❱❱ Ο Γιάννης Βούρος μιλάει για τα ανέμελα παιδικά χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια, την ΑΕΚ, τους γιους του και την ταινία «1968»
❱❱ Από τη δημοσιογραφία και τον αθλητισμό μεταπήδησε στην ηθοποιία, ενώ κάθισε και στα έδρανα ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Από την
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Εχει υπάρξει αθλητής της ΑΕΚ και πολιτικός ρεπόρτερ – ιδιότητές του που πολλοί αγνοούν. Καταξιώθηκε, ωστόσο, ως πρωταγωνιστής, μεταφραστής, συγγραφέας, σκηνοθέτης και παραγωγός σπουδαίων θεατρικών έργων! Κάπου ανάμεσα, το 2009, υπήρξε και βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ…
Ο Γιάννης Βούρος, ένας από τους πιο γοητευτικούς ηθοποιούς της γενιάς του, μιλάει στην «Espresso» για τα παιδικά χρόνια του στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη συμμετοχή στην ταινία «1968», τους δύο γιους τουκαι για το ενδεχόμενο να κάνει ακόμη έναν γάμο!
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Θυμάμαι μια Φιλαδέλφεια με χωματόδρομους, με τον καταβρεχτήρα του δήμου να περνάει -ειδικά τα καλοκαίρια- για να κατακάθεται η σκόνη. Τον παγωτατζή με το τρίκυκλο που περνούσε κάθε σούρουπο και στη γωνιά περίμενε την πιτσιρικαρία. Πρόλαβα τα ψυγεία με τις παγοκολόνες, αλλά και τα θερινά σινεμά. Ανέμελα χρόνια της δεκαετίας του ’60!
Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σας;
Δούλευε στην Ολυμπιακή. Κανείς στην οικογένεια δεν είχε σχέση με τα καλλιτεχνικά. Μάλιστα, με… έσπρωχνε να γίνω πιλότος, κάτι το οποίο με γοήτευε και το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αλλωστε, μέχρι που τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο δεν είχα στο μυαλό μου το θέατρο.
Αλήθεια; Και πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με αυτό;
Επαιρνα μέρος στις παραστάσεις του σχολείου κάνοντας σκηνικά, κοστούμια. Κάποια στιγμή αρρώστησε ο πρωταγωνιστής της σχολικής παράστασης και ανέβηκα στη σκηνή για να αντικαταστήσω τον συμμαθητή μου, καθώς μάθαινα εύκολα τα λόγια. Στη συνέχεια, και αφού τελείωσα δημοσιογραφία, είπα να δώσω εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού και στου Κάρολου Κουν και πέρασα και στις δύο με υποτροφία. Τελικά, προτίμησα του Εθνικού. Μέχρι τότε είχα ασχοληθεί ενεργά με το πολιτικό ρεπορτάζ στη Βουλή, στην εφημερίδα «Αθηναϊκή», μετά έκανα οικονομικό στην «Ημερησία», στη συνέχεια αθλητικά…
Φαντάζομαι τις αντιδράσεις του πατέρα σας όταν του ανακοινώσατε ότι τα εγκαταλείπετε όλα για να γίνετε ηθοποιός…
Δεν του άρεσε καθόλου, όμως έχω να σας αφηγηθώ ένα αστείο περιστατικό… Υστερα από ενάμιση μήνα που φοιτούσα κρυφά στη σχολή του Εθνικού, πήραν τηλέφωνο στο σπίτι. Εγώ έλειπα και το σήκωσε ο πατέρας μου. Του είπαν λοιπόν: «Κύριε Βούρο, περάστε να συμπληρώσετε τα χαρτιά για την υποτροφία σας, γιατί εκπνέει η προθεσμία». Ε, το βράδυ που επέστρεψα μου είπε: «Τόσο πολύ σου αρέσει, που θα σπούδαζες κάτι κρυφά;» Του απάντησα ότι δεν ήξερα αν θα συνέχιζα να το κάνω κρυφά για 3-4 χρόνια ακόμα, αλλά σίγουρα ότι με ενδιέφερε η υποκριτική, κι εκείνος μου έδωσε την ευχή του.
