεν είχες ποτέ αυτό τη διάθεση;
«Ποτέ εννοείς; Αυτόν τον ένα μήνα που έχω καταλάβει τι μου έχει συμβεί… Όχι ποτέ. Νευρίασα πάρα πολύ. Το βρήκαμε κατά λάθος με την ψυχοθερπεύτριά μου… Ξαφνικά κατάλαβα ότι λέω ψέματα και στον ίδιο μου τον εαυτό και ωραιοποιώ τα πράγματα. Και μέσα από αυτό καταλάβαμε ότι ζούσα μια φριχτή κατάσταση που έκανα πως δεν τη ζούσα κι έφτιαξα έναν δικό μου ωραίο κόσμο για να σκεπάζω αυτό το κακό που είναι μέσα μου. Ταυτίστηκα με τον θύτη μου δεν ήμουν πια το θύμα και έχω έναν κακοποιητή μέσα μου. Τον οποίο καθόλου δεν αντέχω και προσπαθώ κάθε φορά να τον νικάω»
-Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο…. Καλά έκανες και το είπες… Σε έκανε υπερπροστατευτική με τον γιο σου αυτό;
«Όχι, καθόλου, αφού το είχα θάψει μέσα μου. Τώρα κάνω τρεις φορές την εβδομάδα ψυχοθεραπεία γιατί δεν αντέχω. Το έχω βρει και θέλω να τα αλλάξω όλα. Θέλω να τα μεταμορφώσω»
-Παραμένεις όμως ένα πολύ φωτεινό άτομο…
«Σου εξήγησα γιατί. Γιατί πέφτω με τα μούτρα στο φως μπας και τον κρύψω αυτόν….Και τον κρύβω τόσα χρόνια»
–Κέφι έχεις να κάνεις πράγματα;
«Ναι, έκανα κάτι φανταστικές διακοπές στην Τήνο. Ήμουν κάθε μέρα στην Παναγία… Στην εκκλησία… κλάμα, κλάμα… γίνεται συνέχεια μια τεράστια δουλειά μέσα μου».
-Είναι ανακουφιστικό το κλάμα στην εκκλησία;
«Πάρα πολύ. Μου είπε κι ένας φίλος μου κάτι πάρα πολύ ωραίο. Να πάω στην εικόνα και να της μιλήσω σαν να είναι η μητέρα μου…Και δεν φαντάζεσαι…».
