Η Ελένη Κοκκίδου καλεσμένη της εκπομπής «Καλύτερα αργά» αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια και στους γονείς της.
«Ήμουνα από μία αστική οικογένεια, η οποία έβλεπε την καλλιτεχνία ως κάτι που είναι ένα εφόδιο για μια γυναίκα. Όχι για να το συζητάει, αλλά για να κάνει τραπέζια, να καλεί τους φίλους, να παίζει πιάνο, να τραγουδάνε όλοι μαζί. Εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγούδαγα, και λέγανε οι φίλες της μαμάς ότι η Ελένη πρέπει να γίνει τραγουδίστρια. Και η μαμά άλλαζε 58 χρώματα.
Η τέχνη ήταν κάτι που πήγαινε μαζί με μια αστική ζωή που θα δημιουργούσε μια ωραία οικογένεια, με παιδιά που θα γινόντουσαν δικηγόροι, γιατροί. Εγώ όμως ήμουνα καλλιτέχνης, γεννημένη καλλιτέχνης. Δεν θα μπορούσα να ζω αλλιώς. Ήμουνα ένα δυστυχισμένο παιδί. Πολύ χαρούμενο, γιατί είχα πολλή αγάπη, αλλά πολύ δυστυχισμένο εσωτερικά, γιατί ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ανθρώπους που να μου δείξουνε τον δρόμο.
Γι’ αυτό και οι φίλοι μου ήτανε πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου και να βρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να βρω μια λύση ύπαρξης στη ζωή μου».