Μου μιλήσατε για τα παιδικά σας χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια… Εξ ου και η αγάπη σας για την ΑΕΚ;
Ναι, ήμουν αθλητής στην ΑΕΚ, στα 800 και τα 1.500 μ. στον στίβο, και μάλιστα είχα σκεφτεί να γίνω επαγγελματίας αθλητής, όχι στον στίβο αλλά στην ομάδα του ποδοσφαίρου. Ομως υπήρξαν κάποιοι τραυματισμοί που εκείνη την εποχή δεν ήταν εύκολο να αποκατασταθούν.
Συμμετέχετε και στην ταινία «1968»…
Θα συμμετείχα από τη στιγμή που κάτι αφορά το καλό της ΑΕΚ και του κινηματογράφου. Γιατί ο Τάσος Μπουλμέτης δεν έκανε μια οπαδική ταινία. Εκανε μια ταινία που αφορούσε μια ελληνική ομάδα και συγχρόνως κατέγραψε και το πνεύμα εκείνης της εποχής. Οι δουλειές του Τάσου έχουν περιεχόμενο. Μια αισθητική που αφορά έτσι κι αλλιώς ένα παρελθόν που νοσταλγείς. Δεν σκέφτηκα τι ρόλος θα είναι, αλλά να συμβάλω κι εγώ σε αυτό το εγχείρημα.
ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Φέτος έχετε διπλή παρουσία στο θέατρο… Από τη μια στη «Φιλουμένα» στο Διάνα και από την άλλη στην «Ελλαδογραφία» στο Αλκμήνη. Ποιo έργο έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εσάς;
Και τα δύο, για τελείως διαφορετικούς λόγους. Στη «Φιλουμένα» κρατώ έναν ρόλο που έχουν παίξει πολύ μεγάλοι ηθοποιοί εδώ και στο εξωτερικό. Οταν έγινε η πρόταση από την Ελένη Ράντου, σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να βρεθώ μαζί της επί σκηνής, γιατί πάντα κάνει εξαιρετικές δουλειές. Από την άλλη, η «Ελλαδογραφία» είναι η μακραίωνη Ιστορία της Ελλάδας. Το ξεκινήσαμε με τη Λουκία Ρικάκη, που έφυγε πολύ γρήγορα από κοντά μας και πρόλαβε να δει μόνο τις έξι πρώτες σελίδες αυτού του εγχειρήματος, και τον Αντώνη Χαλκιά, που είναι παρών σε αυτή τη δουλειά με τα σκηνικά και το κοστούμι του ήρωα. Δεν είναι καθόλου δραματικό, έχει χιούμορ!
Τα παιδιά σας ακολουθούν τα χνάρια σας στα καλλιτεχνικά ή στον αθλητισμό;
Καλλιτεχνικά κανένας! Μόνο ο μικρός, ο Αλέξης, ασχολείται με τον στίβο και μάλλον το βλέπει επαγγελματικά. Ηδη είναι στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και σπουδάζει οργάνωση και διαχείριση αθλητισμού. Είναι σπρίντερ και τρέχει 60, 100, 200 και 4×100 μ. Ο προπονητής του, Αγγελος Παυλακάκης, μου λέει ότι έχει μεγάλες δυνατότητες. Ηδη έχει πάρει μέρος σε διεθνείς οργανώσεις με την Εθνική της Ομοσπονδίας των Κωφών.
Ο Αλέξης έχει μια βαρηκοΐα που του επιτρέπει να τρέχει με την Εθνική βαρήκοων και κωφών και με τις επιδόσεις που έχει κάνει τρέχει σε διεθνείς οργανώσεις, αλλά συγχρόνως αγωνίζεται και στις κανονικές ομάδες του ΣΕΓΑΣ.
