❱❱ «Αν σταματήσω να δουλεύω, εκείνο που με περιμένει είναι να ζήσω περίπου έναν χρόνο με τα υπάρχοντα. Και μετά με τη σύνταξή μου…… που θα είναι περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα, για να πληρώνω τα φάρμακά μου και το τηλέφωνό μου. Δεν έχω αποταμιεύσεις στην τράπεζα».
Ω, εδώ καλά τα είπατε, κύριε Σταμάτη Φασουλή, στην ερώτηση που σας έγινε σχετικά με το αν θα μπορούσατε να αντεπεξέλθετε οικονομικά τουλάχιστον για έναν χρόνο, αν βρισκόσασταν ξαφνικά εκτός θεάτρου.
Ολα τα υπόλοιπα πραγματικά λυπούμαστε, αλλά ήταν εκτός πραγματικότητας, ιδιαίτερα την εποχή αυτή που χιλιάδες νοικοκυριά ζουν στην κυριολεξία στα όρια της φτώχειας. Συγκεκριμένα, αν δεν θυμάστε, είπατε «κάθε χρόνο πηγαίνω έναν μήνα στο εξωτερικό και βλέπω θέατρο και αυτό είναι ακριβό. Και έναν μήνα πηγαίνω στη Σίφνο. Αλλά αυτές είναι οι μόνες μου σπατάλες. Και όταν πηγαίνω εκεί, περνώ καλά. Και το να περνάς καλά, κοστίζει».
Συγγνώμη, κύριε Φασουλή, αλλά, αν δεν καταλάβαμε καλά, είπατε πως από τη μία τα οικονομικά σας δεν είναι και τόσο ανθηρά γι’ αυτό και εξακολουθείτε να δουλεύετε κάθε χρόνο και από την άλλη πως περνάτε ζάχαρη, αφού και τα ταξιδάκια σας στο εξωτερικό τουλάχιστον για έναν μήνα θέλετε να πηγαίνετε, αλλά και τις διακοπές σας κάθε καλοκαίρι στη Σίφνο οπωσδήποτε θα κάνετε.
Και πάλι καλά να λέτε, κύριε Σταμάτη μας, γιατί άλλοι στην ηλικία σας, λόγω των περικοπών στις συντάξεις τους -να τα λέμε κι αυτά-, ούτε μέχρι το πατρικό τους σπίτι στο χωριό δεν έχουν να πάνε, την ώρα μάλιστα που εσείς παραγραμματίζετε τα ταξιδάκια αναψυχής σας.
