Η Ελένη Γερασιμίδου σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Λοιπόν» αναφέρθηκε στην απώλεια της αδελφής της, Νατάσας.
Φοβηθήκατε τον θάνατο;
Όχι, όταν συμβαίνει κάτι στον εαυτό μου δεν φοβάμαι, το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία. Είμαι πάρα πολύ φοβητσιάρα όταν αφορά τους δικούς μου ανθρώπους, όπως τότε με την αδερφή μου και τον αδερφό μου που τον έχασα από έμφραγμα και εγκεφαλικό. Μου στοίχισε πάρα πολύ, γιατί ήταν ο τελευταίος που είχε μείνει.
Οι απώλειες αυτές ξεπερνιούνται;
Δεν ξεπερνιούνται, απλώς βρίσκεις έναν τρόπο να τις αντιμετωπίζεις. Πιστεύω ότι όλοι είναι εδώ γύρω, όχι με την χριστιανική έννοια, αλλά με τις αναμνήσεις. Αυτό που λέει ο λαός «να ζείτε να τους θυμάστε», είναι μεγάλη κουβέντα.
Τι θυμάστε από την αδερφή σας Νατάσα Γερασιμίδου;
Μέχρι το τέλος ήταν πάρα πολύ αισιόδοξη. Δεν πιστεύαμε ότι θα φύγει κάθε φορά που έφτανε στο τέλος σηκωνόταν πάνω και ζωντάνευε. Όταν είχε πάει να κάνει μια σοβαρή εξέταση 2-3 χρόνια πριν φύγει τραγουδούσε, γελούσε και τότε είπα στον εαυτό μου ότι «όσο γελάει και τραγουδάει, εγώ δεν θα ξανακλάψω ούτε κρυφά». Και το κράτησα.
