❱❱ Σε αντίθεση, ο Λάλος παίζει εξαιρετικό «Τάβλι» στην ΑποθήκηΠώς το έλεγε η αγαπημένη μου αοιδός, η Αννούλα η Βίσση; (Φίλες δεν ήμασταν ποτέ, αλλά την παρεούλα την έχουμε κάνει… μεταπολεμικά.) «Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο, η ελπίδα μου κρεμάστηκε, σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε βουβό…»
Κάπως έτσι περιμένουν οι κυρίες του ταμείου πάνω από τα τηλέφωνα στης Ζέτας (Μακρυπούλια) τα λημέρια… Καλά, μη φανταστείτε ότι το θέατρο είναι άδειο, αλλά οι φιλενάδες μου έχουν δεχτεί άπειρα τηλεφωνήματα για προσκλήσεις για να κατηφορίσουν από τα βόρεια στο κέντρο. Αυτό το παιδί δεν έμενε στα ταπεινά συριζαίικα; Τι την ήθελε την ελαφρά κουλτούρα;
Το πιο τραγικό δε είναι ότι λίγα μέτρα πιο δεξιά η Ελένη Γκασούκα διώχνει κόσμο με τη «Βούβα». Είδες ο πιτσαδόρος;
Τα λέω εγώ, η πολλή γνώση του θεάτρου γυρίζει τ’ ανάποδα, ενώ ο ατζαμής είναι σαν τον τυχεράκια στο τάβλι…
Μιλώντας για τάβλι, πήγα στην παράσταση του Δημήτρη Λάλου. Το αγόρι το γνωρίζω και μ’ αρέσει και πολύ. Ταλαιπωρήθηκε στην Επίδαυρο με τον Τσακίρη στον Οιδίποδα, αλλά χτίζει σοβαρή καριέρα και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Το «Τάβλι» το είδα στην Αποθήκη, έχει εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ ωραία σκηνικά και αξίζει τον κόπο για όσους αγαπούν το θέατρο διαλόγων.