Ησασταν και είστε από τους γοητευτικούς άνδρες του χώρου. Πώς καταφέρατε να κρατήσετε την ισορροπία μεταξύ της οικογένειας και των θαυμαστριών σας;
Καταρχάς είναι σαφές πως οι υποχρεώσεις που δημιουργούσα στην οικογένεια ήταν τέτοιες που με οδηγούσαν στο να είμαι πολλές ώρες έξω από το σπίτι σε παραστάσεις, πρόβες και γυρίσματα. Το επάγγελμα και ο τρόπος ο οποίος δούλευα γίνονταν με ρυθμούς ληστείας τράπεζας… Αυτό το διαχειρίστηκε πολύ καλά η Λένα και δεν το συζητάω πως επί 20 χρόνια διαχειρίστηκε τη δική μου απουσία με ιδιαίτερη αυταπάρνηση, μεγαλώνοντας τα παιδιά, οργανώνοντας το σπίτι, την οικογένεια και όλα τα σχετικά.
Δεν υπήρχαν μεταξύ σας στιγμές εντάσεων;
Φυσικά και υπήρχαν. Στην αρχή υπήρχαν ερωτήσεις του τύπου: «Αυτό είναι επάγγελμα, να αγκαλιάζεις και να φιλάς τον άλλον ή να σου τηλεφωνούν στις 12 το βράδυ;» Υστερα από κάποια χρόνια, όταν συνειδητοποιεί ο άλλος ότι δεν έχει παντρευτεί νυχτοφύλακα ή υπάλληλο τράπεζας -χωρίς καμία πρόθεση να θίξω αυτά τα επαγγέλματα-, οι οποίοι έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και ωράριο, διαχειρίζεται με λιγότερη ζήλια και με περισσότερη εμπιστοσύνη τον άνθρωπο που είναι μαζί του.
Πάντως, έχει ακουστεί ότι παίρνατε τσουβάλια τα γράμματα από τις θαυμάστριες…
Αυτά είναι τα αυτονόητα. Τα γράμματα τα έφερνε ο ταχυδρόμος με σακούλες σκουπιδιών και μου έλεγε: «Να έρχεστε να τα παίρνετε γιατί δεν μπορώ να τα κουβαλάω». Αυτό που έχω ζήσει δυο φορές νομίζω πως δεν μπορεί να το πει κανείς δημόσια. Ωστόσο, το πώς θα το διαχειριστεί κανείς έχει να κάνει με το πόσο ασφαλής αισθάνεται και τι παιδεία έχει.
Ακούγεται ότι περνάτε μια δύσκολη περίοδο στα προσωπικά σας, με ένα τρίτο διαζύγιο. Είναι… τολμηρό να σας ρωτήσω αν θα επιχειρούσατε έναν τέταρτο γάμο;
Με τίποτα! Σε ό,τι αφορά τη ζωή μου από δω και πέρα, δεν υπάρχει περίπτωση μιας πορείας με κάποια σύντροφο που θα επισημοποιούνταν με ένα στεφάνι ή με μια υπογραφή σε ένα δημαρχείο. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Αλλωστε εγώ δεν πιστεύω στον γάμο.
Οι τρεις γάμοι μου προέκυψαν γιατί προέκυπταν συνθήκες και συγκυρίες και δεν είναι τυχαίο πως και οι τρεις είναι εξαιρετικές φίλες και συνεργάτιδες. Με την Αννα (σ.σ.: Αδριανού) έχουμε συνεργαστεί εξαιρετικά και υπάρχει μια σκέψη να συνεργαστούμε πάλι, με την Νταίζη (σ.σ.: Σεμπεκοπούλου), η οποία είναι ένα λούνα παρκ ζωής, μπορεί να συναντηθούμε σπίτι της ή σπίτι μας και να φάμε όλοι μαζί, και η Λένα, τα τελευταία 20 χρόνια, έχει σταθεί ένα ισχυρό θεμέλιο όλης αυτής της συνοχής. Αυτή η σχέση που έχουν αυτοί οι άνθρωποι δεν έγκειται σε μένα μόνο, έγκειται και στο ανοιχτό μυαλό και στην ανοιχτή ψυχή που κουβαλούν αυτές οι τρεις σύντροφοι.
