❱❱ Εξομολόγηση ψυχής από τον καταξιωμένο Κρητικό τραγουδιστή Ηλία Παλιουδάκη για τον αγώνα του νεογέννητου παιδιού του στην Εντατική
❱❱ Οι «σκοτεινές» στιγμές με τον τζόγο και τις ουσίες την εποχή που οι οικονομικές απολαβές του ήταν στα όρια της… φαντασίας
Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
«Το παιδί μου γεννήθηκε μέσα από μια δοκιμασία. Και σώθηκε μέσα από την προσευχή και το θαύμα… Τα χρήματα που απέκτησα πολύ γρήγορα σε νεαρή ηλικία από το εξωτερικό μού δημιούργησαν την κακή ανάγκη να τα καταναλώσω στον τζόγο, με αποτέλεσμα να χάσω όσα είχα αποκτήσει… Η αγάπη για την οικογένειά μου με έβγαλε έξω από το τούνελ των ουσιών»…
Ο Κρητικός τραγουδιστής Ηλίας Παλιουδάκης, έχοντας κάνει 20 προσωπικούς δίσκους και συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, ξεσηκώνει τελευταία με ένα επιβλητικό τραγούδι, που είναι ύμνος για τη Μακεδονία μας, με τον τίτλο «Μακεδονία των θεών». Σήμερα μιλά στην «Espresso» για την πολυτάραχη ζωή του, σε μια εξομολόγηση ψυχής…
Σε ηλικία τεσσάρων ετών με την οικογένειά του
Γέννημα θρέμμα της Κρήτης λοιπόν…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά. Σε ένα πολύ μικρό χωριό, τις Φωνές Αποκορώνου. Το πατρικό μου βρισκόταν λίγο έξω από το χωριό μου. Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική. Aυτός ήταν και ο λόγος που επηρεάστηκα και έγινα τραγουδιστής.
Οι γονείς μου Παύλος και Ειρήνη ήταν βιοπαλαιστές αγρότες. Ευσεβείς άνθρωποι. Εχω και άλλα δύο αδέρφια, τα οποία δεν θέλησαν να ακολουθήσουν το τραγούδι. Εγώ πάντως θυμάμαι σε κάθε στιγμή της παιδικής μου ηλικίας να τραγουδάω…
Αριστερά: Λυράρης από τα επτά του. Δεξιά: Σε παιδική ηλικία
Δηλαδή ως παιδί δεν παίξατε σε αλάνες;
Επαιζα και τραγουδούσα παράλληλα. Οπου και αν βρισκόμουν, τραγουδούσα. Με έβαζαν και τραγουδούσα, είτε ήμουν με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου είτε σε διάφορα τραπέζια και εκδηλώσεις. Εγώ παιδικά χρόνια δεν είχα όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Μελετούσα μουσική.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το τραγούδι;
Σε ηλικία επτά ετών, όταν έγινα μαθητής του μεγάλου δασκάλου Κώστα Μουντάκη. Ηταν πρότυπο για πολλούς από εμάς τους Κρητικούς ερμηνευτές. Ομως, στ’ αυτιά μου πάντα είχα τους λαϊκούς δρόμους, μια και ο πατέρας μου ήταν και ψάλτης, ενώ η μητέρα μου εξαιρετικά καλλίφωνη. Σε όλο το σπίτι ακούγονταν όλες τις ώρες τραγούδια. Σκεφτείτε ότι στα 11 χρόνια μου είχα γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής. Ηταν το μεράκι μου και το πάθος μου η μουσική. Θυμάμαι ότι πρωτοτραγούδησα σε έναν γάμο με περίπου 1.000 άτομα κοινό και όλοι έλεγαν: «Μα πώς θα κρατήσει τόσο κόσμο ένας 11χρονος;» Και όμως. Αυτός ο γάμος ήταν ένα μοναδικό γεγονός για πολλά χρόνια, αλλά και για μένα η σφραγίδα μου για να προχωρήσω παρακάτω. Στα 14 χρόνια μου έκανα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά.
Από πολύ μικρός συνεργαστήκατε με μεγάλα ονόματα…
Δοξάζω τον Θεό, γιατί συνεργάστηκα με όλα τα μεγάλα αστέρια της κρητικής μουσικής: τον Μανώλη Κακλή, τον Νίκο Μανιά, τον Γιάννη Μακρογιάννη, τον Μανούσο Παπατσαρά, τον Μιχάλη Φραγκιαδάκη, αλλά και με τον δεξιοτέχνη Μιχάλη Τζουγανάκη. Η τελευταία μου δισκογραφική δουλειά στην κρητική μουσική ήταν το 1993. Τότε αποφάσισα να συνδυάσω τη μουσική της Κρήτης με λαϊκούς δρόμους.
