Ο Νίκος Κουρής σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στο ψέμα στη ζωή του, στον γιο του αλλά και στη μητέρα του.
Ο ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Harper’s Bazaar» και μίλησε για όλα.
Μιλάμε για «ζωτικά ψέματα», δηλαδή αναγκαία για να ζούμε;
Όλοι λέμε ψέματα στον εαυτό μας όσο μας πείθουν. Εγώ για χρόνια έλεγα πάρα πολλά. Τα τελευταία τρία χρόνια — ναι, τόσο πρόσφατα — άρχισα να τα ονομάζω και να τα αγαπώ ως κομμάτια μου. Πια δε με πείθουν. Θεωρώ βλακεία να λες «ξέρω». «Ξέρω ποιος είμαι, τι κάνω, πού πάω…» Όχι, δεν ξέρω. Ξεκινάς να βρεις την αλήθεια με το παιδί σου, τους ανθρώπους που αγαπάς, τον άντρα σου, τη φίλη σου, το φίλο σου. Διορθώνεσαι, ζητάς συγγνώμη. Κάθε λίγο λες «συγγνώμη, λάθος». Και το εννοείς. Τι εννοώ: δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό. Δεν ξέρω. Συγγνώμη, δεν ξέρω. Δεν είμαι κύριος του εαυτού μου τόσο. Όποιος νομίζει ότι είναι κύριος του εαυτού του, τόσο correct, τόσο σίγουρος, είναι τυφλός.
Πιστεύετε στη συγγνώμη;
Πιστεύω στη συγγνώμη που σημαίνει «δε θα το ξανακάνω», όχι «συγχώρεσέ με».
Ποιος είναι ο πιο καθοριστικός άνθρωπος στη ζωή μας;
Η μάνα.
Πιο πολύ από τα παιδιά μας;
Νομίζω ότι δεν έχω μεγαλώσει. Νιώθω παιδί, απλά δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου, επειδή έχω έναν γιο, τον Πέτρο, δε μου το επιτρέπω να νιώθω έτσι όταν είμαι μαζί του. Τώρα που μεγάλωσε του εξήγησα ότι κάποια πράγματα τα κάνω επειδή μπαίνω στη θέση του, δεν θέλω να συμβεί ό,τι συνέβη σ’ εμένα. Είμαι τρυφερός και ό,τι έκανα ήταν για να τον προστατέψω. Ήμουν υπερβολικός σε κάποια πράγματα μόνο και μόνο από αγάπη, για να μην πάθει αυτό που έπαθα εγώ. Όμως, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Εγώ είμαι τρύπιος και του το φόρεσα. Του ζήτησα συγγνώμη. Είναι άπειρες οι φορές που έχω νιώσει ότι εγώ είμαι το παιδί, ότι είμαι πιο παιδί από τον Πέτρο.
Το θέμα είναι να κάνεις εσύ τη δουλειά με τον εαυτό σου, διαφορετικά δεν μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου. Η παιδική σου ηλικία είναι αθεράπευτη, ανίατη. Το θέμα δεν είναι να λύσεις κάτι, αλλά να την αγαπήσεις και μαζί να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να το μοιραστείς με το παιδί σου όταν μεγαλώσει. Προσπαθώ να μην είμαι τόσο ενοχικός.
