Οι κρατούμενοι, μέλη της θεραπευτικής κοινότητας ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, μετά την ολική καταστροφή του Σεπτεμβρίου εκθέτουν εκ νέου τα έργα τους.
Η τραγική εμπειρία της ολοσχερούς καταστροφής της θεραπευτικής κοινότητας ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012, κατά τη διάρκεια εξέγερσης των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού, συγκλόνισε τα μέλη της. Το πλήγμα ήταν συντριπτικό… Ομως, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, κατάφεραν να μείνουν ενωμένοι σαν μια γροθιά και πιο αποφασισμένοι από ποτέ να διεκδικήσουν την αποκατάσταση του χώρου τους και το δικαίωμά τους σε αξιοπρεπείς συνθήκες απεξάρτησης.
Ετσι, με μοναδικό καμβά τους καμένους τοίχους της κοινότητας, με σύμμαχό τους τη φαντασία και με συμπαραστάτη στο έργο τους τον εικαστικό Μανώλη Χάρο, έπιασαν δουλειά και μεταμόρφωσαν το «σημείο μηδέν» της καταστροφής σε ένα ζωντανό εργαστήρι δημιουργίας και ελπίδας. «Πατώντας» πάνω στους μαύρους από τα σημάδια του καπνού και της φωτιάς τοίχους, δημιούργησαν εξαιρετικές τοιχογραφίες με μοναδικό στόχο να εκπέμψουν ένα ισχυρό μήνυμα, επίκαιρο στην Ελλάδα της κρίσης… Ενα μήνυμα για τις δυνατότητες αναγέννησης και ελπίδας των ανθρώπων με μεγάλα ψυχικά αποθέματα όταν αποφασίζουν να αλλάξουν ζωή, μέσω της θεραπευτικής και απελευθερωτικής λειτουργίας της τέχνης.
Στη συνέχεια, ο Μανώλης Χάρος, που είχε και την επιμέλεια του εγχειρήματος, φωτογράφισε και επιμελήθηκε την ψηφιακή επεξεργασία και αναπαραγωγή των τοιχογραφιών σε 70 έργα. Ολα αυτά παρουσιάζονται στην έκθεση «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία» που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Αποθήκη, Πειραιώς 260.
«Μια ιδέα του υπεύθυνου της κοινότητας Βαγγέλη Κυργέτσου αποτέλεσε το έναυσμα για να εκφράσουμε τη δημιουργικότητά μας» αναφέρουν χαρακτηριστικά τα μέλη της κοινότητας που συμμετείχαν στο εγχείρημα και τονίζουν: «Κοιτάζοντας συγκλονισμένοι τα σημάδια της φωτιάς και του καπνού πάνω στους τοίχους της κοινότητας, αρχίσαμε με τα μάτια της ψυχής μας να αναγνωρίζουμε σκιές και μνήμες του προσωπικού μας παρελθόντος και ξεκινήσαμε με μικρές γραμμές να δημιουργούμε μορφές και σχήματα με την καλλιτεχνική καθοδήγηση του ζωγράφου Μανώλη Χάρου. Οι καμένοι τοίχοι της κοινότητας έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο προσπαθήσαμε αγωνιωδώς να κραυγάσουμε τη θέλησή μας για ζωή και την ανάγκη μας να στείλουμε στην κοινωνία το μήνυμα ότι η απελευθέρωση από τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης είναι δύσκολη αλλά δυνατή. Πιο ισχυρή από την καταστροφική πυρκαγιά είναι η θέλησή μας για καθαρή ζωή»!
Η καμένη γη γίνεται έδαφος έμπνευσης και δημιουργίας
Τα ερείπια της πυρκαγιάς έγιναν χώρος αναστοχασμού, σκέψης, φαντασίας, αντίληψης και πράξης εικαστικής, καλλιτεχνικής, πολιτισμικής, σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη Ντένη Ζαχαρόπουλο που συμπληρώνει: «Οι σημειώσεις και οι φωτογραφίες των παιδιών αυτών προσφέρονται στον καθένα και προσφέρουν αυτοσυγκέντρωση και προσοχή σε ό,τι περιβάλλει τη ζωή όσων έμεναν και μένουν εκεί. Εκφράζουν συνολικά τη συλλογική ελπίδα που μετατρέπει την καμένη γη σε πρόσφορο χώμα έμπνευσης, μοιρασιάς, δημιουργίας, αυτογνωσίας και πολιτισμού. Με βαθιά συγκίνηση είδα το έργο αυτό και είμαι σίγουρος πως συνιστά μια σπάνιας ποιότητας τοιχογραφία της ανθρώπινης ψυχής και ό,τι πιο πολύτιμο και αγαπητό κρύβει μέσα της. Αποκαλύπτεται στα μάτια μας σαν μια απροκάλυπτη έκφραση αγάπης για τη ζωή και πίστης στην ελπίδα που τη θρέφει και τη θεμελιώνει. Το συναίσθημα αυτό που μας μεταδίδει και η ελπίδα που γεννά είναι ό,τι πιο καίριο και επείγον μήνυμα στην εποχή μας».
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΞΙΩΤΗΣ – ΦΩΤ.: ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΤΟΥΛΟΓΕΝΗΣ
