❱❱ Κραυγή απόγνωσης της Μαρίας Ξενουδάκη προς την Κονιόρδου για το «Αντιθέατρο»
❱❱ Η ηθοποιός και σκηνοθέτις είχε ξανακάνει απόπειρα αυτοκτονίας Από τον
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
«Αν κλείσει το “Αντιθέατρο” θα πεθάνω… Κυριολεκτώ! Αν δεν πάρω χρήματα, θα φτάσω στα άκρα…» προειδοποιεί η Μαρία Ξενουδάκη, η οποία 39 χρόνια μετά τη δημιουργία του δικού της θεατρικού χώρου νιώθει την οικονομική… ασφυξία -περισσότερο από ποτέ– να απειλεί την επιβίωσή του.
«Θέλω να ενδιαφερθεί το υπουργείο Πολιτισμού και συγκεκριμένα η κυρία Κονιόρδου να μου δώσει τις επιχορηγήσεις που δεν πήρα ποτέ και αναμφισβήτητα ξεπερνούν τα 100.000 ευρώ» αναφέρει η ηθοποιός, 
σκηνοθέτις και ποιήτρια, η οποία πριν από τρία χρόνια φιλοξενήθηκε ξανά στο πρωτοσέλιδο της «Espresso», με αφορμή την απόπειρα αυτοκτονίας της.
«Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις φτάνω, ύστερα από μια ενδογενή κρίση που δεν ελέγχεται από το νοητικό πεδίο μου» μας λέει και παραδέχεται ότι από τότε παίρνει αντικαταθλιπτικά. «Αλλά δεν κάνω κατάχρηση» αναφέρει και συνεχίζει: «Ανάμεσα σε αυτά παίρνω κι ένα πιο βαρύ φάρμακο, μία φορά την εβδομάδα, που το έπαιρνε κι ο Μάικλ Τζάκσον και το οποίο μάχεται την τάση για την αυτοκτονία».
Ο χαμός του συντρόφου της
Τον Μάιο του 2014 η Μαρία Ξενουδάκη αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της καταναλώνοντας μεγάλη ποσότητα χαπιών.
Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε τότε η ίδια μέσα από τον λογαριασμό της στο facebook, προέβη σε αυτή την απονενοημένη πράξη λέγοντας ότι «δεν έχω κανέναν» ύστερα από τον χαμό του πολυαγαπημένου συντρόφου της Αρη Τασούλη, ο οποίος ήταν το στήριγμά της και ο συνοδοιπόρος της στη ζωή και την τέχνη. Η ηθοποιός, η οποία πάντα έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο, σε ραδιοφωνική συνέντευξή της δύο χρόνια πριν από την απόπειρα είχε τονίσει ότι βρισκόταν σε ακραίο σημείο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι περνάει πολύ δύσκολα και βάλλεται από το σύστημα – ειδικά μετά την απουσία του συντρόφου της.
Σήμερα, και ύστερα από όλα τα… τείχη που υψώθηκαν μπροστά της, η Μαρία Ξενουδάκη ετοιμάζεται να ανεβάσει ακόμα μία πρωτοποριακή παράσταση στον θεατρικό χώρο της, που πλέον φιλοξενείται στου Ψυρρή.
«Τον Νοέμβριο θα ανεβάσω το έργο “Ακου, ανθρωπάκο” του Βίλχελμ Ράιχ, που το είχα ξανακάνει πριν από 10 χρόνια και είχε μεγάλη επιτυχία» μας λέει η σπουδαία καλλιτέχνις, η οποία στο «Αντιθέατρό» της έχει ανεβάσει περισσότερα από 40 έργα του παγκόσμιου ποιοτικού ρεπερτορίου, όπως είναι τα έργα των Μπέκετ, Πίντερ, Φασμπίντερ, Στρίντμπεργκ, Ιψεν, Αραμπάλ, Μαρκησίου ντε Σαντ, Ντάριο Φο.
«Ο Ντάγκρεντ Ιψεν, εγγονός του Ερρίκου Ιψεν, με είδε σε μια παράστασή μου στη Νορβηγία -έχω κάνει σκηνοθεσία στη Σουηδία, στη σχολή του Ινγκμαρ Μπέργκμαν- και μου είπε “αν ζούσε ο παππούς μου θα ήταν ευτυχής με αυτή την παράσταση”» αναφέρει.
Η εξπρεσιονιστική θεατρική ματιά της σόκαρε ανέκαθεν, αλλά συγχρόνως για τους γνώστες του είδους το «Αντιθέατρό» της είναι ένα θέατρο υψηλής αισθητικής και σπάνιας πρωτοπορίας για τα ελληνικά δεδομένα. Και η Μαρία Ξενουδάκη το γνωρίζει πολύ καλά, γι’ αυτό και είναι αποφασισμένη να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του!
Η ζωή της μέσα στα νεκροταφεία!
Η Μαρία Ξενουδάκη είναι μια καλλιτεχνική προσωπικότητα μεγάλου βεληνεκούς, που οι λέξεις «πρωτοποριακή», «διαφορετική», «ιδιαίτερη» φαντάζουν λίγες στην προσπάθειά μας να τη σκιαγραφήσουμε. Αλλωστε, από την παιδική ηλικία της ακόμη έμαθε να ζει διαφορετικά από τα άλλα παιδιά.
«Από τα επτά μου χρόνια άκουγα Βάγκνερ και μυήθηκα σ’ αυτό από τον πατέρα μου, που αγαπούσε την κλασική μουσική. Θα έλεγα ότι και οι δύο γονείς είχαν μια… ποιητική συμπεριφορά προς τον έξω κόσμο. Δεν ήταν αντικοινωνικοί, αλλά ο τρόπος που σκέφτονταν και αντιδρούσαν δεν κόλλαγε με τον περίγυρο κι έτσι, με κάποιον τρόπο, είχαμε απομονωθεί» εξομολογείται στην «Espresso» και συνεχίζει με λεπτομέρειες από τα παιδικά της χρόνια, που σοκάρουν: «Μια εποχή που δεν είχαμε λεφτά και ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να μείνουμε σε πολυκατοικία μάς πήγε να μείνουμε σε ένα νεκροταφείο μιας επαρχιακής πόλης» αναφέρει. Τελικά η οικογένεια Ξενουδάκη δεν έμεινε σε νεκροταφείο, αλλά συνήθιζε να πηγαίνει συχνά εκεί για βόλτα!
«Ο πατέρας μου ξάπλωνε στο μάρμαρο ενός τάφου για να κοιμηθεί κι εγώ με τους αδελφούς μου παίζαμε μπάλα, με τις νεκροκεφαλές που βρίσκαμε στα ανοιγμένα κενοτάφια, και ξιφομαχία με τα κόκαλα των νεκρών…» λέει χαρακτηριστικά και εξηγεί την αλλόκοτη προτίμηση του μπαμπά της. «Μας ξεναγούσε στους τάφους και μας έλεγε “αυτοί που βλέπετε είναι καλύτερα από εμάς, γιατί μπορεί τα κόκαλά τους να είναι εδώ, αλλά το πνεύμα τους είναι κάπου αλλού, πολύ καλύτερα”».