Παίζοντας λύρα στην εφηβεία του
Από μικρός πήγατε και στο εξωτερικό, όπου γνωρίσατε μεγάλες δόξες. Αποκτήσατε, απ’ ό,τι έχω διαβάσει, αρκετά χρήματα από εκείνη την περίοδο…
Εζησα ένα μικρό παραμύθι. Το δικό μου παραμύθι και την καταξίωση. Με είχαν καλέσει από την Παγκρήτια Ομοσπονδία της Αυστραλίας το 1993. Μετά την περιοδεία αυτή έμεινα στο Σίδνεϊ για άλλους πέντε μήνες σαν έντεχνος λαϊκός καλλιτέχνης και με μια ζωή πάρα πολύ άνετη, μια και είχα καταξιωθεί στα μάτια όλων των Ελλήνων. Ηταν πολύ γρήγορη αυτή η καταξίωση. Και είναι γεγονός ότι οι οικονομικές μου απολαβές ήταν στα όρια της φαντασίας. Από εκεί και μετά ξεκίνησα στη λαϊκή δισκογραφία ψάχνοντας για να ανακαλύψω την ταυτότητά μου. Ηθελα να συνδυάσω την παράδοση με τους λαϊκούς ήχους της ψυχής μου…
Δουλέψατε με μεγάλα ονόματα…
Από τον Τόλη Βοσκόπουλο και τη Ρίτα Σακελλαρίου έως την Πίτσα Παπαδοπούλου και τον Θέμη Αδαμαντίδη. Μπόρεσα και έκανα μια συγκομιδή ακουσμάτων και εμπειριών. Είναι πολύ σημαντικό να μοιράζεσαι πράγματα με τόσο μεγάλα ονόματα. Καθένας από αυτούς που συνεργάστηκα ήταν και ένα σκαλοπάτι που μου έδωσε βήμα να πατήσω και να ανέβω πιο πάνω. Κάπως έτσι χτίζεις αυτό που θες.
Μαζί με τη σύζυγό του Μερόπη και την κορούλα του Μαρία
Το εύκολο χρήμα και η δόξα σάς έβγαλαν ποτέ από τα «νερά» σας;
Θέλετε την αλήθεια; Τα πολύ γρήγορα χρήματα που ήρθαν από το εξωτερικό και σε πολύ νεαρή ηλικία, ναι, όντως μου δημιούργησαν κακά προηγούμενα. Οταν ένα παιδί ανώριμο, όπως ήμουν εγώ, βρίσκεται μόνο στο εξωτερικό, του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι για πάντα θα βγάζει χρήματα. Παράλληλα δημιουργείται και η ανάγκη τα χρήματα αυτά να τα καταναλώσεις οπουδήποτε και όχι με σωστό τρόπο. Ετσι λοιπόν τα χρήματά μου τα κατανάλωσα στον τζόγο. Μεγάλο λάθος…
Σε τι άλλο θεωρείτε ότι το εύκολο χρήμα σάς έκανε κακό;
Η ανωριμότητα και το εύκολο χρήμα δεν σε περιορίζουν να δοκιμάζεις πράγματα που δεν χρειάζονται σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Αντιθέτως σε υποκινούν. Οι ουσίες που δοκίμασα την περίοδο της οικονομικής άνεσης ήταν ένα από αυτά που μετάνιωσα. Ναι, δοκίμασα, αλλά η αγάπη για την οικογένειά μου με κράτησε να μην μπω μέσα σε αυτό το τούνελ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα: η αγάπη της οικογένειας -που δίνεις και εισπράττεις- σε βγάζει από πολλούς τέτοιους κακούς δρόμους.
H κόρη του Μαρία
Αληθεύει ότι το παιδί σας σώθηκε από θαύμα;
Γεννήθηκε και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να επαναφέρουν τη μικρή μου στη ζωή. Από εκεί και πέρα πραγματικά έζησα την προσευχή και το θαύμα. Μέσα στην εντατική μού είπαν ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να ζήσει. Εγώ λοιπόν είχα αφήσει στο προσκεφάλι της κορούλας μου μια μικρή εικόνα του αγίου Εφραίμ. Μετά το τάμα που έκανα και τις προσευχές μου η υγεία της κορούλας μου έκανε στροφή 180 μοιρών προς το καλύτερο. Θυμάμαι ότι η διευθύντρια της εντατικής μού είχε πει: «Δεν ξέρουμε, κ. Παλιουδάκη, τι κάνατε, αλλά αυτό που κάνατε συνεχίστε να το κάνετε». Αυτό που εγώ έκανα ήταν να πηγαίνω να προσεύχομαι καθημερινά στο μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου.
Αρα είστε βαθιά θρησκευόμενος…
Η λέξη πίστη για μένα είναι η αρχή και το τέλος. Δεν είμαι θρησκόληπτος, αλλά ένας πραγματικά, από καρδιάς, πιστός άνθρωπος. Κι αυτό είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου, μια και η οικογένειά μου έχει δοκιμαστεί πολλές φορές και με πολλούς τρόπους.
Με τον γιο του Παύλο, στην Κρήτη
Τους τελευταίους μήνες ακουστήκατε εντόνως για το τραγούδι σας αφιερωμένο στη Μακεδονία…
Επειτα από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή. Εγώ την εποχή εκείνη βρισκόμουν στην Κρήτη. Τότε ήταν που επικοινώνησε μαζί μου ο Γρηγόρης Λιακόπουλος, που μου είπε: «Γύρνα πίσω στην Αθήνα, υπάρχει σοβαρός λόγος». Τον ρώτησα για ποιον λόγο και μου απάντησε με τον στίχο «Εγώ είμαι γιος του Φίλιππου…». Μόλις μου είπε τον πρώτο στίχο, δάκρυσα και την επόμενη μέρα ανέβηκα στην Αθήνα. Ακούστηκε πολύ σε όλα τα συλλαλητήρια, ενώ στην ομογένεια ήδη γίνεται χαμός στο άκουσμά του.
Τι είναι για εσάς η Κρήτη;
Είναι η ζωή μου, το οξυγόνο μου, ο αέρας που αναπνέω. Η σκέψη μου καθημερινά είναι εκεί και νιώθω επισκέπτης σε οποιοδήποτε άλλο μέρος και αν βρίσκομαι!
